Splatoon 2 review - De inkt is nog niet opgedroogd
De inkt is nog niet opgedroogd.
Never change a winning formula, luidt het gezegde. Maar over de formule lichtjes buigen wordt niets gezegd, moet Nintendo gedacht hebben. Splatoon 2 is dan ook een vervolg dat niet breekt met de conventies van zijn voorganger. Precies het doel van Nintendo, zo blijkt. De ontwikkelaar wil namelijk een vervolg maken waarin nieuwkomers dezelfde ervaring krijgen als in 2015, terwijl fans van het vorige deel hun tanden kunnen zetten in de nieuwe maps en de subtiele veranderingen in de gameplay. Splatoon 2 spettert daarom niet zo hard als voorheen, maar weigert tegelijkertijd over te stappen naar goedkope navulinkt.
Splatoon 2 heeft bij lancering meer content dan zijn voorganger. Turf War en Ranked Matches bevatten acht maps, waarvan er per modus steeds twee speelbaar zijn. Na twee uur roteren die maps en kun je iets anders spelen, in tegenstelling tot de vier uur van de eerste Splatoon. Door de snellere rotatie krijg je eerder nieuwe maps te spelen, maar je hebt nog altijd geen invloed op welke map je kunt spelen, tenzij je een privé-match opzet voor je vrienden. De snellere rotatie en de grotere hoeveelheid maps zorgen voor snellere en gevarieerde afwisseling, waardoor langer spelen prettiger wordt dan in de originele game.
Turf War heeft exact dezelfde regelset als in het eerste deel. In een team van vier moet je binnen drie minuten de arena vol kliederen in de kleur van jouw team. De verschillen zitten in de wapensets. De speciale wapens zijn aangepast en de combinaties hoofd- en subwapens zijn omgegooid. Het zijn kleine verschillen die voor beginners niets uitmaken, maar kenners kunnen aan de slag met de nieuwe tactieken die de combinaties met zich meebrengen. Het is precies wat Nintendo wil bereiken en houdt de spirit van Splatoon intact, maar de keerzijde van de medaille is dat er weinig vernieuwing is.
Datzelfde geldt voor de singleplayer, waarover je meer kunt lezen in de Splatoon 2 singleplayer hands-on. Naast subtiele verschillen zoals de mogelijkheid om te kunnen schieten terwijl je over een rail grindt, is de modus nagenoeg gelijk aan die uit 2015. Alle gameplay-elementen passeren de revue, en het enige opzienbare verschil is dat je ditmaal steeds een ander wapen krijgt om uit te testen. De levels zijn wel sterk ontworpen, waardoor het gebrek aan vernieuwing niet erg opvalt. Uiteindelijk fungeert de singleplayer als een solide tutorial en een veilige plek om aan de bewegingsgevoelige besturing te wennen.
Een punt van kritiek is de besturing. Die werkt niet goed als je de Joy-Con helften los in je handen houdt. Je pols reikt verder dan de controller begrijpt en dat maakt het mikken onnauwkeurig en irritant. Met de Joy-Con in de grip of aan de tablet geklikt heb je precies de benodigde bewegingsvrijheid om nauwkeurig te mikken, en na wat oefening wil je niet meer terug naar mikken met de rechter joystick.
Salmon Run is nieuw in Splatoon 2 en is een Horde-modus van drie waves. Het doel is om de gouden eieren af te pakken van Boss Salmonids, terwijl je een horde gemuteerde zalm van je afslaat. Hoe meer gouden eieren je naast je quota verzamelt, des te beter je beloning. Je bouwt punten op die in te leveren zijn voor exclusieve gear en geld voor de reguliere multiplayer. Zolang je je werk goed doet, is je baas tevreden en krijg je een salarisverhoging, waardoor je nog meer punten per run verdient. Maar de vis is duur betaald.
Met elke salarisverhoging worden de runs moeilijker en als je je quota niet haalt, riskeer je weer een verlaging waardoor het langer duurt tot je je bonussen binnenhaalt. Vooral in de lagere loonschalen bekruipt het gevoel je dat je te veel werk voor te weinig geld verzet. De hoge moeilijkheidsgraad komt de modus ten goede als je met een volledig team speelt. Tijdens het reviewproces kwam het voor dat je een run met een kleiner team of zelfs alleen startte. Dan wordt Salmon Run haast onmogelijk om te spelen. Om dan met een salarisverlaging om de oren geslagen te worden, is bijzonder frustrerend.
Er zijn nog andere stekeligheden aan de modus. Er is maar één map per keer, waarvan soms het getij verandert waardoor je minder ruimte hebt om te bewegen. Hoewel je niet van tevoren weet welke Boss Salmonids er op je afkomen, gaat dat ten koste van de afwisseling. Bovendien heb je geen invloed op de wapens die je mag gebruiken. Per wave verandert je wapen en moet je noodgedwongen je tactieken aanpassen. Nintendo belooft ook hier regelmatige updates voor de modus. Hoewel het idee achter Salmon Run vermakelijk is, is het wachten op die updates om het potentieel echt te bereiken.
De presentatie van Splatoon 2 geniet van de extra paardenkracht van de Nintendo Switch. De inkt is voller, de resolutie is verhoogd en subtiele verbeteringen in animatie geven de wereld van de Squidlings extra detail. De met neon doordrenkte Splatfests zijn een hoogtepunt van de artstijl, ten dele omdat Nintendo de tekenfunctie van Miiverse naar de game heeft overgebracht. Spelers laten hun creativiteit de vrije loop en zijn daarmee een essentieel onderdeel van Splatoons charme, die zijn glans nog niet is verloren.
Splatoon 2 speelt uiteindelijk op safe, maar bereikt zo wel dezelfde consistente kwaliteit als zijn voorganger. De Turf Wars zijn nog altijd het grootste aantrekkingspunt van de game en de subtiele veranderingen voorkomen dat Splatoon 2 als een kopie aanvoelt. Ook de singleplayer bevat kleine aanpassingen die de modus een verse uitstraling geven. Salmon Run is een interessante modus, maar de willekeurige wapens en de gebrekkige mapselectie laten te wensen over. De toevoeging van de Miiverse-functionaliteit blijkt onontbeerlijk voor het community-gevoel en Nintendo heeft er goed aan gedaan om daar tijd in te steken. Al met al is Splatoon 2 een solide game die vooral binnen de lijntjes kleurt.
Splatoon 2 is vanaf 21 juli exclusief verkrijgbaar voor de Nintendo Switch.