Steep review - Bergaf
Update: XGames Pack review.
Update: De Steep XGames Pack is nu beschikbaar en voegt het bekende XGames sportevenement toe aan Steep. In de Alaska regio kun je nu namelijk de XGames Village betreden om daar enkele van de meest extreme uitdagingen tot nu toe in de wintersportgame aangaan. Big Air events geven je twee kansen om op een enkele jump zo goed mogelijk te scoren, SuperPipe geeft je een steile halfpipe om indruk te maken op de jury, en Slopestyle geeft je een uit de kluiten gewassen park met jumps en rails om zo creatief mogelijk tricks af te leveren.
Ja, de focus van de XGames Pack DLC ligt op tricks, tricks en meer tricks. Je arsenaal aan air tricks blijft ongewijzigd, maar Ubisoft heeft het grinden speciaal voor deze uitbreiding wel flink onder handen genomen. Je hebt nu veel meer controle dan voordien op rails. Zo kun je je gewicht verschuiven, roteren en bovendien ook makkelijk tussen rails switchen. De doordachte controls maken het uitvoeren van complexe tricks een waar plezier tijdens je jacht op de hoogste scores.
Toch is de XGames Pack verre van perfect. Eerst en vooral moet je tijdens je runs luisteren naar een weliswaar gedetailleerde, maar zeer knullige commentator. Ten tweede, en nog veel erger, is hoe extreem kort je tocht doorheen de XGames is. Op minder dan een uur heb je alle content van de XGames Pack gezien. Na de uitdagende maar korte officiële events unlock je weliswaar nog enkele events in Alaska zelf, maar ook die heb je op ongeveer een halfuurtje afgewerkt. Gelet op de zeer hoge kostprijs van 14,99 voor de XGames Pass, krijg je geen waar voor je geld. De 90's en Rocket Wings DLC die deel uitmaken van de Pass komen pas eind dit jaar en voegen misschien een meerwaarde toe. Zoals het er nu voor staat is de XGames Pass echter te duur voor heel weinig content.
Update geschreven door Carl Vander Maelen.
Originele review: Open werelden zijn ondertussen niks nieuws in games, maar Steep biedt een wel heel bijzondere setting: de Alpen. Die legendarische bergtoppen verken je volledig vrij en op je eigen tempo, terwijl er steeds een dik pak sneeuw ligt zodat je je skitocht nooit moet onderbreken. En ben je helemaal afgedaald, dan heb je geen dure skipas nodig om die verdomde liftjes terug naar boven te nemen. Klinkt als de ideale wintervakantie, toch?
Steep weet vooral in het begin te verbluffen. Dit zicht van de Alpen is simpelweg adembenemend. Waar je ook staat, alles ziet er piekfijn uit. Je kunt kilometers in de verte kijken en daar kleine dorpjes op bergtoppen zien, of een bevroren meer zien fonkelen aan de voet van de Mont Blanc. Stap je nieuwsgierig naar de rand van de berg, dan kerf je je een weg door de sneeuw. Die kraakt op hyperrealistische wijze onder je voeten en soms denk je tijdens het spelen dat je echt een sneeuwvlokje op je wang voelt vallen.
Die verbluffing houdt in andere elementen van de game aan. Ben je je huidige afdaling of locatie beu, dan kun je zonder ook maar enige laadtijd naar een andere bergtop of een ander dorp teleporteren. Zelfs als die locatie helemaal aan de andere kant van de gigantische map ligt, is er geen enkele laadtijd te bespeuren. Je staat dus steeds met beide voetjes in de sneeuw en wordt geen moment uit je flow gehaald.
Ook de map schenkt je absolute vrijheid. Behalve aan de uiterste voet van de Alpen kun je gaan en staan waar je wilt. De game legt je nooit een strobreed in de weg: na de tutorial kun je meteen proberen om de Matterhorn te beklimmen, of om dat mysterieuze verlaten dorp in de Cursed Mountains te bereiken.
Daarbij kies je zelf hoe je je wilt verplaatsen. Opnieuw blinkt Steep uit in het geven van keuzevrijheid; je switcht naar eigen believen tussen de vier disciplines die ter beschikking staan. Met je wingsuit spring je moeiteloos van de hoogste bergtoppen om kilometers verder te landen, je snowboard is je trouwe kompaan om na gigantische sprongen tricks uit te voeren en met je ski's navigeer je elegant en vliegensvlug tussen bomen. Enkel paragliding springt er in de negatieve zin ui. Door de langzame en onnauwkeurige besturing begin je meermaals te knarsetanden als je opnieuwegen een berg te pletter vliegt, hoewel je met alle macht tegenstuurt.
Elke keer dat er een paragliding-event begint, zucht je dan ook even. Want ja, Steep biedt ook dozijnen events aan in alle vier de disciplines. Ze bieden allemaal unieke uitdagingen; soms race je zo snel mogelijk naar beneden, soms moet je punten scoren. Ook de Mountain Stories zijn uniek en daarbij toont Steep zich van zijn meest ludieke kant. Hoe vaak heb jij bijvoorbeeld al kwaadaardige sneeuwmannen aan gort gesnowboard?
Maar de interface van de game doet zijn uiterste best om de plezierige events te vergallen. Je wereldkaart, de zogenaamde Mountain View, is extreem onoverzichtelijk. Al na een tweetal uur is deze kaart volledig met icoontjes bezaaid. Events, points of interests en drop zones palmen elke centimeter van de kaart in, en elke keer dat je een berg af sjeest recreëert de kaart de route die je nam. Het is een handige functie om de ideale lijn uit te stippelen, maar extreem irritant wanneer je route net langs een event loopt en je daardoor bijna tien seconden nodig hebt om het event überhaupt te kunnen selecteren.
Steep dringt er ook op aan dat je die 'lines' vervolgens met vrienden deelt en ze uitdaagt om de route sneller af te leggen of meer punten te scoren. Het is echter een oppervlakkige manier van sociale interactie. Enkel door samen zij aan zij te skiën en te snowboarden, krijg je een warm gevoel van kameraadschap. Net zoals in The Crew verantwoordt het echter in geen geval de vereiste om steeds online te zijn om de game te spelen. De game speelt namelijk uitstekend in je eentje. De always-online-benadering van de game komt dan ook over als een geforceerde manier om co-op aan te moedigen.
Het is een voorbode van het grotere probleem dat Steep als een lawine bedelft: het gebrek aan afwerking. Zo kun je op elk moment van je snowboard of ski's stappen, en zo te voet doorheen de sneeuw navigeren. Maar zelfs als je op een houten, sneeuwvrije ondergrond wandelt, hoor je nog het geluid van krakende sneeuw en beweegt je personage zich alsof die zich door de sneeuw heen ploetert. En kom je met je ski's of snowboard achter een klein object terecht, dan wachten er je tientallen seconden frustratie terwijl je de linkerstick van links naar rechts wringt om je personage te bevrijden.
Ook van de afwisseling binnen de Alpen komt er uiteindelijk weinig in huis. Ubisoft belooft weliswaar dat elke streek zijn unieke karakter heeft, maar in de praktijk kun je de Franse regio Aravis amper van Zwitserland onderscheiden. Daardoor steekt er snel een gevoel van monotonie de kop op. Het meeste plezier komt voort uit de verschillende events en het switchen van discipline naar discipline. Maar simpelweg de omgevingen verkennen heeft door de eentonige witte massa weinig aantrekkingskracht.
Steep is dus een game die barst van het potentieel. Technisch is de game een ware tour de force; de graphics zijn bloedmooi, terwijl het complete gebrek aan laadtijden ervoor zorgt dat je steeds in de flow van het skiën en snowboarden zit. Dat de map volledig open is en je vrij kunt kiezen tussen alle disciplines vormt de kers op de (ijs)taart. Een omslachtige interface zorgt er echter voor dat je de kaart zoveel mogelijk wilt vermijden. De slordige afwerking en algemene monotonie zorgen er ten slotte voor dat Steep op het einde zijn ambitieuze run met weinig elegantie afsluit.
Steep is nu beschikbaar op de pc, PlayStation 4 en Xbox One.