Sonic the Hedgehog 4: Episode 1

Goed, je hebt me! Ik beken, persoonlijk heb ik het al altijd meer gehad voor Sonic in plaats van zijn besnorde rivaal. Niet dat ik geen goede tijden beleefd heb met Mario All-Stars…Maar als ik moet kiezen tussen een kleine, dikke, Italiaanse loodgieter met een paddo-verslaving of een antropomorfe, blauwe egel die alle wetten van momentum tart, dan is die keuze al snel gemaakt. Die egel dus, als je het niet doorhad…

Waarom? Een vraag die overal, op alles en op elk moment kan gesteld worden, zij het slechts zelden met een gerechtvaardigde reden. Maar als ik vraag: "waarom is het met Sonic zo slechts gevaren?", dan is die vraagstelling makkelijk te verantwoorden. Heeft Nintendo een klavertje vier in de vorm van een hoefijzer? Heeft Team Sonic een spiegel ingeslagen met een zwarte kat? Hoewel het een factor kan zijn, ‘geluk’ lijkt me onmogelijk de hoofdoorzaak van dit alles. Bij de overstap naar 3D beweerde iedereen dat Mario 64 een nieuwe standaard had neergepoot en het succes bleef toestromen. Met de eerste twee 3D Sonic Adventures was alles nog oké, maar daarna begonnen de ongelukken. Denk aan een egel die een straat tracht over te steken. Nu ik er over nadenk, het begon eigenlijk allemaal met de val van de Dreamcast en het verlies van Sega’s positie als consolefabrikant.

Nieuwe games werden hard aangepakt door de critici en ook inzake spin-offs had Sonic enorm veel tegenslag. Tenminste, als je het vergelijkt met Mario’s kart, tennis, voetbal, beat ‘em up, golf, puzzel, party, RPG en seks simulator uitstapjes (oké, dat laatste was gelogen, maar dan nog). Zelf waar Mario met zijn schaamteloze remakes wederom enkele bestsellers op zijn mouw spelt, kan Sonic hier niet van meeprofiteren. Nu, Sonic 4 is alvast een volledig nieuwe titel, dus het ziet er niet naar uit dat Sonic zijn vorige fout gaat herhalen. Het probleem van dit alles? Mijn gok: fout management. Bij de overstap naar 3D hebben de makers Sonic gemaakt tot iets wat hij niet was…

Op de trein terug van mijn perstrip, begon ik te denken. Ja ja, zelfs ik onderwerp mezelf soms aan dergelijke aardse deugden. Mario is een platformer pur sang, Sonic niet. Sonic is een spel dat draait om snelheid en de fans wilden dit terug. Fout! Sonic draait niet rond snelheid, het draait rond het rushen. Niet enkel de snelheid, maar vooral de vloeiendheid, de correctheid, de onstopbaarheid was de troef van Sega’s topfranchise. Sonic was een action game, om meer precies te zijn, de spirituele voorloper van Mirror’s Edge. Het klinkt misschien volledig van de pot gerukt, maar blijf even bij me. Je moet van punt A naar punt B, maakt niet uit hoe, er is slechts één pad, maar met verschillende lagen, variërende in moeilijkheid en voordelen.

Het doel is om gewoon zo snel en zo foutloos mogelijk dit pad achter je te laten – zonder het loodje te leggen, natuurlijk. Alles wat er tussenin gebeurt is irrelevant. Ringen, schilden, vijanden, wapens, runner bags, enz. Je kunt het allemaal verzamelen, verslaan, wat dan ook, maar de uiteindelijke relevantie met het verdere verloop van de game? Nihil! We zullen het nooit te weten komen, maar ik denk dat als ze Sonic minder als platformer zouden gepromoot hebben, dat het franchise de dag van vandaag in een beter daglicht zou staan.

Genoeg gezeverd, jullie wilden een Sonic preview en ik zit hier gewoon jullie tijd te verdoen. Welnu, beginnen bij het begin, hoe ziet de snelheidsmaniak er uit in zijn langverwachte vierde deel? Wel, hij stelt het goed, een stuk voluptueuzer dan Sonic 3, dat is te zeggen: er is een dimensietje bijgekomen. Het geheel van de game zit in een 2.5D-fase. De volledige voorgrond en alle personages zijn uitgewerkt in drie dimensies, terwijl je bewegingsvrijheid een Z-as ontbreekt.

De achtergrond bestaat uit verschillende 2D-lagen (ik telde er drie) die volgens de wetten van animatie elk met een verschillende insprong verschuiven om diepte te creëren. De drie levels die we mochten aanschouwen kwamen uit het ‘Splash Zone’ wereldje, door connaisseurs wel bekend als ‘de beginlevels met strand- en bos-elementen’. De terugkeer van het uitbundige kleurenpallet is een deugd voor de ogen en zowel gebieden als karakters hebben een mooie glanslaag gekregen. Een duidelijke poging om het cartoony element van Sonic niet te verzaken. Alles in HD, natuurlijk.

Van de drie levels van Splash Zone die we mochten aanschouwen, zagen we geen enkele hoofdman. Toch lijkt een Sonic zonder Dr. Robotnik (AKA Eggman) een zeer onwaarschijnlijk voorval. Een ander curiosum was het verschijnen van een grote gouden ring op het einde van een level. Deze bleek niet altijd voor te komen, enkel wanneer onze presentator met een groot genoeg aantal ringen over de eindstreep ging. Geen idee waarvoor het ding dient - de persoon ik kwestie liep er subtiel voorbij – maar ervaring zegt me dat hier een bonus achter verstopt zit. In het 16-bit tijdperk brachten overcompenserend grote ringen je tijdelijk naar een ander gebied alwaar je in 3D doorheen een soort doolhof moest navigeren. Goede tijden, hopelijk zien we ze terug. Verdere omgevingen mochten we nog niet aanschouwen, maar het lijkt me twijfelachtig dat Team Sonic zijn rijke achtergrond niet zou gebruiken. Persoonlijk? Ik zou wel verdomd graag een HD-versie van de Casino levels doorscheuren. Mijn vingers blijven alvast gekruist.