Sonic & SEGA All-Star Racing

Een kart-game is natuurlijk niet compleet zonder bizarre power-ups. Naar goede gewoonte zijn deze te vinden in objecten die op onverklaarbare wijze te midden van het parcours zweven. Het schoentje van Sonic geeft je een snelheidsboost terwijl bommen, raketten, torpedo’s en bokshandschoenen de projectielsectie verzorgen. Een zware truckhoorn voorkomt claustrofobische situaties en een verkeerskegel dubbelt als landmijn. Redelijk basisch allemaal, maar ze doen hun werk. Toch prijken er nog twee originelere speeltjes tussen deze grijze massa. Het eerste is de regenboog, ook een gadget van het 'landmijnprincipe'. Als deze onderaan je banden komt te plakken, krijg je tijdelijk een dansend regenboogpatroon over je scherm. Je krijgt zo het gevoel mee te walsen in een carnavalsstoet. De andere upgrade is de All-star.

All-stars moet je zien als een ‘tweede adem’, een hulpmiddel dat je de kans geeft je te herpakken. Het is een power-up die je ontvangt zoals alle anderen, op voorwaarde dat je aan de verliezende kant bent. Een compensatiemaatregel voor mensen die echt pech hebben tijdens een race. Of voor zij die ronduit slecht zijn in de game. De All-star is verschillend voor elk personage, van een marginale Billy Hatcher die balanceert op een reusachtig ei, tot B.D. Joe die de hydrolics van zijn taxi bovenhaalt.

Visueel gezien krijgen we te maken met overgesatureerde kleuren en weinig textures, kortom, het wel gekende cartoony sfeertje. Grafisch gezien dus zeker geen hoogvlieger, maar het weet zijn functie te vervullen. Ik vraag me enkel af of het niet te veel gevraagd was om wat meer animatie in de gezichten van de personages te integreren.

De game bevat ook een aardige collectie levels, 24 om precies te zijn, verdeeld in acht thema’s met elk drie parcours. Drie van die thema’s zijn afkomstig van de Sonic games, de rest wordt ingevuld door Monkey Ball, House of the Dead, Billy Hatcher, Samba de Amigo en Jet Set Radio. Latere levels zijn ook voorzien van de nodige binnenweggetjes om het geheel net ietsje interessanter te maken. Zoals het ook moet, trouwens. Het enige wat ik kan opmerken, is dat het onderlinge verschil tussen levels van één- en hetzelfde thema soms te gering is.

Ook wat de muziek betreft, speelt SEGA de nostalgiekaart. Haast alle nummers die op de achtergrond spelen, zijn gerecycleerd uit eerdere releases van de betrokken franchises. In totaal werden er zo’n kleine vijftig nummers in verwerkt. Hier zit alvast iemand die de terugkeer van de vreemde eclectische beats uit Jet Set Radio Future met open armen ontvangen heeft. Alleen spijtig dat ook die irritante kipjongen van een Billy Hatcher zijn duit in het muzikale zakje wou doen. Opvallend is dan weer het ontbreken van Space Channel 5 muziek, samen met Samba de Amigo de enige twee betrokken muziekgame franchises.

Er is trouwens iets heerlijk fout aan het scheuren doorheen een hypergedeformeerde stad alwaar de gebouwen dansen en het nummer ‘Samba de Amigo’ tegen je trommelvliezen dreunt. Als je dan nog eens per ongeluk in een regenboog weet te rijden, is de acid trip compleet. Hmmm, misschien is deze game dan toch volwassen genoeg? Op een ironische manier tenminste…

Al bij al is de muziekselectie meer dan geslaagd. Desondanks was er één element waarbij ik me echt de oren van het hoofd wilde rukken: de banale voice-overs. Het stemmenwerk van de personages, tot daar aan toe, maar de stem van die irritante commentator tijdens de races… Een redneck-getinte stem spuwt de ene miezerige oneliner na de andere. Als hij dan weer eens afkomt met de zoveelste achterlijke woordspeling, dan is een facepalm vaak imminent.

Extra personages, muziek en parcours kun je trouwens vrijkopen met Sega Miles, iets wat je verdient na elke race of missie. Damn, kon ik mijn rekeningen maar betalen met de cijfertjes die op mijn kilometerteller staan! Als afsluiter, niet te vergeten, de multiplayer, want een kart game zonder multiplayer is als een… eh… orgie in je eentje. Of zoiets. Je weet wel, hoe meer, hoe liever. Zowel offline als online kun je het tegen elkaar opnemen in een al dan niet vriendschappelijke race. Ondanks de fun die je er aan kunt beleven is het gebrek aan variatie een niet te negeren minpunt. Racen is werkelijk alles wat je kunt. Een logische stap zou zijn om (de betere) Missions ook een multiplayervariant te geven.