South Park: The Stick of Truth review
Een scheet in een fles?
Trey Parker en Matt Stone hebben wat goed te maken. Na flauwe interactieve afkooksels van hun gevierde animatiereeks geloofde niemand nog in een goede South Park-game. Maar wanneer je het Amerikaanse leger een UFO-crash ziet verdoezelen door een militair beveiligde Taco Bell aan te kondigen, begint het je te dagen: met Parker en Stone aan boord als schrijvers weet South Park: The Stick Of Truth de gewaagde, satirische geest van de serie te vatten.
Dat betekent niet dat nieuwkomers hier niks te zoeken hebben. De game zit weliswaar boordevol verwijzingen die enkel liefhebbers van de reeks begrijpen, maar ook nieuwe spelers worden in het verhaal betrokken. Het hoofdpersonage New Kid verhuist naar het rustieke dorpje South Park en dit biedt een goed uitgangspunt om de personages voor te stellen.
Let wel: South Park is geen serie voor gevoelige zielen en ook The Stick Of Truth vermijdt choquerende situaties niet. Nu eens red je 'prinses' Kenny voordat de vijand haar verkracht, dan weer verken je een ruimteschip waarin aliens met een anale fixatie bizarre experimenten met dildo's uitvoeren. Het is in deze laatste omgeving dat je de meeste (voor Europa) gecensureerde scènes vindt. Maar Parker en Stone geven ook de censuur een leuke twist door er schaamteloos mee te lachen. Een erg groot gemis zijn de zeven scènes dus niet.
De dialogen zijn vaak schunnig en zoeken voortdurend de controverse op, maar zijn geen hersenloos gescheld. Het is brutale satire die elke bevolkingsgroep en levensvisie op zijn plaats zet. Van wapengekke Republikeinen en schetenlatende Canadezen tot boomknuffelende milieuactivisten met Al Gore op kop; iedereen krijgt de volle laag. Alle stemacteurs uit de serie spelen ook hier hun personages. Bonuspunten voor de schitterende achtergrondmuziek met Cartman in de mompelende hoofdrol.
Dit is door en door South Park. Niet alleen qua toon en inhoud, maar ook visueel trekt ontwikkelaar Obsidian de lijn van de serie volledig door. De tekenstijl is simpel maar effectief en laat ook toe dat sommige voorwerpen vernietigbaar zijn. Dit maakt het vermijden van gevechten mogelijk. Zo schakel je een groepje Nazi-zombies uit door luchters op hun kop te laten vallen.
Het meest indrukwekkende aan de omgevingen is echter de aandacht voor detail. In Cartmans kamer beluister je een tenenkrommende ingezongen tape voor Jezus en de garage van Mr. Slave is gevuld met bondage-gerei en regenboogspandoeken. Zulke kleine details zijn werkelijk overal te vinden. Obsidian geeft je zo het gevoel dat je een aflevering van South Park aan het spelen bent.
Als role-playing game weegt The Stick Of Truth echter te licht om tussen de grootheden in het genre stand te houden. De meeste objecten die je vindt zijn enkel nuttig om eens met de vreemde omschrijving in de inventaris te lachen en nadien te verkopen. De bruikbare objecten missen dan weer diepgang. Zo is het enige verschil tussen de vele helmen in je inventaris de hoeveelheid bescherming. Draag je de sterkste, dan zit je goed.
Een hoger level bereiken geeft hetzelfde probleem. Je kan een punt extra geven aan één van je speciale krachten, maar dat is het ook. Die krachten zijn echter wel nuttig tijdens de gevechten: je bezorgt de vijand braakneigingen door scheten te laten en geeft ze snijwonden door met je Joodse mes hun voorhuid te bewerken. Ook hier krijgt humor dus de bovenhand en alweer klikt dat met de unieke sfeer.
Waar de preview-versie een te pittige moeilijkheidsgraad voorschotelde, is de uiteindelijke game juist erg makkelijk. Je hebt zelden de vele drankjes nodig die je bonuseffecten bezorgen en de meeste vijanden gaan zo snel dood dat je zelfs de kans niet krijgt om statuseffecten aan jou en je kompaan te geven. Dat zorgt ervoor dat je al snel met een inventaris rondzeult waarvan je de helft nooit gebruikt. Anderzijds zorgt de lage moeilijkheid wel voor een ideale instapdrempel. Wie niet vaak RPG's speelt, hoeft zich geen zorgen te maken over eindeloze reeksen statistieken en is al snel onderweg met de eenvoudige systemen van de game.
De herspeelbaarheid van de game vormt echter een probleem. Waar een moderne RPG zoals Dragon Age: Origins veel morele keuzes aanbiedt die het verhaal beïnvloeden, is The Stick Of Truth erg lineair. In het midden van de game kies je weliswaar tussen twee kampen, maar daar houdt de keuzevrijheid op. En ook de keuze uit vier verschillende gevechtsklassen maakt uiteindelijk weinig uit. Elk personage vecht op dezelfde manier. Het enige wat hen onderscheidt, zijn de startuitrusting en speciale vaardigheden. Een tovenaar koopt na enkele levels ook gewoon een zwaard, waardoor het unieke aspect van het klassensysteem in duigen valt. Veel motivatie om het spel te herspelen is er daardoor niet.
Obsidian heeft in het verleden vaak steken laten vallen op technisch gebied, maar daar blijft South Park van gespaard. De game loopt soepel, buiten de soms stotterende framerate bij het autosaven na. En tijdens mijn tijd met de game is de console geen enkele keer vastgelopen. Toch bijzonder om dat apart te moeten vermelden, maar het is een verademing voor wie nog altijd nachtmerries heeft over de kapotte quests in Fallout: New Vegas.
South Park: The Stick Of Truth ademt de ziel van de serie. Het stijgt uit boven een simpel eerbetoon aan zeventien seizoenen satirisch entertainment en gebruikt de aangereikte stof om zijn eigen gang te gaan. Als de role-playing kant van het spel even diep was uitgewerkt als de thematische toon, dan was dit een fantastische RPG. Maar nu blijft het steken op een fantastische South Park-game.
South Park: The Stick of Truth is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3 en de Xbox 360.