Star Trek: Into Darkness filmreview

De reboot van de franchise, de film Star Trek uit 2009, blies op overtuigende wijze nieuw leven in het universum dat bedacht werd in de jaren 60. Die eerste film vermengde actie, humor en sciencefiction tot een film die twee uur lang wist te boeien. De franchise leefde op, was aantrekkelijk voor een nieuwe generatie en was respectvol tegenover het originele materiaal. Hoewel Star Trek: Into Darkness onder geen beding een slechte film is, weet de opvolger niet de kwaliteit van de reboot te evenaren. Hiervoor grijpt Star Trek: Into Darkness te vaak naar clichés en mist het sciencefiction elementen als ruimtereizen. De cast doet haar werk goed - Spock en antagonist John Harrison stelen overduidelijk de show. Star Trek: Into Darkness scoort voldoende maar vervult niet de verwachtingen die de eerste film creëerde.

De film begint enkele jaren na de eerste film. James T. Kirk (gespeeld door Chris Pine) is nog steeds kapitein van de USS Enterprise en heeft de gehele crew uit het eerste deel onder zijn hoede. De roekeloze Kirk schendt de Prime Directive (Eerste Richtlijn) van Star Fleet: de ontwikkeling van buitenaardse bevolkingen mag te nimmer beïnvloed worden. Star Fleet ontneemt Kirks gezag over de Enterprise en hij dient zich opnieuw te bewijzen. Hier begint eigenlijk een van de saaiere aspecten van de film: Kirks ontwikkeling. Het is niet meer dan een coming-of-age verhaal. Bovendien doen de schrijvers niets interessants met dit thema. Dit doorsnee aspect van de film voelt aan als verspilling van een rijke franchise. Al snel erger je je aan Kirks afgezaagde groei.

Fans van weleer herkennen hints naar de oude films. Deze hebben gelukkig wijzigingen ondergaan waardoor de ervaring fris blijft.

Gelukkig gaat het de overige bemanningsleden beter af. Spock (Zachary Quinto) is veruit het meest interessante en, ondanks zijn emotieloze gelaat, meest aangename personage uit de film. In tegenstelling tot dat van Kirk, boeit het verhaal van de commandant wel. Het is opmerkelijk: Kirk en Spock zijn beste vrienden, gelijk op vele vlakken maar ook totaal verschillend. Deze verhouding tussen Kirk en Spock weerspiegelt in hun verhaallijnen - beiden verlopen voorspelbaar maar waar Kirks ontplooiing saai voelt, leidt Spocks verhaal tot een bevredigende climax. Een additioneel hoogtepunt vormt Benedict Cumberbatch die antagonist John Harrison speelt. De strijd die tussen Harrison, Star Fleet en in het specifiek de Enterprise bemanning ontstaat, vormt een spannend schaakspel.

Star Trek: Into Darkness laat nog een steek vallen. De film draait bijna alleen maar om het menselijk ras. In het begin zien we even een irrelevant buitenaards ras, half-Vulcan Spock doet mee en Klingons komen 10 minuten in beeld. Hier blijft het echter bij. Dat is echt een gemiste kans voor een serie die gebaseerd is op het verkennen van vreemde nieuwe werelden en het stoutmoedig gaan waar geen ander ooit is geweest. Nog frappanter is dat ruimteschepen nauwelijks bewegen. Ze staan in deze film hoofdzakelijk stil. Het heelal, de laatst grens, wordt dus niet opgezocht. Ook hierdoor doet dit vervolg onder voor de eerste film.

Het verhaal blijft gelukkig boeiend. Fans van weleer herkennen hints naar de oude films. Deze hebben gelukkig wijzigingen ondergaan waardoor de ervaring fris blijft. (Spijtig is wel dat een van Spocks betere uitspraken verkwanst wordt.) Nieuwkomers kunnen simpelweg genieten van een goede actiefilm met humor en persoonlijkheid. De film is echter op sommige punten te voorspelbaar en kan meer sciencefiction elementen gebruiken - zoals het eerder genoemde ruimtereizen.

Kirks en Spocks verhaallijnen verlopen voorspelbaar maar waar Kirks ontplooiing saai voelt, leidt Spocks verhaal tot een bevredigende climax.

De film is gelukkig een genot om te aanschouwen. De actiescènes houden je aandacht vast en de visuele effecten zien er - zoals te verwachten van Industrial Light & Magic - goed uit. De 3D ervaring voegt helaas weinig toe, ook niet in scènes waar dit zou moeten (bijvoorbeeld wanneer Kirk rakelings langs brokstukken suist). Ook komt het uitbuiten van Alice Eve's - weliswaar prachtige - halfnaakte ongepast over. Michael Giacchino's muzikale bijdrage verdient speciale vermelding. Zijn werk voor de film beslaat een divers bereik. De symfonische stukken passen bij de actievolle momenten en zijn herkenbaar. De tedere muzikale passages (bijvoorbeeld in het ziekenhuis) klinken minstens even mooi.