Styx: Master of Shadows review
Fantasierijk sluipwerk.
Stealthgames worden sinds jaar en dag gedomineerd door spionnen, ninja's of high-tech soldaten. Met Styx: Master of Shadows blijft ontwikkelaar Cyanide trouw aan de klassieke stealthformule, maar dan in de fantasiewereld van hun RPG Of Orcs and Men. Je speelt als de allereerste goblin Styx, die je naar het hart van de mysterieuze World-Tree leidt. Onderweg ontdek je zijn echte beweegredenen en die van de wereld rondom hem.
De echte hoofdrolspeler van de game is echter de Tower of Akenash. Een enorme toren speciaal gebouwd om buitenstaanders van de magische boom weg te houden. En tevens het decor voor een knap staaltje leveldesign. Tijdens je afdaling naar de basis van de toren doorkruis je gebieden zoals de privévertrekken van de regent, militaire kazernes, gevangenissen en riolen. Elk met hun eigen visuele en thematische stijl.
Wat deze locaties met elkaar bindt, is hun grote mate aan verticaliteit en openheid. Styx: Master of Shadows is geen stealthgame waarbij je over een vastgelegd pad van A naar B sluipt. Je krijgt een doel en hoe je daar komt, kies je zelf. Blijf laag tegen de grond en sluip in de schaduw. Zoek de hoogte op en ren over de daken. Of wurm je door de vele geheime gangetjes in de tussenmuren. De mogelijkheden zijn legio.
Dit resulteert in een stealthgame waarbij je vaak in beweging blijft. Styx is op zijn beste wanneer je in enkele ogenblikken je pad afleidt uit de mogelijkheden die de omgeving je aanreikt en vervolgens je kans waagt. Op momenten wanneer je dan wel geconfronteerd wordt met knelpunten waarbij slechts één juiste route is, hebben deze een extra wrange smaak.
Zeker wanneer je tijdens deze passages erg precies te werk moet gaan, merk je dat de besturing van de game steken laat vallen. Het grootste probleem is accuraat rondspringen. Het is vaak een goed idee om te quicksaven vooraleer je een gewaagde sprong maakt, want meer dan eens spring je ongewild de dieperik in of kom je recht voor de neus van de vijand terecht. Op deze momenten valt Styx als schaduwsluiper door de mand.
De goblin heeft echter ook een moordlustig kantje. Werpmessen waarmee je de vijand veilig vanop een afstand liquideert, zijn zeldzaam, dus je moet vaak van dichtbij je dolk gebruiken. Vijanden die je niet simpelweg kan neersteken, schakel je uit door hun water of eten te vergiftigen.Ondertussen zorg je ervoor dat niemand je ziet, want hoewel de game een vechtsysteem heeft, is dat ook één van zijn zwakste punten.
Als een vijand je te pakken krijgt, schakelt de game over in soort van timing minigame waarbij je probeert aanvallen te weerkaatsen. Niet leuk tegen één vijand en helemaal onmogelijk tegen een groepje. Want terwijl jij onlosmakelijk in de strijd verwikkeld bent, blijven zijn strijdmakkers rustig op je inbeuken. Het is dus vaak beter jezelf de frustratie van deze minigame te besparen en meteen op de quick load toets te drukken. Of op de hoogste moeilijkheidsgraad te spelen, waarbij het vechten is uitgeschakeld en detectie automatisch het einde betekent.
Het hoeft dankzij Styx' magische krachten niet altijd tot een handgemeen te komen. De meest opvallende van deze krachten is zijn gave om zichzelf te klonen. Deze zwakkere en minder veelzijdige versies vormen een onuitputtelijk legertje waarmee je naar hartenlust experimenteert, vooraleer je je eigen groene vel op het spel zet. Ze vormen bovendien een welgekomen afleiding. Meermaals lok je met je kloon vijanden van een goed bewaakt punt weg en sluip je achter hun rug langs. Het is een goed uitgedacht en vernieuwend idee, in een genre waarbij je doorgaans enkel op jezelf bent aangewezen.
Styx: Master of Shadows heeft veel goede ideeën, maar wordt geplaagd door overbodige herhaling. Te vaak word je met dezelfde vijanden en hindernissen geconfronteerd. Na een tijdje vormen deze geen uitdaging meer. Reken daar nog bij dat je magische krachten doorheen de game steeds sterker worden dankzij een upgradesysteem en de confrontaties worden al snel routine.
In het tweede deel van de game doorkruis je de eerdere levels in omgekeerde volgorde. Nieuwe soorten tegenstanders verschillen te weinig van hun voorgangers en tijdens de laatste uren van het verhaal speel je op automatische piloot. Wanneer het einde dan ook nog eens tegenvalt, blijf je ondanks de opwinding van de eerste uren uiteindelijk toch teleurgesteld achter. Een kortere en compactere ervaring had de game goed gedaan.
Styx: Master of Shadows slaagt grotendeels in zijn opzet om stealth en fantasie te verzoenen. Maar uiteindelijk weet de game zichzelf niet te overstijgen: sterk leveldesign en een veelvoud aan leuke ideeën worden gegijzeld door wisselvallige controls, een overbodig vechtsysteem en langdradigheid. Cyanide haalt geen halsbrekende toeren uit, maar het resultaat is toch een degelijke stealthgame.
Styx: Master of Shadows is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One en Playstation 4.