Styx: Shards of Darkness sluipt om de pijnpunten van het eerste deel heen
Maar gebruikt zijn kloonkracht iets te graag.
Als de naam Styx je doet denken aan een rivier in de Griekse onderwereld, dan heb je helemaal gelijk. Maar er is ook nog het verhaal rond de sluipmoordende goblin, dat de basis vormt voor de degelijke stealth game Styx: Master of Shadows. Bruce prijst in zijn Styx: Master of Shadows review het sterke leveldesign, maar bekritiseert de wisselvallige controls en het gevechtssysteem. De ontwikkelaar Cyanide is zich van die problemen bewust en wil met het vervolg Styx: Shards of Darkness de pijnpunten aanpakken.
Hoe precies toont Cyanide tijdens een presentatie op Gamescom 2016. Het kernwoord van Styx: Shards of Darkness is 'meer': meer missies, meer immersie, meer verticaliteit en meer - en diversere - omgevingen. Om dat te bereiken, wordt de game in Unreal Engine 4 gemaakt. Ook beschikt het team over een groter budget, waardoor het naar eigen zeggen meer ideeën in de game kan verwerken. Waar Master of Shadows een eerste kennismaking is met Styx' wereld, wil de studio met Shards of Darkness een diepgaand verhaal vertellen.
In de demo moet je ervoor zorgen dat een zeppelin van Styx' opdrachtgever toegang krijgt tot een burcht in een rotswand. Dat kun je doen door een administratief boek te vervalsen of een toegangspas van een bewaker te stelen. Cyanide belooft dat je telkens meerdere manieren hebt om je doel te behalen. Ook kun je je langs verschillende paden door het level navigeren. Zo kun je op de begane grond langs vijanden sluipen, of je via ladders, kroonluchters en steunbalken een weg in de hoogte banen. Of een combinatie van beide.
Je hebt nu ook meer manieren om met tegenstanders af te rekenen. In de demo houd je een elf in de gaten die een doorgang langs een ravijn bewaakt. Een beetje verder staat een ketel met drank waar de elf af en toe een slok uit neemt. Als de bewaker zich omdraait, sluip je stilletjes naar de ketel en laat je er een stevige, gelige fluim in achter. Het dodelijke effect van goblinslijm wordt bewezen als de elf nog een slok uit de ketel neemt. Kokhalzend strompelt hij naar de rand van het ravijn en met een klein duwtje schakel je de onfortuinlijke bewaker uit.
Een tweede manier waarop je met een andere bewaker afrekent, is door een alarmbel te saboteren. Je sluipt naar de klok en snijdt een touw door. Als de elf je even later ziet, rent hij naar de bel om alarm te slaan. Het bronzen gevaarte komt echter los en valt met het simultane geluid van een doffe 'tonk' en een ziekelijke 'krak' op het hoofd van de elf. Styx: 2 - elfen: 0.
Er zijn talloze andere manieren waarop je vijanden uitschakelt: je lost ze op met een zelfgemaakte zuurbom, laat een kroonluchter op hun hoofd vallen en steekt ze op de ouderwetse manier een mes in de rug. Je beschikt bovendien over meerdere krachten die je bij je bloederige tocht helpen. Zo kun je eventjes onzichtbaar worden en kun je jezelf klonen. Vooral dat laatste lijkt voor interessante situaties te zorgen. Je kunt uit Styx' lichaam treden om een kloon te besturen, om bijvoorbeeld een vijand naar een eerder geplaatste mijn te lokken. Je kunt echter ook naar de locatie van zijn kloon teleporteren, waardoor je op plekken kunt komen die anders onbereikbaar lijken.
Tijdens je tocht door de burcht verzamel je ingrediënten waarmee je voorwerpen maakt. Zo is de eerder vermelde zuurbom een van de brouwsels die je zelf kunt maken. Het wapen heeft als voordeel dat ze de lijken van je slachtoffers meteen oplossen. De lijken van de tegenstanders die je op meer conventionele manieren over de kling jaagt, moet je echter verbergen. Gelukkig vind je daarvoor doorheen het level handig geplaatste kisten. Zoals in quasi elke stealth game.
En net daarin schuilt de grote uitdaging waar Cyanide met Styx: Shards of Darkness voor staat. De demo heeft enkele interessante passages, maar het gevoel knaagt dat je de rest wel al eens eerder in games hebt gezien die het beter deden. Het spugen in een ketel met drank is gewoon een andere manier van vergiftigen, een onzichtbaarheidskracht is niets nieuws en de mogelijkheid om quasi alles te beklimmen herinnert aan een reeks van witgeklede moordenaars.
De houterige animaties in de demo komen dat gevoel van onzekerheid niet ten goede. Zo zakt elk slachtoffer dat je maakt bijvoorbeeld op dezelfde manier als een pudding in elkaar. Ook gaan de voorwerpen die je onderweg verzamelt nog te veel op in de omgeving, waardoor je ze amper ziet. En Styx zelf klinkt een beetje als een B-acteur. Een zin als "This place has more holes than a run-down brothel." is ongetwijfeld grappig bedoeld, maar zorgt vooral voor koude rillingen.
Het is natuurlijk nog te vroeg om over Styx: Shards of Darkness een oordeel te vellen. De game heeft ontegensprekelijk een eigen gezicht, en Cyanide liet tijdens de demo enkele interessante mogelijkheden zien, zoals het klonen. Het is echter afwachten of de game ook spelmechanisch op zijn eigen benen staat, of dat het niet meer is dan een kloon van andere stealth games. Cyanide heeft in ieder geval nog even tijd om de plooien glad te strijken.
Styx: Shards of Darkness komt in 2017 uit op pc, PlayStation 4 en Xbox One.