Sonic Colours

Naast de standaard levels krijgen we ook te maken met hoofdmannen en missies. De hoofdmannen behoeven denk ik geen uitleg. Het is nu al een tijdje dat eindbazen niet langer op het einde van een stage verschijnen, maar gedeponeerd worden in hun eigen arena. Over de missies kan al wat meer gezegd worden. Om te beginnen zijn deze stages het excuus voor alle cameo's uit het Sonic universum. Na een korte dialoog krijgt je één van de eerder gespeelde levels voorgeschoteld samen met een opdracht onder tijdsdruk. Dit zijn eenvoudige dingen: verzamel zoveel Wisps, versla x-aantal vijanden of bereik op tijd de eindmeet. Op zich niet echt slecht, ware het niet dat de trial & error soms iets te prominent aanwezig is. Ik heb geen probleem met trial & error, zolang het op een goede manier gedaan wordt. Niet dat alle missies even vervelend zijn, maar je bent gewaarschuwd.

Dit brengt me bij één groot minpunt van de game: de omvang. Je hebt zes werelden en zes stages per wereld: drie missies, twee gewone levels en een hoofdman. Dit plaatst het aantal klassieke Sonic levels op twaalf - iets wat ver van overweldigend is. Ik kan aanvaarden dat de makers via de 'kwaliteit over kwantiteit' ideologie wilden werken, maar dan nog - Sonic 4 had twaalf levels en dat was slechts een DLC-game. Je hebt nog steeds de hoofdmannen en missies, maar die vallen niet te vergelijken met de gewone levels. De missies vertonen een hoge graad van trial & error - en eenmaal doorlopen, verdwijnt de drang om het nog eens over te doen. De hoofdmanlevels zijn dan weer niets meer dan dat: een hoofdman. Eenmaal verslagen is er weinig motivatie voor een tweede ronde.

Buiten Eggmans grote pretpark, kun je ook wat tijd doorbrengen in Eggman's Sonic Simulator, AKA Game Land. Hier kunnen de echte freaks een kans wagen in een Time Attack mode en kan de solo campagne ingeruild worden voor een Versus multiplayer. Het uitgangspunt is simpel: de eerder doorlopen stages met twee personen doorkruisen, eerste aan de finishlijn wint. Dat klinkt misschien niet zo spectaculair - en in alle eerlijkheid: dat is het ook niet. Dit soort gameplay is niet gemaakt om één-tegen-één scenario's, . Er werd wel een optie voorzien om met twee DS'en en één cartridge te spelen, wat toch altijd op een streepje waardering kan rekenen. Je kan de Versus mode trouwens ook in je eentje spelen. Iets wat je welgeteld één keer zult doen: om de Game Land bonus stage te spelen. Nu we het er toch over hebben: Game Land biedt ook de optie een bis-nummertje uit te voeren met de eerder overwonnen bonusstages.

Naast een meer kleurrijke gameplay en een nieuwe selectie zones, blijkt ook de geluidsafdeling geen genoegen te nemen met een simpele 'more of the same'. Van orkestrale sequenties tot synthpop en Jrock nummers. De typerende elektrische gitaar waar Sonic om bekend stond is een beetje zoek geraakt, wat mij toch wel ergens in mijn melancholische gevoelens raakt. Persoonlijke gevoelens achterwege gelaten, kan ik niet anders dan toegeven dat deze soundtrack heel wat gevarieerder is dan zijn voorgangers. Ik zou zelf zweren dat er een streepje Shoji Meguro in zit. En wat geluidseffecten betreft, elke ring klingelt zoals hij moet en alle 'whoosh'-geluiden (en gelijkaardige onomatopeeën) volgen in de voetsporen van voorgaande games. Als extraatje kan je ook alle muziek opnieuw beluisteren in een apart menu - aangenomen dat je de nummers eerst vrijspeelt, natuurlijk.

Om deze jukebox bij te staan, is de game ook voorzien van een kleine artwork galerij. Net zoals de muziek een leuk brokje meerwaarde dat je beloond als je goed presteert. Ten slotte is er de mogelijkheid om de tussenfilmpjes opnieuw te bekijken. Op zich niet mis, maar... Deze 'events' zijn niet meer dan een verzameling statische dialoogvensters. En nee, het script is niet van zo'n niveau dat je het keer op keer opnieuw kunt lezen. Toch is de drang om de drie galerijen te vullen een geldig excuus om de levensduur te verlengen. De muziek en artwork tenminste.