Super Mario Galaxy

Super Mario Galaxy is beschamend. Beschamend voor het platform genre. Beschamend voor het adventure genre. Beschamend voor Nintendo en beschamend voor de Wii. Wat hebben we de laatste tien jaar eigenlijk gespeeld sinds Super Mario 64 is uitgekomen? Super Mario Galaxy, zo hoort gaming te zijn.

Kleurrijk, brutaal en compleet geschift. Galaxy is alles wat je van het spel had kunnen verwachten. Het is mooi en vindingrijk. Het is honderd procent Mario, zonder een retro bedoeling te worden. Het is zonder twijfel het beste wat er op dit moment voor de Wii verkrijgbaar is, en het is zelfs de beste game die Nintendo de afgelopen tien jaar heeft afgeleverd. Het enige dat je plezier mogelijk kan bederven zijn de herinneringen aan de talloze middelmatige titels die je in de tussentijd hebt moeten spelen.

Maar na een jaar staren naar screenshots en previews heb je waarschijnlijk nog steeds geen flauw idee waarover Mario Galaxy nou eigenlijk gaat. De korte versie: Het is Super Mario 64. Kleedt het spel uit tot de basisprincipes, en wat je vindt – de besturing en de levelstructuur – is praktisch hetzelfde. Vergeet even dat het kasteel nu een ruimteschip is, vergeet dat er geen knop is waarmee je kunt aanvallen, vergeet dat Mario niet meer over spaghetti droomt, want Galaxy is een direct vervolg op Mario 64. De besturing is uitstekend en werkt net zo vloeiend, zelfs met de Wii-afstandsbediening en Nunchuck. De sensatie van het avontuur en het verkennen van nieuwe werelden is nog net zo geweldig, ook al is de omgeving vergeleken met vroeger compleet veranderd. Toch blijft het centrale idee steevast hetzelfde: Je zult weer sterren moeten zoeken, nieuwe gebieden openen, Bowser verslaan, Peach redden en Goombas pletten.

Maar als jij dit al eerder gedaan hebt, en Mario dit allemaal al eerder gedaan heeft, waarom zou je er dan nog aandacht aan schenken? Peach, misschien wetend dat ze haar inzet iets moet verhogen na al die jaren van reddingen door Mario, nodigt de loodgieter uit in haar kasteel. ‘ Er is iets wat ik je wil geven’ , bericht haar uitnodiging. Een vrij directe belofte dat ze eindelijk hetgeen zal leveren waar Mario al jaren op wacht. ‘ Jeej, je bent er!’ roept een Toad op het moment dat je bij het kasteel aankomt, en ook jijzelf denkt ‘Jeej, ik ben er!’. Een paar minuten later, na een niet-al-te-goed-maar-wat-boeit-het filmpje waarin Peach uiteraard weer wordt ontvoerd, mag je beginnen. ‘ Ga nu en verken het universum’ , wordt je verteld op het moment dat de wil om het universum daadwerkelijk te verkennen bijna ondraaglijk wordt.

Net zoals de titel van het spel aangeeft biedt Mario Galaxy je een universum aan. Er wordt niets achtergehouden – geen ideeën, geen ruimte, geen kleur. Levels rijken tot de oneindigheid, hele planeten zijn puur gebouwd als grap of slechts voor een enkele puzzel. Mochten we één van deze planeten in detail beschrijven zouden we de vreugde van je eerste ontdekkingstocht bederven. Toch verklappen bepaalde namen als dusty, gusty, freezeflame en flipswitch eigenlijk al voor een groot deel wat je kunt verwachten. En laat je fantasie maar de vrije loop bij het horen van namen als hurry scurry, drip drop, loopdeloop, toy time en space junk.