Spider-Man: Edge of Time

Enige tijd geleden stond het nog in de krant te lezen. Onderzoekers hadden, door gebruik van de Hadron Collider bij Genève, deeltjes ontdekt die sneller bewegen dan het licht. De relativiteitstheorie van Albert Einstein zou door deze nieuwe ontdekking foutief blijken. Fysieke deeltjes die sneller voortbewegen dan het licht, dat is onmogelijk! Doch zagen de onderzoekers iets over het hoofd. Om de snelheid van de neutrino's te berekening, die sneller zouden zijn dan het licht, zou namelijk geen rekening gehouden zijn met de relativiteit. Einstein houdt dus stand. Er zijn toch nog zekerheden in deze wereld. Maar stel dat er wel voorwerpen sneller dan het licht zouden bewegen, dan zou dit allerlei nieuwe mogelijkheden openen in verband met tijdsreizen. Of de mogelijkheid om één van de oneindige parallelle universa (multiverse) te bezoeken, waar een alternatief heden, gelijk lopend met het onze, bestaat. Maar wat weet ik van kwantummechanica of kwantumfysica? Zelf ben ik maar een gewone sociaal werker. Waar ik gelukkig wel wat over weet, zijn games. En vandaag is het de nieuwe Spider-Man: Edge of Time die de wetenschappelijke wetmatigheden aan zijn laars lapt.

Spider-Man: Edge of Time begint in het heden. Of eigenlijk in het jaar 2099. Het is moeilijk uit te leggen, maar we doen ons best. In het heden dus begint de game wanneer Peter Parker, a.k.a. Spider-Man, een verbeten strijd aangaat met Anti-Venom, een geëvolueerde vorm van het oorspronkelijke Venom symbiote gemengd met een mutatie in de witte bloedcellen van Eddie Brock nadat hij kanker overwonnen had. Spider-Man lijkt het onderspit te delven, wanneer plots Spider-Man 2099 uit een tijdspoort hem te hulp schiet.

1 of 11

Beschrijving

Attribution

Daarna keren we even terug in de tijd om de gebeurtenissen die aanleiding gaven voor deze titanenstrijd te onderzoeken. In het jaar 2099 heeft een gekke wetenschapper (want het zijn altijd die gekke wetenschappers) onder de invloed van een megalomane, zuiver op winstbejag uit zijnde drang, een tijdmachine ontwikkelt. Hiermee reist hij terug naar het jaar 1970, om in die tijdsperiode uitvindingen te doen en een groot corporatistisch rijk uit te bouwen. Maar met die daad heeft onze superschurk de volledige tijdslijn naar de knoppen geholpen. Zo werkt Peter Parker in dit alternatief universum niet langer als fotograaf bij de Daily Bugle, maar heeft hij een kantoorbaantje bij Alchemax, de corporatistische reus. Tijd dat The Amazing Spider-Man en Spider-Man 2099 de krachten bundelen om de fouten uit het verleden weer goed te maken.

Op vlak van verhaal is deze Spider-Man: Edge of Time verrassend goed. Er is duidelijk aandacht besteed om een hoogstaand plot, weliswaar in de lijn van de comics, in de game te stoppen. Ook wordt dit verhaal eer aan gedaan door fantastisch stemmenwerk. Zo wordt de bad guy van dienst van een stem voorzien door niemand minder dan Val Kilmer. Ook beide spinnenmannen kunnen genoeg humor in hun acteerwerk leggen dat het verhaal blijft boeien. Jammer genoeg moeten we wel vaststellen dat een goed verhaal een game niet volledig kan rechthouden, als daar geen even goede gameplay aan verbonden is.

Gameplaygewijs biedt deze tijdsreismechaniek wel enkele interessante elementen op. Zo zal je tijdens de game heen en terug reizen tussen het heden en 2099. Terwijl bijvoorbeeld Spider-Man 2099 de strijd is aangegaan met een robot, zal de Spider-Man uit het heden die robot tegenkomen terwijl deze nog in ontwikkeling is. Door hem dan al te slopen zal deze mechanische schurk in de toekomst geen kwaad meer kunnen veroorzaken, wat Spider-Man 2099 wel leuk zal vinden. Toch zijn geen enkele van de volgende gebeurtenissen dynamisch. Hiermee bedoelen we dat alles vooraf bepaald is, en je dus op het moment dat de ontwikkelaar dat wil deze tijdreisparadoxen moet vervolledigen om verder te raken in het spel. Je krijgt dus zelf geen keuze.

Ook is de game veel te lineair. De hele tijd zul je in de gebouwen van Alchemax rondhangen, in relatief kleine omgevingen waar een personage als Spider-Man niet echt tot zijn recht komt. Want mensen die een game met Spider-Man in de hoofdrol spelen, willen natuurlijk aan een web rondslingeren en een open wereld verkennen. Jammer genoeg kan deze game op dit vlak dus niet bekoren. Alweer een jaar geleden namen we Spider-Man: Shattered Dimensions onder de loep. Deze game had een variatie van open gebieden, afgewisseld met kleinere lineaire stukken. Ook had ieder level een andere stijl afhankelijk van wie de hoofdbaas was (en in welk universum de game zich afspeelde). In deze nieuwe Edge of Time ontbreekt deze variatie en creativiteit qua omgevingen dus volledig. Ook het aantal hoofdbazen is teleurstellend laag. Niettegenstaande Anti-Venom wel behoorlijk cool is, toch weegt hij niet op tegen de vele superschurken die we in vorige games rond Spider-Man hebben verslagen.

Per kamer krijg je wel de keuze om specifieke uitdagingen aan te gaan. Deze variëren van het verslaan van X aantal vijanden in een gegeven tijdsspanne, of het snel verzamelen van de over heel het level te vinden blauwe bolletjes. Als je erin slaagt de uitdaging te winnen krijg je een medaille en een daaraan verbonden hoeveelheid blauwe bolletjes. Deze kun je dan gebruiken om het gevechtsarsenaal van Spider-Man uit te breiden.

Het gevechtssysteem kun je niet bepaald als uitdagend beschrijven. Vijanden zullen een routine volgen die al na het eerste gevecht duidelijk blijft. Maar ook combogewijs stelt Spider-Man teleur. We herinneren ons de game Spider-Man 3, op de vorige generatie consoles, waar het webslingeren naadloos overging in de gevechten. Bijna alsof ze een verlengde waren van elkaar. In Edge of Time valt er ten eerste al niet veel te slingeren aan een zelf gesponnen web, laat staan dat deze zou overgaan in vloeiende gevechten met het gespuis van de dag. Wel zijn er enkele speciale aanvallen die gebruik maken van de tijdsreismechaniek. Zo kunnen beide spinnenmannen tijdelijk supersnel bewegen om vijandige aanvallen te ontwijken.

Grafisch wordt de game wel mooi gepresenteerd. Vooral in de tussenfilmpjes, die vaak overvloeien vanuit de feitelijk gameplay. Maar opnieuw speelt het feit dat de omgeving waarin de game zich afspeelt weinig interessant en onveranderlijk is parten. Hoe mooi iets er ook uitziet, als er geen variatie is, begint ook het mooiste vormgegeven chemisch onderzoekslab na enige tijd haar aantrekkingskracht te verliezen. Jammer maar helaas.