Skylanders: Spyro's Adventure
Op de grens tussen fictie en realiteit.
Als kind had ik genoeg aan mijn fantasie om speelgoedsoldaten, LEGO-mannetjes en knuffelberen leven in te blazen. Ik bouwde kastelen, treinen en piratenboten. Daarin beleefden ze avonturen waar een doorsnee HBO-serie nog wat van zou kunnen opsteken. Maar toen ik éénmaal volwassen werd was die ooit zo levendige verbeelding niet meer voldoende. "Eerst zien, dan geloven", werd tegen wil en dank mijn nieuwe maatstaf. Maar toen kwam Skylanders: Spyro's Adventure aankloppen. Nu ja, het was de postbode die het spel bracht, maar dat eventjes ter zijde. Ik zette één van de action figures op de Portal of Power en hop, ze kwamen tot leven op mijn televisiescherm. En dat kon ik zien, dus ik geloofde weer.
Hoewel Skylanders het draakje Spyro in z'n ondertitel heeft zitten, heeft het spel eigenlijk niet zoveel met hem te maken. Het schattige paarse beest is enkel één van de vele monstertjes die speelbaar zijn en het mythische gebied Skyland bevolken. De Skylanders, bewakers van hun wereld, werden versteend en opgesloten op onze aarde door de kwaadaardige Portaalmeester Kaos en zijn duistere troepen. Het lijkt effectief alsof de makers Spyro enkel als uithangbord voor een gloednieuwe IP hebben gebruikt, tot grote spijt van de trouwe fans van de reeks. Maar aangezien dit spel mikt op kinderen die waarschijnlijk niet eens vertrouwd zijn met de vorige Spyro games, gaan we deze review vooral tot hen richten.
In het pakket dat je in de winkel koopt zitten drie Skylanders in de vorm van action figures verpakt. De magische Spyro uiteraard, die vuur kan blazen en een brandende stormram op de vijand los kan laten. Verder is er Gillgrunt, een visachtige die een harpoen kan afschieten en over iets wat verdacht veel op een tuinslang lijkt beschikt. Tenslotte is er Trigger Happy, zoals de naam laat uitschijnen een schietgrage mini-cowboy die uit het niets een zwaar object tevoorschijn kan toveren om vervolgens op de vijand te droppen. Wij kregen daar, omdat we nu éénmaal Eurogamer zijn, nog een extra personage bovenop. Voodood; een magiër die elektrisch geladen stoten kan uitdelen en zichzelf naar vijanden toe kan trekken.
Zoals in de inleiding reeds kort vermeld is het de bedoeling één van de mooi afgewerkte plastieken figuurtjes op de Portal of Power te plaatsen om ze terug tot leven te wekken. Dit portaal heeft een diameter van ongeveer tien centimeter en verandert eens geactiveerd voortdurend van kleur. Eens een Skylander in positie staat licht het portaal op, waarna het spel ogenblikkelijk het personage herkent en naar de virtuele wereld transformeert. Een nieuwe goedaardige Portaalmeester is geboren, namelijk jijzelf! Het is een heel leuk gevonden concept dat goed werkt, aantrekkelijk is voor kinderen én eigenlijk niet zoveel kost. Waar je voor 65 euro vaak enkel maar een speldoosje krijgt, word je hier voorzien van de game, de Portal of Power inclusief batterijen, stickers, de action figures met bijhorende ruilkaarten en een poster met alle personages. Niet mis!
Het doel van het spel is natuurlijk om Kaos te verslaan. De man heeft een uitermate belangrijk lichtbaken vernietigd en het is aan jou en je vriendjes om het weer op te bouwen. Om dat te verwezenlijken doorkruis je talloze fantasierijke werelden zoals fabrieken die het land van de visachtigen vervuilen, tropische eilanden volgestouwd met piraten en kastelen waarin afgrijselijke cyclopen wonen. Grafisch ziet het spel er niet bepaald realistisch of gedetailleerd uit, maar de aantrekkelijke kleuren, schattige personages en veel te grote objecten zullen kinderen zeker en vast aantrekken. De NPC's beschikken ook over de nodige dosis humor, iets dat vooral de ouders zullen appreciëren wanneer ze met hun kinderen spelen. Bovendien heeft elk level een ander leuk muziekje (gemaakt door Hans Zimmer!) waardoor ook dat deel van het spel vers blijft. De levelstructuur bestaat telkens uit de aaneenschakeling van een aantal platformen. Als volwassene kunnen de extreem lineaire levels af en toe wel een beetje ergeren, maar gelukkig zorgen de andere spelaspecten voor variatie en dat maakt veel goed.
Er zitten een heleboel vijandelijke rassen in het spel, die elk nog eens zijn onderverdeeld in verschillende types. Zo heb je cyclopen die explosieve vaten van een helling rollen, planten waaruit vijanden spawnen, magiërs die allerlei luchtaanvallen kunnen uitvoeren, heuse tanks, cyclopen die rondjes draaien met een vlijmscherp zwaard in de aanslag en kleine schattige diertjes die op je springen om vervolgens hun tanden in je te zetten. Soms mag je ook achter een groot kanon kruipen om bijvoorbeeld vliegende schepen uit de lucht te knallen. Meer dan voldoende afwisseling dus, hoewel het er vaak op neerkomt gewoon lang genoeg op wat aanvalsknopjes te blijven drukken. Ook zijn er een aantal omgevingspuzzels - aangepast aan het niveau van kinderen weliswaar - zoals het openmaken van sloten aan de hand van een minigame en het verschuiven van een aantal kisten of energiestralen om verder te geraken in het spel.