Still Life 2

"What's in a name? That which we call a rose by any other name would smell as sweet."

Hoewel Shakespeare het hoogstwaarschijnlijk niet had over de originaliteit van vervolgtitels, zijn exclamatie blijft toepasselijk. Simpelweg een ‘2’ achter je titel zetten is logisch en traditioneel, maar waar is de poëzie? Zoals je wel kunt raden, is Still Life 2 het rechtstreekse vervolg op Still Life, een degelijk avonturenspel uit 2005. Verdorie, dat is al weer een half decennium geleden. Wat word ik toch oud…

Deeltje twee borduurt netjes door op het moordverhaaltje uit het origineel. Gezien het eerste deel niet meteen een miljoenenverkoop op zijn palmares staan heeft, lijkt een synopsis wel handig. Een FBI-agente genaamd Victoria wordt op de zaak gezet van een moordenaar enkel bekend als de East Coast Killer, compleet met wit galabalmasker en keukenmes. Heel wat snuff-filmpjes en emotioneel drama later, slaagt Vic er uiteindelijk in de moordenaar te stoppen door hem een kogel door het lijf te jagen. Door de impact van de kogel valt de man in een ongelukkig geplaatste rivier. Zijn lijk werd nooit gevonden…

Bum bum BUUUUMMMMM!

Je ziet het al van mijlenver afkomen, de jolige beenhouwer heeft het overleeft en jouw bevalt de taak om alsnog je geweten te sussen. En de oneindige stroom moorden te stoppen, natuurlijk. Ondertussen heb je wel al ontslag genomen van de FBI. Zij hadden de zaak al gesloten, maar jij wou dit niet aanvaarden, dus ging je maar solo. Het verhaal begin je dan ook in de kamer van Vic die overspoeld ligt met bewijsmateriaal. Het eerste half uur zul je bezig zijn met een uitgebreide recapitulatie van de gebeurtenissen drie jaar terug. De boosdoener uit deel één heeft na zijn ijskoud bad ook een metamorfose ondergaan van een soort ‘Spook van de Opera’ tot een heuse ‘Jigsaw Killer’.

Gameplaygewijs verloopt alles in de derde persoon, in tegenstelling tot die andere recente adventure game van dezelfde uitgever. Zo krijg je meteen een mooier overzicht van de te verkennen omgeving. Tenminste, zo zou het moeten zijn, mensen die dachten dat cameraproblemen enkel iets was voor platformers en action games, staan een onaangename verrassing te wachten. Dat terzijde, de kern van de gameplay bestaat weer vooral uit die goeie ouwe mik & klik situaties. Je vind een item hier, je gebruikt het daar, je verkrijgt wat info, je verkent een nieuwe scène. De doorsnee avonturenspeler komt op dit vlak wel aan zijn trekken. Leuk weetje: naast het hoofdpersonage Victoria uit deel één, krijg je ook controle over de Zuiderse journaliste Paloma Hernandez. Gameplaygewijs zijn de verschillen miniem, maar het zorgt voor een interessante verhaalaanpak.

Op naar het gebruikersmenu. Je beschikt over een minderwaardige iPhone en een grid gebaseerde inventory. Op het eerste zicht lijkt er niets mis met dit systeem: de smartphone is een recipiënt voor SMS’jes en telefoongesprekken, terwijl het ook als logboek dubbelt. Het grid is dan weer een manier om objecten te bewaren à la survival horrors of westerse RPG’s. Maar dan komt de stront tegen de spreekwoordelijke ventilator terecht. Er zijn heel wat puzzels die als ‘moeilijkheid’ gebruik maken van de beperkingen van je draagkracht. Tot vervelens toe zul je pendelen van en naar een kluis in je omgeving om de nodige voorwerpen uit te wisselen. En dit is dan nog maar het begin van een reeks kleine irritaties.

Er is een dun lijntje dat loopt tussen uitdaging en frustratie, Still Life 2 probeert er niet eens op te balanceren en stapt gewoon faliekant naar de verkeerde kant. De game is met momenten moeilijk, maar meestal niet ‘plezant’ moeilijk. Denk aan puzzels met tijdslimiet die enkel uitdagend zijn omdat je protagonist ronddartelt als een 70-jarige jogger. Het is vooral pijnlijk om te zien op welke manier Stll Life 2 de CSI-toer probeert op te gaan. De basisgedachte is dat je gewoon in het rond begint te klikken zodat je uiteindelijk misschien ergens wat bloed of een vingerafdruk vindt. Redactieleden Michaël en Jasper deden in het EG-kantoor het zand der discussie stuiven of Heavy Rain nu wel of niet die 10 waard was. Wel, om mijn steentje bij te dragen: ik sluit me aan bij die perfecte score. Vergeleken met Still Life 2, had zelfs de X360-launchgame Condemned een diepgaand onderzoeksysteem. Dit in je PC steken na een sessie Heavy Rain op de PS3 brengt je de tranen in de ogen. En zeg nu zelf, niets erger dan een man die moet wenen, toch?

Nu, misschien gaat een vergelijking tussen Still Life en Heavy Rain niet helemaal op, maar ik wil gewoon duidelijk maken dat de moordplaats onderzoeken een stuk beter konden zijn. Het is spijtig dat een goed plot te kampen krijgt met zoveel kwellingen. Vergelijk het met het zien van een film zoals Old Boy of Fight Club op een zwart-wit televisie met massaal veel storing. Je zult blijven kijken omdat je wilt weten hoe het afloopt, maar de ervaring is sowieso voor een deel verkracht.

De muziek zit dan wel weer op niveau: een bizarre, eclectische beat siert het beginmenu en ook verder in de game zijn schaars verspreide, auditieve pareltjes te vinden. De geluidseffecten zijn goed, niet fantastisch… Maar goed. Voice-acting is dan weer zo stabiel als een negen op de schaal van richter. Stemmen zoals die van de protagonist Victoria zijn nog aanvaardbaar, iets wat niet kan gezegd worden over haar Latina tegenpool. Al even erg is het personage Richard, dat met zijn stem het levende bewijs levert dat Michael Jackson nog leeft! Over de hele lijn valt lip sync te vergelijken met een Engelstalige dub van een Bruce Lee film.

Grafisch gezien is de game inderdaad slechts een stil leven. Nu niet om te zeggen dat het abominabel is, maar wat meer polygonen in de modellen en een tikje meer dynamiek in de omgeving zou niet misstaan hebben. De uiteindelijke atmosfeer schiet in mijn ogen gewoon te kort. Tussenin zullen ook enkele CG-filmpjes voorbij je netvlies passeren. Visueel gezien van even hoog niveau als de rest binnen het spel, gelukkig is het cinematografisch en geluidtechnisch wel dik in orde. Een eerste geslaagd voorbeeld wordt al gegeven wanneer je in de eerste persoon de East Coast Killer volgt naar zijn kersverse slachtoffer. De video’s weten te overtuigen en laten zien dat graphics niet alles zijn, het is dan ook spijtig dat de rest van de game deze prachtige mentaliteit niet plagieert.