Smash 'n' Survive Review

Zelfs in mijn intens geliefde indiegenre tref ik regelmatig draken van titels aan waarbij ik al na een klein half uur spelen begin te realiseren dat het een ongeloofelijk zware uitdaging gaat worden om ook maar iets positiefs te melden voor een review. Ik heb het over games waarbij de ervaring van het jezelf door het spel ploeteren gelijk staat aan een onverdoofde wortelkanaalbehandeling tijdens een migraine aanval of een gezellig dagje winkelen met je manische schoonmoeder die gebukt gaat onder hevige opvliegers. Inspiratieloze meuk gemaakt door aartsluie, talentarme developers die een beperkt budget compleet misbruiken om wanstaltige creaties op de wereld los te laten en haar zo voorgoed een stukje lelijker te maken. Je zult misschien denken dat ik overdrijf maar de combat racer Smash 'n' Survive komt angstvallig in de buurt van zo'n ervaring.

Smash 'n' Survive heeft heel wat gemeen met het lawaaierige jongetje uit de klas dat zijn uiterste best doet om vooral erg stoer over te komen maar daardoor het tegenovergestelde bereikt. Je kent hem wel: hij draagt lelijke metalshirts, is al drie keer blijven zitten, heeft altijd een geel laagje plak op zijn tanden en is in de veronderstelling dat het voortspuwen van spetterende winden (inclusief consumptie!) gelijkstaat aan hoogstaande komedie. Het debuut van Version2GamesLimited (what's in a name) valt in diezelfde categorie: schreeuwerig, fout, grof, hopeloos verouderd en niet om aan te zien.

Al bij het openingsscherm begint er een klein laagje zweet op mijn voorhoofd te ontstaan. Een misvormde kakafonie van metalinstrumenten blaast door mijn speakers en doet met een immer irritanter wordende vijftien seconden loop een verwoede poging het compleet amateuristische startmenu 'stoer' en 'cool' te doen lijken. Dat mislukt. De op de website beloofde super intense multiplayer ervaring blijkt beperkt tot knullig splitscreen gefreubel dus na wat zielloos rondgedoold te hebben door de menu's kies ik uiteindelijk maar voor de campaign modus. Ik maak een keuze uit een verzameling lelijke, weinig geraffineerde auto's en beland een flinke laadtijd later midden in een kale, saaie spookstad. Geen cutscene met verdere uitleg, geen achtergrond verhaaltje, niets. Ik moet blijkbaar zelf uitzoeken wat er nu precies van me verwacht wordt. Terwijl ik met geknepen ogen het vage kaartje probeer te ontcijferen zie ik dat er een countdown aan het wegtellen is dus ik begin maar wat rondjes door de stad te rijden.

Enige tijd later ontdek ik grote, gouden vliegende schotels die lafjes boven het wegdek door de lucht zweven. Ah, dat zijn blijkbaar checkpoints want als ik er doorheen sjees verdwijnen ze en verschijnt er verderop een nieuwe. De flitsende bolide die ik gekozen heb stuurt onhandig en al snel beland ik na een iets te ruim genomen bocht met een enorme vaart bovenop een miniscuul hekje wat resulteert in mijn abrupte en onmiddelijke stilstand! Verbouwereerd staar ik naar het object waar ik tegenaan knalde. Het piepkleine hekje is - net als mijn voertuig - totaal ongeschonden. Ik haal mijn schouders op en rijd netjes verder en doe mijn uiterste best om een soort van logica te ontdekken in de volgorde van mijn checkpoints. Dat gaat me niet goed af.

Na enkele keren proberen lukt het me om de volgende ronde te halen. Wederom zonder enige uitleg kom ik terecht in op een saaie, cirkelvorminge baan waar ik drie tegenstanders zie rondrijden. Blijkbaar wordt er van me verwacht dat ik deze sukkels een lesje ga leren. Als ik tot mijn grote verbijstering zie dat de zogenaamd gevaarlijke vijanden maar een beetje aanmodderen en ronduit verloren tegen muurtjes op rijden begint me te dagen dat ik hier met een aantal bejaarde, wellicht zelfs comateuze nepcoureurs te maken heb. Zelfs de rollatorracers in mijn lokale bejaardentehuis maken scherpere bochten en reageren sneller.

Het vergt een grote portie wilskracht maar ik weet me wonder boven wonder door de volgende vijf missies te ploeteren maar wat ik ook doe, waar ik ook zoek, hoe ik ook kijk, het lukt me niet om ook maar iets te ontdekken wat ik zou kunnen aanprijzen. De interface is klunzig en afgrijselijk traag, de customization opties zijn belachelijk beperkt, de vijf verschillende soorten missies zijn geestdodend saai en de game ziet eruit als een uitgekotst studentenprojectje uit een verloren PS1 tijdperk. Vrijwel alle voertuigen voelen precies hetzelfde aan en het gebruik van de wapens geeft geen enkele vorm van voldoening. Wat het mogelijk nog schrijnender maakt is dat de developers er alles aan doen om de game als stoer, hip en cool te verkopen. Missies heten "Hit 'em Hard" of "Rev it Up", coureurs gaan gebukt onder namen als "Mad Dude" en "Razor" en de game is zelfs regelmatig op kleine spelfouten te betrappen.