Splinter Cell: Blacklist review
Uit het oog, in het hart.
Sam Fisher leidt Fourth Echelon, een contra-terreur eenheid bestaande uit bekende en nieuwe gezichten. Terroristen genaamd The Engineers blazen een Amerikaanse basis in Guam op en eisen het vertrek van Amerikaanse troepen uit het buitenland. Als de Verenigde Staten niet aan deze eisen voldoen, voeren The Engineers wekelijkse terreurdaden uit op de bevolking. Op Fourth Echelon rust de taak deze aanvallen te voorkomen en de terroristen te stoppen.
Splinter Cell: Blacklist gaat verder waar Conviction eindigt. Je bestuurt wederom Fisher, en dit keer krijg je vanuit de vliegende basis Paladin ondersteuning van het resterende team. In Blacklist ligt de nadruk op het samenstellen van je uitrusting: je kiest wapens en andere gadgets die passen bij de missie en bij jouw speelstijl. Gebruik je niet-dodelijke en geruisloze wapens, of schakel je vijand het liefst permanent uit? Blacklist laat je er vrij in.
Het is een hele andere stijl dan de eerste Splinter Cell-games, die pure sluipspellen zijn. De verandering is bewust: de serie breidt zich uit en aanvaardt verschillende speelstijlen. Ubisoft hoopt met de nieuwe Splinter Cell-delen zowel de oude garde als fans van meer actievolle genres aan te spreken. In Conviction was deze verruiming minder geslaagd - fans misten het sluipen en vonden het spel niet binnen de reeks passen. Lukt het Splinter Cell: Blacklist wel om het sneaken te combineren met het spreiden van de vleugels?
Het duurt een aantal missies voordat je de besturing en mogelijkheden in je vingers hebt maar zodra dat is gebeurd, voel je de beoogde vrijheid. Fishers missie is te voltooien op verscheidene manieren. Klim langs de buitenkant van gebouwen, doorkruis ze sluipend of maai alle tegenstand neer - in Blacklist schakel je gemakkelijk tussen verschillende speelstijlen. In het scala aan gadgets vind je voor elke stijl een geschikt stuk gereedschap. Het vergroot de diversiteit enorm.
De vrijheid om de game te spelen zoals je wil, vind je ook terug in het scorebeleid. Hoe je ook speelt, voor vrijwel elke handeling krijg je punten. Ghost-punten verdien je voor het ontwijken of bewusteloos uitschakelen van tegenstanders. Het geruisloos doden van vijanden verhoogt je Panther-score. Voor schietpartijen verdien je Assault-punten. Hoewel de Ghost-speelstijl iets meer punten oplevert, word je nooit in één speelstijl gedwongen: als jij de missie gedaan krijgt, verdien je punten om je arsenaal uit te breiden. Omdat elke aanpak punten verschaft, voelt elke benadering valide aan. Het staaft de vrijheid en zorgt voor de nodige afwisseling.
Blacklist kent echter geen grenzeloze vrijheid. Hiervoor is de Assault-aanpak te ineffectief in vergelijking met de Ghost en Panther-speelstijlen, zeker op hogere moeilijkheidsgraden. De moeilijkere instellingen lijken bedoeld voor Splinter Cell-fans, maar het voelt vooral aan alsof Assault-speelstijlen bestraft worden, terwijl die even goed horen te werken als Ghost en Panther.
Vrijheid van beweging blijkt ook enigszins beperkt. Vooral het coversysteem maakt zich hier schuldig aan. Richt op een locatie en met een druk op de knop verplaatst Fisher zich naar een volgende beschutte plek. Idealiter beweeg je vloeiend van cover naar cover om de tactiek in je hoofd soepel te vertalen naar het spel. Soms zitten verschillende opties echter te dicht op elkaar, waardoor je een andere locatie kiest dan je in gedachten had. Dat voelt zo nu en dan hinderlijk: met alle spelopties, gadgets en routes ter beschikking wil je niet dat je tactiek faalt door rommelige foutjes van de game zelf. Een kleine smet op de spelbeleving, die gelukkig niet te vaak de kop opsteekt.
De vrijheid is ook terug te zien in de multiplayer van Blacklist. De levels bieden genoeg manieren om doelen naar eigen inzicht te voltooien. Bovendien brengt Ubisoft een bekende multiplayermodus terug: Spies vs Mercs. Ubisoft hoopt ook met Blacklists multiplayer Splinter Cell-fans van het eerste uur te bekoren. De tactische, asymmetrische strijd tussen kwetsbare, wendbare en met gadgets bepakte spionnen en de zwaarbewapende huurlingen, maakt elk potje intensief. Adrenalineverslaafden worden op hun wenken bediend.
De coöperatieve missies (online of via split-screen) zijn minstens even vermakelijk. Weinig momenten in het spel voelen zo goed als een perfecte samenwerking tijdens een coöperatief potje, zeker in missies waarin je niet gezien mag worden. Het gelijktijdig uitschakelen van een tweetal tegenstanders om in stilte jullie volgende doelwitten te markeren, verliest nooit zijn charme. Met een goede partner heb je zelfs de speelruimte om er een sadistisch kat-en-muisspel van te maken. De online modi voelen hierbij niet geforceerd maar als een waardige uitbreiding van het spel - ze voldoen aan de verwachtingen die horen bij deze stealth-serie.
Met dit nieuwste deel keert de Splinter Cell-serie weer terug naar vorm. De reeks verruimt zijn blikveld zonder de oude garde de rug toe te keren. Na misstap Conviction lukt het Ubisoft ditmaal wel om een sluipspel te fuseren met actie-elementen zonder de vrijheid van de speler te beperken. Met een onder handen genomen speelduur - lekker lang maar nergens gerekt - en de diversiteit van single- en multiplayer, behoort Splinter Cell: Blacklist in de top van stealth-games thuis.
Heb je ook zin om onopgemerkt vijanden op verschillende manieren uit te schakelen? Splinter Cell: Blacklist ligt nu in de winkels voor pc, PlayStation 3, Wii U en Xbox 360.