Singularity

Maar goed, nu we alle continuïteitnonsens en tijdreistheorieën mooi op een hoopje verzameld hebben, kunnen we verder doen met het bespreken van de game.

Qua gameplay is Singularity als iedere andere everyday shooter. Je hebt een arsenaal aan wapens bestaande uit het traditionele machinegeweer, shotgun, sniper, minigun… die allemaal geüpgrade kunnen worden. Maar dit is louter een statistische aanpassing van het wapen op vlak van bijvoorbeeld vuurkracht of accuraatheid. Je wapen zal er dus niet esthetisch aangenamer op worden. En de reden voor de upgrades is ook vrij twijfelachtig, gezien je er niet echt nood aan hebt. Je kunt gerust de hele game uitspelen door enkel gebruik te maken van je gewone AR-9 (wat de Kalashnikov van de toekomst is) en als tweede wapen de shotgun, sniper of minigun te kiezen, afhankelijk van de situatie. Elk ander wapen in de game is al even nutteloos als een rationele uitleg verschaffen waarom de Twilight films zo enorm slecht zijn aan één van de vele op middelbare leeftijd zijnde vrouwen die zichzelf TwiHard fans noemen. En de vijandelijke A.I., die zelf op de Hard moeilijkheidsgraad nu niet direct als uitdagend bestempeld kan worden, is ook geen directe reden om je van de nodige wapenupgrades te voorzien.

Uniek in het wapenarsenaal van Singularity is de TMD, wat staat voor Time Manipulation Device. Met deze handige handschoen kun je objecten en vijanden manipuleren, wat zowel van pas kan komen tijdens vuurgevechten als bij het oplossen van een puzzel. Hoewel het veranderen van een vijand in een hoopje as even leuk is als het klinkt, is het wel jammer dat alles vrij simpel gehouden is. Zo kun je enkel specifiek door de ontwikkelaar gekozen objecten verjongen of verouderen. We hadden natuurlijk niet verwacht dat we alles in de gamewereld zouden kunnen beïnvloeden met de TMD, maar wat meer variatie en gebruikersvrijheid was wel leuk geweest. Zo is er één puzzel in de game waarbij je een platgedrukte doos onder een poort moet schuiven en ze dan opnieuw verjongen zodat de poort opgaat. Wanneer je vervolgens wat verder loopt, zie je een bijna identieke situatie met een soortgelijke poort. Maar wanneer je de schijnbaar op dezelfde puzzel berustende poort op eenzelfde manier tracht te openen, merk je al gauw dat de ontwikkelaar niet gewild heeft dat je dit zou doen, waarop je doos gewoon los door de muur verdwijnt (en dat was niet de enige keer dat een object gewoon door de muur verdween). De game is dan ook vrij lineair en er wordt weinig ruimte gelaten om echt op ontdekkingsreis te gaan. Een ietwat gemiste kans.

Gaandeweg kun je ook de krachten van de TMD upgraden, alsook je personage voorzien van enkele “Hero Perks”. Hierdoor krijg je een grote healthmeter, kun je meer healthpacks dragen, verzamel je meer munitie van gedode vijanden… Maar ook dit lijkt van weinig nut te zijn, gezien er doorheen de game zoveel munitie en healthpacks verspreid liggen dat je er bijna over struikelt. Enkel nuttig zijn de upgrades die je in staat stellen om meer healthpacks en dergelijk mee te dragen.

Qua presentatie doet de grafisch middelmatig uitziende game ook niet echt iets speciaals, buiten de eerder vermelde “verwelkoming” op Katorga-12, met de sfeeropbouwende en achtergrondvertellende videofragmenten. Maar na een goed half uur spelen zal je je al snel in onderling uitwisselbare gangen bevinden die weinig persoonlijkheid uitstralen in vergelijking met het begin van de game. Het geluid heeft zo zijn momenten, wanneer Singularity probeert een horrorgame te zijn. Maar één iets waar we ons toch wat aan geërgerd hebben is de vaststelling dat, hoewel Moeder Rusland de grote wereldmacht geworden is, iedereen toch in het Engels praat. En dan nog van dat Engels met zo’n stereotype Russisch accent. Natuurlijk snappen we waarom Raven hiervoor koos, maar de optie om de hele game in het Russisch te spelen was zeker geen overbodige luxe geweest en het had zeker kunnen bijdragen tot een sterkere ervaring.

Als laatste heeft de game nog een multiplayer mode, waarin soldaten het kunnen opnemen tegen de door tijd vervormde wezens. Elke zijde heeft haar verschillende types strijders en deze kunnen wat aangepast worden met, hoe kan het ook anders, Perks. Deze stellen je in staat om bijvoorbeeld langer te sprinten, langer je TMD te gebruiken… Leuk is dat, wanneer je als de gemuteerde wezens speelt, deze allemaal hun eigen unieke skillset hebben. Zo kunnen de kleine teekachtige wezens over muren lopen om zo vervolgens vijandige soldaten aan te vallen en heeft de Revert een aanval waarbij hij de tegenstander onderkots. Verwacht wel niet te veel van de multiplayer, gezien de maar een handvol maps zijn en welgeteld twee spelmodes. Een Team Deathmatch mode enerzijds en een Rush mode à la Battlefield anderzijds. We kunnen ons dus niet voorstellen dat veel mensen langer dan een paar dagen geboeid zullen zijn door deze povere multiplayer.