Super Mario All-Stars: 25th Anniversary Edition
Super Mario CopyPast.
God geeft en God neemt. Met Super Mario All-Stars 25th Anniversary kreeg ik een Goddelijk geschenk voorgeschoteld dat tevens een wolf in schapenvacht is. Hoe moet een reviewer een mening formuleren over games die al zo fel besproken en bediscussieerd zijn, als de Mario Bros games? Iedereen weet wie Mario is, waar hij vandaan komt, wat de opzet is en hoe ijzersterk de eerste games waren. Vergeef het mij dan alvast dat ik hier en daar in herhaling zal vallen. De titel is te groot, ondanks de mindere kantjes in deze specifieke editie waar ik later nog op terug kom.
Enkele maanden terug haalde ik de NES nog eens boven die ik rond mijn 10de van mijn ouders cadeau kreeg. Acht spelletjes had ik daarvoor en alle acht heb ik ze kapot gespeeld. Het eerste spel dat je erbij kreeg was al onmiddellijk een dubbelspel. Super Mario Bros en Duck Hunt. En hoezeer Duck Hunt in het begin plezant was, bleek Super Mario Bros het meest frequent gespeelde spel te worden. Uit nostalgie haalde ik dan ook als eerste Super Mario Bros boven. Er overviel me een gevoel van "Thuiskomen", toen ik de eerste noten van de muziek hoorde. Het bakje voelde nog vertrouwd aan en Mario sprong nog precies wanneer en waar ik wilde. Dit is gameplay die je niet verleert.
Meer nog, dit is gameplay van de meest natuurlijk aanvoelende soort. En toen was het de beurt aan Super Mario Bros 3. Super Mario Bros 2 sloegen we onbewust over, want toen Super Mario Bros 3 uitkwam, was dat the talk of the playground. En dat spel speelden we eigenlijk nog fanatieker dan het origineel. De cassette werd in de 8-bit console gestoken en om de een of andere reden wilde ik eindelijk eens bewijzen dat ik het spel kon uitspelen zonder gebruik te maken van die magische toverfluiten. Van de late namiddag zou het tot 23u30 duren. Hoe simpel deze games - ten opzichte van het grafische geweld van nu - ook mogen lijken, Bowser nog eens in zijn put doen vallen kon niet bevredigender zijn! Toen ik Super Mario All-Stars in de bus kreeg, kon ik mijn kinderlijke vreugde en enthousiasme amper de baas.
Het is algemeen geweten dat Mario eerder een figurant was in het arcadespel Donkey Kong, waar hij nog een timmerman moest voorstellen die "Jumpman" genaamd werd. In het vervolg, "Donkey Kong Junior", was hij zelfs de slechterik. Het was in dat vervolg dat Mario voor het eerst van zijn geestelijke bedenker Shigeru Miyamoto zijn nu wereldbekende naam kreeg. Meer zelfs, hij werd de mascotte voor Nintendo, tot op vandaag. Waar "Mario Bros" nog een 1-tegen-1 arcadespel was, was Super Mario Bros één van de eerste, langste en best verkochte platformgames ter wereld. Loodgieter Mario was geboren en zou blijven.
Over de games zelf kan ik nog maar weinig nieuws vertellen. Het eerste deel was een mijlpaal die een inspiratiebron was voor vele andere platformgames en helaas genoeg ook voor slechte klonen. De setting was gezet voor een nog lange toekomst in Mushroom Kingdom met broer Luigi en Princess - ben ik nu weeral gekidnapt - Peach. In Japan werd deel twee uitgebracht met dezelfde, niet geüpdate personages, dezelfde graphics en decor, dezelfde speelstijl, ... alleen een stuk moeilijkere levels. Het spel werd te moeilijk bevonden voor Europa en Amerika en er werd beslist om het daar niet uit te brengen. Om toch een vervolg op het succesvolle origineel aan te bieden, werd van het spel "Doki Doki Panic" een Mario-redesign, gemaakt. Het werd ook een sidescroller met Mario en Luigi (en ook Princess Peach en Toad) als speelbare karakters, maar daar eindigt de vergelijking ook. Bizar was dan ook om vol enthousiasme op de eerste vijand te springen en te zien dat hij niet stierf. Nee, knollen en rapen smijten was hier het voornaamste doel.
Eigenlijk was Doki Doki Panic een goed spel, maar een beetje een ontgoocheling voor wie een Mario-game had verwacht. Super Mario Bros 2 werd dan ook gezien als het zwakke broertje uit de originele reeks. Het echte deel twee werd pas bij de eerste release van Mario All-Stars in 1993 voor de Super Nintendo aan Amerika en Europa bekend gemaakt. Het kreeg de veelzeggende titel "The Lost Levels". Na twee jaar productie en sleutelen mocht Europa in 1991 eindelijk genieten van Super Mario Bros 3. Door velen nog steeds als beste game ooit beschouwd. Voor het eerst werd er een wereldkaart aan het spel toegevoegd. Maar ook Mario zelf kreeg een update en een 10-tal nieuwe vaardigheden in vorm van nieuwe power-ups. Maar vooral de vele extra's en geheimen zullen de spelers bijgebleven zijn. De toverfluiten, de totaal verschillende werelden, de verborgen power-ups, de klimplanten, de P-blokken, ... en ik zou nog uren kunnen doorgaan over de pracht van Super Mario Bros 3. Uitgebalanceerd op elk vlak.
Maar we moeten het eigenlijk hebben over de re-release van Super Mario All-Stars voor de Wii. De korte bovenstaande uitleg is obligatoire en algemene kennis onder gamers. Over de kwaliteit van de games wordt hier ook niet geoordeeld. Die is om het met een simpel drie-letterwoord te zeggen: "TOP!". Maar toch zijn er sporen van ergernis. Duidelijke sporen. Deze re-release is zoals er op het doosje staat, het exact zelfde spel als voor de Super Nintendo. Geen upgrade, geen betere graphics, geen extra toegevoegd spel, geen herwerkte muziek, ... niets! Dat maakt het prijskaartje nogal duur. Dezelfde vier games zijn afzonderlijk ook al te downloaden via de virtual console voor de Wii. Ze afzonderlijk downloaden kost minder dan het aanschaffen van dit pakket. Ja, het betreft inderdaad nog de NES-versie van de games en niet de upgrade SNES-versie. Maar voor een Wii maakt dat verschil ook niet zoveel meer uit.
Ze hadden er ook een extra spel kunnen bijvoegen. Ik denk maar aan Super Mario World. Maar een pure re-release van de oude SNES-verzameling vind ik persoonlijk nogal schamel. Er had meer moeite in deze viering rond de 25-jarige Mario gestoken mogen worden. En als het dan echt uit nostalgie was, dan hadden ze de originele vier moeten geven. Maar dan voor een schappelijker prijsje.
Bij de aankoop zit ook een gratis CD en een boekje over de geschiedenis van Mario. Op de CD staan alle belangrijke liedjes die geschreven werden voor een Mario-spel. Gaande van Super Mario Bros, tot de laatste Mario Galaxy 2. Ook enkele van de meest gebruikte geluidjes staan op die CD gebrand. Daarmee heb je wel een leuk extraatje, maar ik vrees dat je al een hardcore fan moet zijn om dat dagelijks luidkeels in de auto mee te zingen. Of het bijhorende boekje van grote waarde is, durf ik ook in vraag te stellen. Er zit origineel artwork in, een uitermate korte bespreking van elk spel dat over Mario gemaakt is, enkele leuke weetjes en dat is het. Het heeft zeker zijn waarde, maar om het met "waw" te bestempelen zou een brug te ver zijn.
"Moet je het spel aanschaffen?", is hier de belangrijkste vraag. En dat moet je jezelf afvragen. Heb je nog nooit van Mario gehoord, twijfel niet! Je had al in de winkel moeten staan. Heb je een nostalgisch verleden met onze aimabele loodgieter, maar is de cassette, een eerdere console gesneuveld of je bent gewoon te lui om de oude console opnieuw aan het tv-toestel aan te sluiten, dan zul je zeker uw plezier herbeleven. In elk ander geval schaf je deze heruitgave enkel aan omdat je verzamelaar bent van unieke collectors items. Desalniettemin, de games staan op zich. Ze zijn monumenten in alle aspecten en krijgen de score die ze verdienen. Er had veel meer kunnen gebeuren rond 25 jaar Mario. Nu lijkt het op puur winstbejag en luiheid. Meer zelfs, pertinente onwil om net dat ietsje meer te schenken aan de fan.