Silent Hill: Downpour Review
Voltooid verleden tijd
Iedere survival horror liefhebber heeft warme herinneringen aan de survival horror games over het stadje Silent Hill, maar deze herinneringen zijn eigenlijk alleen maar gebaseerd op de eerste drie delen van de reeks. Ondertussen zijn we al veel verder. Er zijn al zeven Silent Hill games uitgekomen op verschillende platformen. Echter zijn alleen de eerste drie delen gemaakt door de oorspronkelijke bedenkers. Daarna zijn andere ontwikkelstudio's er mee aan de haal gegaan in opdracht van Konami. Sindsdien is het bergafwaarts gegaan met de reeks. Nu is het de beurt aan de Tsjechische ontwikkelstudio Vatra Games. Het resultaat: deze achtste Silent Hill game genaamd Downpour.
In Silent Hill: Downpour speel je een gevangene genaamd Murphy Pendleton. Je begint de game met een vecht-tutorial waarbij je een hulpeloze medegevangene (die je waarschijnlijk wat geflikt heeft) mishandelt en vermoord. Een overplaatsing is hierdoor onvermijdelijk en samen met andere zware jongens word je op de bus gezet. Eén keer raden door welk stadje deze bus gaat rijden, en één keer raden wat er dan gebeurt.
Verrassing! De bus verongelukt en je lijkt de enige overlevende te zijn. Je bevindt je midden in een bos en je moet uiteindelijk zien te ontsnappen. Natuurlijk gaat dit voor geen meter, want je bevindt je in het immer pittoreske Silent Hill, waar wegen standaard opengebroken zijn en er altijd een vervaarlijke mist hangt gevuld met paranormaal geteisem.
Downpour betekent regen, of beter gezegd plensregen en plenzen doet het veel in Silent Hill. Sterker nog, waar je vroeger bang was voor de mist, moet je nu bang zijn voor de regen, want als het plenst zijn de monsterlijke inwoners van Silent Hill agressiever en talrijker. Dat is een leuk en origineel gegeven wat van de regen veel meer maakt dan een sfeervol effectje. Regenen betekent dus snel een huis vinden om te schuilen, anders ben je flink de pisang.
Ik kan mij de eerste Silent Hill-game nog goed herinneren. Daarin speelde je een schrijver die - logischerwijs - totaal niet kon vechten. Derhalve was het ook bijzonder lastig om je mannetje te staan als je oog in oog kwam met verschillende monsters. In Silent Hill 2 speelde je een ex-soldaat en derhalve kon je ook beter vechten. In de laatste delen heeft Silent Hill meestal een held met een gewelddadig verleden, zoals nu bajesklant Murphy in Downpour. Echter draagt je verleden dit keer niet bij aan je vechtcapaciteit.
De gevechten in Silent Hill: Downpour zijn in één woord samen te vatten: bagger! Nu snap ik wel dat in survival horror games gevechten met monsters eng en spannend moeten zijn, maar als je de gevechten eng maakt door een totaal falend knok-systeem te implementeren, sla je volgens mij de plank totaal mis. De camera werkt je regelmatig tegen, de besturing is verschrikkelijk traag en houterig en je wapens gaan om de haverklap stuk zodat je midden in een gevecht weer naar een nieuw wapen moet zoeken. En dat gaat met die trage besturing alles behalve vloeiend. Met je vuisten vechten is ook een optie, maar dat haalt weinig uit. Daarnaast heeft verdedigen zonder een wapen in je handen geen enkele zin. Zelfs niet als je vijand geen gevaarlijke klauwen heeft. Gelukkig zijn er naast handwapens ook sporadisch vuurwapens te vinden, maar daar heb je eigenlijk heel weinig aan. Ammunitie is schaars en de impact van een pistool is dusdanig laag dat je effectiever bent met een plank in je handen. Nu juich ik de schaarste in ammo hartstikke toe, maar de effectiviteit van de vuurwapens had van mij toch echt wel iets hoger gemogen.
Het is aan één kant niet vreemd dat je door de game wordt aangeraden om weg te rennen van de monsters en wegrennen van monsters is natuurlijk wel op en top survival horror. Nu zijn de monsters in Silent Hill wel volhardend en wegrennen kan ook betekenen dat je ongewild nog andere monsters tegenkomt en voor je het weet zit je met drie hijgende gedrochten in je nek. Dan was het misschien toch beter geweest dat eerste monster voor zijn porum te slaan zodat je daarna voorzichtiger te werk kon gaan.
De monsters in Silent Hill: Downpour hebben eigenlijk een 'total makeover' nodig. Ik ben namelijk nog nooit zulke lelijke monsters tegengekomen als in Silent Hill: Downpour. Zijn Konami's standaarden zo laag geworden? De ontwikkelaars moeten zich de ogen uit het hoofd schamen om zulke digitale lelijke gedrochten op het scherm te toveren. Ik heb nog betere monsters gezien in het Playstation 1 tijdperk. De rest van de game ziet er overigens ook niet florissant uit. Vatra heeft de Unreal Engine 3 als kloppend hart gebruikt, maar het is er niet aan te zien. Ik dacht zelfs met een oudere versie te maken te hebben, zo matig zijn de graphics.
Ondanks de matige graphics en harkerige gameplay weet Silent Hill: Downpour wel de juiste sfeer te creëren. Ik kreeg zelfs bij de lelijke belachelijke monsters af en toe kippenvelmomenten. Dit komt omdat Vatra wel heel goed bezig is geweest met de muziek en de geluidseffecten. Af en toe hoor je het gegrom van de monsters in je buurt en dan ben je al onmiddellijk op je hoede. De muziek past perfect bij de game en wordt heel netjes tijdens het spel gedoseerd. Wat dat betreft moet ik Vatra echt mijn complimenten geven.
Naast de hoofdverhaallijn, die natuurlijk het levend ontsnappen uit Silent Hill omvat, zijn er ook zogenaamde sub-quests die je kan doen. Zo moet je bijvoorbeeld tien vogeltjes uit hun kooitje bevrijden of een politie patrouille auto staande zien te houden. Deze subquests kunnen zelfs de hoofdverhaallijn beïnvloeden, wat natuurlijk wel een grappige toevoeging is. De subquests geven Silent Hill: Downpour een soort free roaming aspect mee. Maar nu is de vraag: wie gaat er voor zijn lol in een stad ronddolen waar lelijke monsters je om de haverklap aanvallen, je geplaagd wordt door een vreselijke besturing en waar je wapens na een paar goeie klappen al onbruikbaar zijn?
Ik eigenlijk niet en daarmee kom ik bij het grootste probleem van Silent Hill: Downpour. De setting en Murphy's welzijn kunnen mij gewoonweg niet genoeg boeien om de vreselijke baggerbesturing te vergeven. Met de matige graphics kan ik nog wel leven, omdat de sfeer heel goed is, maar de moedeloosheid die zich van je meester maakt tijdens de confrontaties met monsters, breken eigenlijk het hele horror-effect af en dat is zonde. De monsters zijn gewoon irritant en wanneer iets irritant is, verdwijnt de angst.
Het zou fijn zijn als Konami eens wat kritischer was over de kwaliteit van de games die zij uitgeeft. Silent Hill: Downpour zou best een aardige game geweest zijn als de besturing beter was uitgewerkt. Aan de andere kant heb ik het onheilspellende dorpje nu onderhand wel gezien. Misschien komt het omdat de kwaliteit van de games in de laatste delen achteruit gehold is. Maar het kan ook zijn dat de koek in het mistige dorpje simpelweg gewoon op is en wordt het tijd dat we ons neerleggen bij een 'inconvenient truth': Silent Hill is voltooid verleden tijd.
De review van Silent Hill: Downpour doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu verkrijgbaar op de PS3 en Xbox 360!