Super Mario Galaxy 2
Een intergalactisch pretpark.
Toen we in 2007 onze favoriete loodgieter voor het eerst op de Wii tegen het lijf liepen hadden we het gevoel alsof we even opnieuw in het N64-tijdperk zaten. Toen lanceerde Nintendo het sublieme Mario 64, de game waarmee het Japanse bedrijf haar gesnorde mascotte in één klap als ambassadeur van de 3D-platformer kroonde. Met Super Mario Galaxy liet The Big N vooral zien dat ze nog steeds heer en meester zijn binnen het genre door vernieuwing te brengen in de vorm van zwaartekracht en een daaraan gekoppelde gameplay die werkelijk in 360 graden werkt. Nu bevestigen ze voor een tweede keer hun dominante positie met Super Mario Galaxy 2, het eerste echte vervolg binnen de franchise dat Nintendo in twee decennia uitbrengt.
Waarom die keuze? Omdat het universum blijkbaar de ultieme grens is voor Mario? Helemaal niet! Super Mario Galaxy is simpelweg een concept waarbinnen nog zoveel andere ideeën uitgewerkt kunnen worden dat het ons eigenlijk niet zou verwonderen mochten we ooit nog eens een derde deel te zien krijgen. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Net zoals in het origineel moet je in Super Mario Galaxy 2 sterren verzamelen, en dat doe je door levels te doorlopen die elk plaatsvinden op afzonderlijke planeten. Elke planeet heeft zo zijn eigen thema, gaande van etenswaren en strandvakanties tot vuur of spookhuizen. Doordat de levels op geen enkele manier met elkaar verbonden zijn door een achterliggende verhaallijn (daarover later meer) kan de ontwikkelaar de gekste dingen bedenken zonder dat daar ook maar iemand een opmerking over zal maken. En wees maar zeker dat de jongens en meisjes bij Nintendo zich helemaal hebben laten gaan om met Super Mario Galaxy 2 hun voorgaande werk te overtreffen.
De meest opmerkelijke toevoeging ten opzichte van het origineel is ongetwijfeld de aanwezigheid van Yoshi. Het vriendelijke dinosaurusje duikt regelmatig op aan het begin van levels, en wanneer je zijn eitje op de grond ziet liggen weet je meteen dat je om de volgende ster te bemachtigen gebruik zult moeten maken van zijn unieke eigenschappen. Yoshi heeft namelijk een uitermate flexibele tong waarmee hij niet alleen vijanden, maar ook voorwerpen kan verorberen. Planten, stenen en zelfs schilden kan Yoshi stuk voor stuk omvormen tot Star Bits – de valuta die terugkeert uit het eerste deel – die je door erop te wijzen met de Wii-afstandsbediening kunt oprapen. Veel belangrijker is echter dat Yoshi kan transformeren wanneer hij etenswaren naar binnen speelt. Een rode peper laat Yoshi pijlsnel lopen, terwijl een blauw besje er dan weer voor zorgt dat het groene beest tijdelijk kan zweven. Een gele vrucht laat licht schijnen uit de buik van het blije dier, wat uiteraard van pas komt binnen levels waar alles donker is.
Deze drie power-ups zorgen voor drie compleet nieuwe gameplayvormen waar Nintendo zorgvuldig enkele levels rond ontworpen heeft. Een donker spookhuis verkennen samen met Yoshi of een verticale race uitlopen na het opeten van een rode peper – het zijn allemaal dingen die we nog niet zagen in het origineel. Leuk is ook dat Yoshi met zijn tong aan speciaal daarvoor dienende bloemen kan slingeren, terwijl hij tijdens het springen tijdelijk in de lucht kan blijven zweven. Platformen die te ver liggen voor Mario of Luigi zijn opeens bereikbaar hierdoor. Wel is het zo dat je geen keuze hebt wanneer Yoshi nu precies opduikt. Bepaalde levels zijn geschikt voor hem, terwijl andere sterren dan weer bereikt moeten worden door enkel gebruik te maken van Mario, of Luigi mocht je daar zin in hebben.
In tegenstelling tot in het origineel is Luigi een stuk prominenter aanwezig in Super Mario Galaxy 2. Terwijl hij in deel één nog een moeilijk ontgrendelbaar personage was duikt hij nu regelmatig aan het begin van levels op om zijn broer – mocht jij dat willen – af te lossen. Beide heren hebben dezelfde moves ter beschikking, met als uitzondering dat Luigi hoger en verder kan springen dan Mario. De keerzijde van de medaille is dat de groene loodgieter wat meer tijd nodig heeft om volledig tot stilstand te komen na het lopen, wat voor een extra moeilijkheid kan zorgen wanneer je precieze sprongen van platform naar platform moet maken. Net zoals Yoshi is Luigi echter niet in elk level te vinden, waardoor Mario nog steeds de absolute ster van Galaxy 2 is gebleven. Terwijl het al dan niet gebruiken van Luigi eerder afhangt van de preferentie van de speler is het toch leuk om hem een meer merkbare rol te zien spelen in dit tweede deel.
Qua power-ups die Mario nieuwe vaardigheden geven zijn er ook allerlei verse toevoegingen gemaakt. Al hetgeen we reeds in het eerste deel zagen keert identiek terug, maar verbleken tegenover hetgeen we deze keer binnen de reeks mogen verwelkomen. Allereerst kan Mario deze keer een pak aantrekken waardoor hij drie wolkjes tevoorschijn kan toveren. Hierdoor kan hij onbereikbare – en ook geheime – plaatsen in het level bereiken. Wanneer je een stenen paddenstoel tegen het lijf loopt kun je Mario laten omvormen tot een rollende rotsblok die pijlsnel rolt naar de richting die jij aangeeft. Vijanden zullen geplet worden en af en toe kun je als Rock Mario ook delen van de omgeving vernietigen.
De tofste toevoeging is echter de Spin Drill. Wanneer Mario dit object opraapt kan hij zich in alle zachte grondstructuren ingraven en zelfs doorheen complete planeten boren. Dit alleen al zorgt voor zoveel nieuwe mogelijkheden binnen de gameplay dat Nintendo er een afzonderlijk spel had rond kunnen opbouwen. Wanneer de Spin Drill in een level zit moet je niet enkel rekening gaan houden met de zwaartekracht, maar ook nog eens met wat er zich aan het onder je liggende oppervlak van de planeet afspeelt. Zo zijn er vijanden, en zelfs eindbazen, die je enkel kunt neerhalen wanneer je ze raakt door opeens onder ze uit de grond de knallen met je drilboor.