Sonic Adventure

Mijn vroegste jeugdherinnering is het uitspelen van het eerste level van Shinobi op de Sega GameGear. Ik arriveerde na twee dagen autozitten in een klein dorpje in Spanje. Ik gok dat ik ongeveer zes was, misschien vijf. De reden waarom juist die herinnering zich in m'n hoofd genesteld heeft, is mij geen raadsel. Videogames zijn in de loop der jaren heel belangrijk voor me geworden en gesprekken over je game-ervaringen als kind zijn niet zeldzaam onder gamers. Belangrijker echter is dat ik werkelijk weken had gedaan over dat eerste level. Ik ben geen uitzonderlijk goede gamer, ik was zes en Shinobi was niet erg vergevingsgezind tegenover fouten. Het uitspelen van dat eerste level was voor mij toen dus een enorme prestatie. En m'n GameGear haast meteen daarna moeten uitzetten omdat we onze bestemming bereikt hadden was bijgevolg dus haast traumatisch.

Mijn verhaal is misschien niet zo hardcore als dat van veertigers die op jonge leeftijd hun eigen games voor de Atari 2600 maakten maar het bewijst wel dat, ondanks het feit dat ik uitgegroeid ben tot het soort persoon dat systematisch alles waar je games op kan spelen in huis haalt, Sega-games toch een speciale plaats hebben ingenomen in mijn leven. Zien wat er de afgelopen jaren met de Sonic-franchise is gebeurd doet me dan ook pijn in het hart. Het voelde dan ook haast als het lot aan, dat de HD-remake van Sonic Adventure in mijn schoot viel.

Maar hoe moet je een HD-remake van Sonic Adventure reviewen? Moet je de game behandelen alsof ie gloednieuw is en vergelijken met de actuele standaard waar we games aan meten? Moeten we de impact die de game op de industrie gehad heeft op korte en lange termijn nader bekijken? Moeten we trachten terug te keren naar 1999 en beschrijven hoe de game was toen ie voor het eerst in de winkelrekken lag? Net zoals op een examen met multiple choice omcirkel je bij twijfel gewoon optie D aan. "Al het bovenstaande".

Sonic Adventure voor XBLA ziet er niet slecht uit. De Dreamcast was in zijn tijd al een vrij sterk systeem en Sega heeft de graphics voldoende opgepoetst zodat de game er weer fris uitziet. De geometrie in de levels is beperkt en de NPC's die over die levels verspreid staan zijn natuurlijk karikaturaal in vergelijking met de huidige standaard, maar de kleuren van het spel spatten van het scherm. Voor een meer dan tien jaar oude game is wat we te zien krijgen heel degelijk. Technisch gezien is de overzetting van Dreamcast naar Xbox uitstekend.

Aan de graphics werd er dan wel gesleuteld, de gameplay is exact hetzelfde. En daar knelt het schoentje. Gamers met een nostalgia kick zullen ongetwijfeld goede herinneringen ophalen aan Sonic Adventure maar mensen die voor het eerst in contact komen met de game zullen toch ontgoocheld zijn.

Sonic Adventure staat bekend als de laatste, goede Sonic-game. Met Sonic Adventure 2 gebruikte de franchise zijn laatste greintje goodwill op bij de fans, maar de symptomen zijn in het eerste deel al te zien. Het 'Adventure'-gedeelte van de titel slaat op het format waarin Sega haar mascotte Sonic gegoten heeft. Alles gebeurt via een hubwereld waar Sonic, of één van zijn vrienden die ook speelbaar zijn, puzzels oplost of nieuwe vaardigheden leert zodat hij nieuwe levels kan bereiken. Deze opbouw was destijds, mede dankzij games als Mario 64 en Banjo-Kazooie, mode maar nu valt het toch op wat een bizarre keuze het was voor een franchise als Sonic waarin snelheid centraal hoort te staan.

Wanneer je erin geslaagd bent om door de verwarrende hubwereld te manoeuvreren en de een of andere vage puzzel hebt opgelost speel je een nieuwe level vrij, en dit is gelukkig waar Sonic dan wel weer aanvoelt als Sonic. Reflexen zijn belangrijk, je hebt meerdere paden naar het einde en er is voldoende variatie om niet te vervelen. Je kunt ook met één van Sonic's vrienden spelen maar hun speelstijl is een stuk minder leuk en het voelt toch eerder aan als vulling.