Splinter Cell Trilogy

Deze toon blijft consistent doorheen de reeks, maar naarmate de games vorderen merken we dat Sam steeds grimmiger wordt. Wanneer hij tijdens Chaos Theory voor verschillende morele keuzes gezet wordt, ervaart de speler dit als een echte keuze die hij of zij moet maken. En het heen en weer gepraat tussen Sam en Lambert voegt toe aan de gewichtigheid van de situatie. Zo is er bijvoorbeeld een sequentie waarbij Sam twee piloten uit een neergestort vliegtuig kan redden, maar Lambert hem beveelt om de missie verder te zetten.

Maar evolutie heeft natuurlijk ook haar donkere kant. Waar Chaos Theory zich op vlak van gameplay en, laat het ons gebruiksvriendelijk noemen, kan opwegen tegen verschillende hedendaagse game (en zelf met kop en schouders bovenuit steekt), kan niet hetzelfde gezegd worden over het eerste deel in de reeks. Voorbeeld hiervan is het gebruiken van gadgets. In de eerste game zitten je pistool, lock-pick en Optic Cable (een cameraatje om onder een deur te kijken) onder dezelfde 'gadgetslot'.

Wanneer je er een van wil gebruiken, moet je dus een menu openen, de gadget selecteren om deze vervolgens te kunnen toepassen. Niet enkel is dit zeer onpraktisch, maar het zorgt er ook voor dat je tijdens het selecteren van een gadget echt ervaart dat dit een videogame is. Iets wat de sfeer ietwat teniet doet. Wanneer we dan Chaos Theory als voorbeeld nemen, geeft het spel de speler de keuze om een gadget te gebruiken wanneer de situatie dit toestaat. Een veel toegankelijkere manier van werken.

Ook voelt het laatste deeltje in de trilogie logischer wijs moderner aan op alle vlak. Zo rijken het voortbewegen en de animaties van Sam torenhoog uit boven zijn acrobatische kunsten uit de vorige titels. Ook het toevoegen van de geluidsmeter, een balkje dat omgevingsgeluiden afweegt tegenover het geluid dat Sam maakt, zorgt voor een diepere laag spanning en een verrijking qua gameplay.

Grafisch hebben de games ook een HD-verflik gekregen. De eerste Splinter Cell en Pandora Tomorrow zien er vrij goed uit, hetgeen men kan verwachten van een HD-herwerking van games die respectievelijk negen en zeven jaar oud zijn. Chaos Theory echter ziet er daarentegen werkelijk fenomenaal uit. Op de originele Xbox herinneren we onze bewondering voor de grafische superioriteit van deze game. De manier waarop dynamische schaduwen in de omgeving spelen resulteert in een zeer beklijvende ervaring. Doch we hier en daar wel enkele pixelaties moeten vaststellen, kan vooral Chaos Theory zich wel meter met verschillende hedendaagse games. Je hoort het al: we zijn een grote fan van Chaos Theory, de voor ons beste Splinter Cell game tot op heden.

Wat wel jammer is, is dat de multiplayer modes die sinds Pandora Tomorrow in de game verwerkt zijn, niet meegebracht zijn in deze bundel. Wie zich verheugde om aan de slag te gaan in een potje Mercenary vs Spy moeten we jammer genoeg teleur stellen.