SOCOM: Special Forces

SOCOM stond altijd voor revolutie. De eerste game met een headset voor consoles, de eerste game met multiplayer op console,... geen slechte achievements om op je naam te hebben staan. Maar hoe doen ze het dit keer? De revolutie zou hem in de besturing moeten zitten. Met een PS-move en een "Sharpshooter" kan je met een rifle in de hand aan de slag; alsof je echt over het slagveld loopt. Het is wennen, zeker het rondkijken vraagt wat geduld, maar eens je het onder de knie hebt is het wel een geweldige gimmick. Jammer genoeg blijft het niet meer dan dat. Dan maar naar het spel zelf.

Die is gelukkig veel meer dan een gimmick. Het ziet er geweldig uit, en als je een 3D televisie hebt, voel je soms echt de kogels om je oren vliegen. Zonder een brilletje hoef je ook niet lang te wachten op dat gevoel. De moeilijkheidsgraad valt onmiddellijk op. Niet dat dit spel zo'n harde noot is om te kraken. Je tegenstanders kunnen gewoon mikken. Je kan niet rustig doorlopen en knallen, maar moet dekking zoeken, lustig gebruik maken van granaten, ontploffende voertuigen en vaten...

Je leert al heel snel dat je veel meer nodig hebt dan geluk en reflexen. Het zou misschien zelfs bijna onmogelijk zijn zonder het upgrade systeem. Een wapen gebruiken maakt het langzaam maar zeker steeds sterker, door middel van nieuwe scopes, silencers,... Je simpele assault rifle verandert missie na missie stilletjes in iets dat niet zou misstaan op de schouders van de Predator.

Het spel begint wanneer een team wordt uitgestuurd om een stadje vrij te maken. Ze zijn er om een opkomende coup tegen te gaan. Die coup wordt geleid door de Naga, een vrijheidsbeweging. Naga betekent draak, en ze staan te springen om hun naam waar te maken. Tijdens je missie in een havenstad wordt je hoofdkwartier van de kaart geveegd. Je blijft alleen achter, met als enige link naar de buitenwereld Oracle, een MI6-operator, die van op afstand info en ondersteuning geeft. Met haar heerlijke accentje, samen met dat van jezelf en je teamgenoten is de toon gezet voor een game vol personages die geloofwaardig en gevarieerd zijn. Natuurlijk is de held van dienst edelmoedig en volhardend, en de explosieven-expert een adrenaline junk. Maar ze overdrijven en storen helemaal niet, en dat is wel héél zeldzaam.

Na een missie of twee krijg je het bevel over twee nieuwe soldaten. Forty-five en chung. En meteen wordt een nieuwe laag aan schakelmechanismen blootgelegd. Al in de eerste missie leer je een waypoint zetten voor je team om zo je doelwitten te flankeren en af te leiden. Maar met dit tweede team wordt het meer dan een lijntje trekken. Terwijl Blue team voor het droge knal-en schietwerk verantwoordelijk is, staat Gold team garant voor een stille, lange-afstands aanpak. Wat lijkt op een simpele shooter krijgt plots een heel nieuw laagje vernis. Niet alleen dat, het verliest geen moment aan snelheid. Gestroomlijnd, high-tech... Rrrrrrrauch!

Om te voorkomen dat je op cruise controll kan gaan rijden, zitten er hier en daar stealth-missies tussen. Als forty-five, het vrouwelijke geweld, ga je 's nachts op pad om intel te verzamelen, een wapen of voertuig te saboteren... kortom, je bereidt de missie van de dag erna voor. Dat geeft niet alleen welkome afwisseling. De volgende missie is steevast hetzelfde terrein. Tien keer moeten herbeginnen door één bewaker die je steeds maar zag kruipen? Pomp hem nu gerust vol lood! Wat hier wel met (zeldzame) momenten eindeloos frustreert is de stealth actie, die je regelmatig doen afvragen of er nu een glitch in zit of niet.