Steph's Favorite Five of 2010

In mijn ogen was 2010 op game-gebied lang niet zo geslaagd al 2009 - terwijl ik wel weer hoge verwachtingen heb voor 2011. In tegenstelling tot heel wat anderen, heb ik m'n vrije tijd vooral gevuld met retro-gaming, wat het vormen van deze top 5 er niet gemakkelijker op maakt. In februari kregen we Final Fantasy VIII, die de re-release van Final Fantasy VII uit 2009 opvolgde. Deze werd op zijn beurt weer achterna gegaan door Final Fantasy IX (persoonlijke all-time favoriet) in april. In juli kregen we nog platformklassieker Rayman 2: The Great Escape en in september kwam Front Mission 3 uit (een ECHTE Front Mission in tegenstelling tot deze verkrachting). Ten slotte passeerde een kleine maand geleden ook de originele Grandia nog eens de revue. En dat allemaal voor 5 à 10 euro per stuk, een zonde dat deze niet in de top 5 mogen belanden.

Waarom vooral bezig houden met oude klassiekers in plaats van de nieuwste HD-festijnen? Tjah, ik word ook al een jaartje ouder en nostalgie kan een manipulerende maîtresse zijn. Daarnaast waren er gewoon heel wat teleurstellingen, voorspelbare vervolgen en in het algemeen gewoon te weinig noemenswaardige, nieuwe IP's. Fallout: New Vegas was goed, maar eigenlijk niet meer dan een (leuke) Fallout 3 re-hash. Red Dead Redemption wist te boeien, maar was uiteindelijk gewoon GTA in het wilde westen. Final Fantasy XIII was dan weer de grootste teleurstelling - ondanks de monolithische 10-score die ons aller Michaël zo vrijgevig op het dertiende deel plakte, kon ik me niet vinden in de nieuwste telg uit de reeks. Ook dit was een reden waarom ik teruggreep naar de Final Fantasy klassiekers uit het PSOne-tijdperk. Betekent dit dat 2010 één grote teleurstelling was? Natuurlijk niet! Ik wou gewoon even duidelijk maken dat mijn blik op het recente verleden niet zo rooskleurig is als het leeuwendeel van de andere crewleden. Dat, en ik moest toch 'iets' vinden om de eerste paragrafen op te vullen?

Nummer vijf - The Sly Collection (PS3)

De Sly Collection: drie topgames voor 40 euro (inclusief enkele verwaarloosbare Move-extra's), een prachtige deal lijkt me. Voeg daar nog eens aan toe dat het genre van deze trilogie gelabeld staat onder 'platformer', een type game dat de laatste jaren zwaar in het slop is geraakt. De variatie in gameplay is leuk, de cartooneske stijl verfrissend en de begeleidende geluidseffectjes maakt het plaatje compleet. Als er één element is waar ik mij aan erger, dan is het de ondersteunende cast. Bentley en Murray verdienen in mijn bescheiden mening de titel van 'slechtste side-kicks in een platform game ooit'. De aanwezige 'love-interest' van de protagonist is dan weer een stuk prominenter en beter uitgewerkt dan in tijdsgenoten Jak & Daxter of Ratchet and Clank, hoewel het nog steeds beter kan. Maar hé, de trilogie blijft dikke fun en is voorzien van een goede prijs/kwaliteit verhouding. Het feit dat deze game niet hoger in het lijstje staat, is omdat dit eigenlijk niet helemaal eerlijk is. De games kwamen tenslotte al jaren geleden uit... Ach wat, de game is het waard, punt.

Nummer vier - Bayonetta (PS3, X360)

Een vrouwelijke Dante op speed en acid, dat is Bayonetta. Ontsproten uit het geschifte brein van de geestelijke vader die ons eerder al Resident Evil, Viewtiful Joe, Okami en - natuurlijk - Devil May Cry bracht. Geen game voor mensen die houden van natuurgetrouw realisme, des te zaliger voor zij die prettig gestoord zijn. En vraag maar rond, dat is de beschrijving die meeste personen mij zullen toekennen. Bayonetta is stijlvol, spectaculair en compleet onbeschaamd. Het hoofdpersonage - waaraan de game zijn naam ontleend - neemt een amusant loopje met alle cliché's van vrouwen in games die we gewend zijn. En dat is lang niet het enige waar de game een loopje mee neemt...

Nummer drie - God Of War III (PS3)

Tjah, wat kan ik hier over zeggen dat nog niet eerder gezegd werd? Het is gewoon God of War, meester van de epiek. Van begin tot einde is het avontuur een achtbaan die zonder veel gene even nonchalant te werk gaat met de Griekse mythologie als Kratos dat doet met menig afgehakte ledematen. Veel vernieuwing is er niet, maar dat zal je mond er niet van weerhouden om elke vijf minuten open te vallen van verbazing. Bombastische muziek, visuele pracht en een gameplaymechaniek die als equivalent dient van een slachthuis in een orkaan - het draagt allemaal bij om van dit laatste deel in de trilogie een waardige afsluiter te maken. Zo ook bevestigd Kratos voor eens en voor altijd zijn naam als de ultieme anti-held.

Nummer twee - Mass Effect 2 (X360, PC)

Het hele systeem van grondstoffen verzamelen is een nog saaiere tijdsbesteding geworden dan in het origineel en RPG-elementen werden nog meer op de achtergrond geduwd ten voordele van shooter-gameplay. Maar voor de rest? God, wat een belevenis! In mijn ogen is Mass Effect het enige franchise met westerse RPG-elementen die qua verhaal en karaterisatie de betere Japanse RPG kan evenaren. Goed geschreven dialogen en een geïntegreerd causaliteitssysteem dat de speler echte keuzes biedt, in plaats van een illusie daarvan. In tegenstelling tot andere 'maak je eigen alter-ego'-games, is dit de eerste game waarin ik ook een vrouwelijk personage heb aangemaakt (een persoonlijke 'Ellen Ripley', als het ware). Een waardige uitwerking waar veel andere ontwikkelaars van kunnen leren. Meteen ook een flinke schouderklop voor het integreren van seks als een verhalend element zonder het pervers te maken.

Super Meat Boy (X360, PC)

Originele grafische stijl? Check. Ingenieus level-design? Check. Adrenalinepompende muziek? Check. Fun? Double check! Vooraleer ik de review moest schrijven, had ik nog nooit gehoord van deze 'Super Vlees Jongen' (God, wat een titel). Deze indiegame werd in de loop van twee jaar ineengeknutseld door twee fanatieke gamedesigners, samen gekend als Team Meat. Het resultaat is een humoristische DLC-game die steunt op snelheid, platformgameplay van de oude stempel en een (on)gezonde dosis trial & error. Als je een game kunt spelen die zowel audiovisueel als qua gameplaymechaniek in orde is, dan mag je jezelf al meer dan gelukkig prijzen. Als daarbij de speelduur op niveau wordt gehouden dankzij honderden levels en maar dan tien speelbare personages, dan heb je te maken met niets minder dan een regelrechte topper. (Al helemaal wanneer de PC-versie volgend jaar een gratis level-editor krijgt.) Zelfs al is de trial & error soms iets te veel van het goede, de vlotheid neemt veel van de frustratie weg - en de uiteindelijk overwinning smaakt natuurlijk des te zoeter!

Dit is meteen een ode aan alle goede DLC-games die dit jaar uitkwamen. Van Dead Nation tot Sonic 4, van Scott Pilgrim tot Limbo - allemaal titels die meestal niet in dit soort 'game of the year'-lijstjes terug komen. Net zoals deze games wordt er ook meer nadruk gelegd op ongegeneerde fun in plaats van de eeuwige drang om iets met een bloedserieuze ondertoon af te leveren. De TimeSplitters van weleer zijn vervangen door een stortvloed aan Call Of Duties, Medal Of Honors, Battlefields, Gears of Wars en God weet wat nog allemaal. Combineer dit met de teloorgang van het luchtige platform-genre en je weet waarom ik soms wegkwijn in mijn eigen melancholie. Vandaar dus, aan Super Meat Boy en al die andere heerlijke DLC-games: respect!

En wat nog in 2011?

Eerst en vooral ben ik benieuwd naar wat het nieuwe jaar allemaal voor Eurogamer zal brengen. Nu we ook officieel de handen ineengeslagen hebben met de Gamevault crew en tal van frisse ideeën hebben, is het nog maar de vraag wat we volgend jaar mogen verwachten. En mijn persoonlijke wishlist voor 2011? Die heb ik natuurlijk ook al opgemaakt.

Ik dacht m'n lijstje te beginnen met een pur sang jRPG afkomstig van Atlus, iets over een vijfde deel uit een Shin Megami Tensei spin-off reeks genaamd Persona. Helaas, over een eventuele releasedatum is nog niets bekend, dus smijt ik er maar een andere RPG in die ook mijn interesse wist te wekken. Ni No Kuni: The Another World is een samenwerking tussen Studio Ghibli en Level 5. Een DS-versie is reeds uitgekomen in Japan, maar het is vooral de consoleversie - die zonder twijfel het artistiek talent van Studio Ghibli meer tot zijn recht zal laten komen - die mij het meest interesseert. Verder sta ik ook te popelen om met Valve's Portal 2 aan de slag te gaan. Translocatiepoorten, experimentele vloeistoffen en zwaartekrachttartende lichtstralen - als er een hemel is, dan is het uit deze zaken opgebouwd. Van de hemel gesproken, als er één game de mogelijkheid zal bieden om je eigen paradijs te creëren, dan is dat wel LittleBigPlanet 2. De co-op speelsessie op Gamescom had me al overtuigd, maar het is natuurlijk de NOG uitgebreidere level-editor die de grootste lof zal oogsten.

Om de lijst van langverwachte vervolgen door te zetten: Okamiden op de DS. Doordat veel te weinig mensen het sublieme Okami in huis gehaald hadden, werd er besloten geen vervolg te maken eer de verkoopcijfers omhoog gingen. Heb je dus een PS2 of Wii, maar geen Okami, onthoud dan dit: je bent een idioot. Dat gezegd zijnde, de trouwe fanbase bleef smeken om een vervolg, wat er uiteindelijk voor zorgde dat de originele ontwikkelaars toestemming gaven aan de maker van de Wii-port om een handheld spin-off te realiseren. Hopelijk leidt dit ooit tot een volwaardige Okami 2, maar ik hoop vooral dat Okamiden de moeite wordt. De vijfde en laatste game in mijn lijstje is eerder een spirituele opvolger dan een vervolg: Child of Eden. Deze titel is de langverwachte navolging op de cult-klassieker Rez. Hier geldt ook dezelfde situatie als bij Okami: mocht je een PS2 hebben, ga deze titel dan gaan zoeken. Mocht je een Xbox 360 hebben, koop deze dan via het XBLA. Of, in het uitzonderlijke geval dat je in het bezit bent van een Dreamcast, het is hier dat de game oorspronkelijk voor verscheen. Verder is er ook nog een titel over een kleine jongen en een gigantisch beest met arendsvleugels dat ik zou willen aanhalen... Maar helaas, mijn vijf plaatsen zijn reeds bezet. Al wat ik nog kan zeggen is: kom maar op met dat nieuwe jaar!