Space Junkies review - VR-arena shooter volgens het boekje
Ruimte voor meer content.
In deze Space Junkies review verkent Bruce hoe Ubisoft Montpellier de klassieke arena shooter naar virtual reality vertaalt.
Er zijn twee dingen die in VR-games erg goed werken: met wapens knallen en door de lucht vliegen. Space Junkies combineert beide in een twee-versus-twee-arenashooter, die zich bovendien in de ruimte afspeelt. Op papier klinkt dat als een gegarandeerde succesformule, maar ondanks de vlotte speelstijl en gelikte afwerking, ben je vrij snel op de game uitgekeken.
De vlotheid waarmee je Space Junkies speelt maakt aanvankelijk een sterke indruk. Dankzij de vele opties om rond te bewegen vindt ieder wat wils. Persoonlijk vond ik het aangenaam om mijn beweegrichting gelijk te stemmen met de richting die ik uitkijk en de sticks enkel te gebruiken om snel een hoek om te draaien. Space Junkies biedt ondanks de snelle actie een erg comfortabele ervaring die geen aanslag op je maag vormt.
Maar dat comfort betekent niet dat je geen snelheid en goede reflexen in een VR-arena nodig hebt. In de kern blijft Space Junkies trouw aan de klassieke arenashooterformule zoals die al jaren bestaat. Ontwijken en raak schieten, meer hoef je niet te doen. Wie als eerste een raak schot lost, heeft een vuurgevecht al half gewonnen. In virtual reality met je eigen vaste hand een staalharde headshot op een andere menselijke tegenstander scoren, blijft kicken. Een VR-kill scoren is inherent vele malen bevredigender dan bijvoorbeeld in Call of Duty je zoveelste tegenstander neermaaien.
Het wapenarsenaal van Space Junkies komt die beleving alleen maar ten goede. Het aantal wapens is vrij beperkt, maar stuk voor stuk spelen ze hun eigen rol en voelen ze uniek aan. Vooral de shotgun voelt krachtig, omdat je hem met twee handen bedient en tussen elk schot het volgende patroon op zijn plaats moet pompen. Ook de katapult waarmee je granaten afschiet maakt slim gebruik van je beide handen. Het enige nadeel is dat de wapens die snel schieten een aanzienlijk voordeel hebben tegenover de anderen. Hierdoor wordt het al beperkte wapenaanbod in de praktijk nog verder beknot.
En dat gebrek aan opties plaagt ook andere domeinen van Space Junkies. Met enkel maar variaties op de klassieke deathmatch-modus in de aanbieding, begint de game na enkele potjes achter elkaar toch te vervelen. Ook het beperkte aanbod aan arena's zorgt er voor dat je vrij snel alles hebt gezien wat de game te bieden heeft. De arena's zijn echter stuk voor stuk goed ontworpen en zetten een overtuigende locatie neer, waardoor je toch telkens weer de gamewereld wordt ingezogen. Van meteoriet naar meteoriet vliegen en ondertussen tegenstanders uit de lucht schieten is iets dat enkel in virtual reality volledig tot zijn recht komt.
Maar ondanks de intense momenten van de zero-g-vuurgevechten, heb je toch vrij snel het gevoel dat Space Junkies je nog weinig nieuws te bieden heeft. Aangezien Space Junkies enkel in multiplayer te spelen is, vormt dat beperkte aanbod content bovendien een potentieel fataal probleem voor de game. Geen spelers, geen matches. Ontwikkelaar Ubisoft Montpellier belooft echter om de game nog een hele tijd met contentupdates, zoals nieuwe modi, te ondersteunen. Hopelijk komen die op tijd om de community levendig te houden.
Aan het einde van de dag is Space Junkies een goede VR-interpretatie van de klassieke arena shooter. De game speelt comfortabel en werpt je voortdurend in spannende vuurgevechten. Het beperkte aanbod aan spelmodi, wapens en arena's vormt echter een domper op de schietvreugde. Space Junkies heeft het zeker in zich om een vaste waarde in het VR-shootergenre te worden, maar het is nog even afwachten of het dat potentieel ook op lange termijn kan waarmaken.
Voor deze Space Junkies review speelde Bruce op de Oculus Rift.