Super Smash Bros. for Nintendo 3DS review
Kleinschalig knokken.
Super Smash Bros. wordt gedefinieerd door het rooster aan beschikbare vechters, maar de kern van de game varieert van speler tot speler. Zo staat gamedesigner en Smash-bedenker Masahiro Sakurai tegenover zijn reeks en ook in Super Smash Bros. for Nintendo 3DS blijkt die lijfspreuk weer te kloppen. Zonder het arsenaal Nintendo-personages en een aantal speciale gasten zou Super Smash Bros. inderdaad een heel ander karakter hebben. Kijk maar naar PlayStation All-Stars Battle Royale.
De meer dan veertig beschikbare personages nemen het tegen elkaar op in arena's die je meenemen door verschillende Nintendo-werelden. Personages uit Fire Emblem, Metroid en Kirby zweven rond de Prism Tower uit Pokémon X/Y en bekogelen elkaar daarbij met items uit het Mushroom Kingdom. De verschillende stijlen en achtergronden horen te botsen maar dankzij Sakurai's meesterlijke design vullen ze elkaar juist aan. Meer dan ooit is dit een liefdesbrief aan de rijke geschiedenis van Nintendo. Zelfs het meest obscure personage wordt vereeuwigd in één van de honderden verzamelbare trofeeën. Super Smash Bros. maakt de befaamde Nintendo-magie tastbaar.
Maar wat Super Smash Bros. echt van andere games met Nintendo-mascottes onderscheidt, zijn die verschillende lagen waar Sakurai naar refereert. De gameplay staat beginners toe om snel aan de slag te gaan, maar graaf dieper en je ontdekt de mechanieken die de reeks een plaatsje hebben bezorgd in het prestigieuze EVO-toernooi naast toppers zoals Street Fighter IV en BlazBlue.
Super Smash Bros. for Nintendo 3DS draait een aantal designkeuzes terug die van voorganger Brawl vooral een partygame maakten. Zo wordt de speelsnelheid opgevoerd naar een niveau dat tussen Brawl en Melee ligt. Verder zijn er nog een aantal toegevingen gedaan die het element van geluk verwijderen. Zo struikel je niet meer en zijn Super Smashes minder prominent aanwezig. En wanneer je door eentje geraakt wordt, is het ook minder beslissend dan voorheen.
Het aantal vechters met overbodige gimmicks is ook sterk gedaald. Zo zijn transformaties uit de game gehaald. Personages als Zelda, Sheik, Samus en Zero Suit Samus zijn nu rechtstreeks kiesbaar in het selectiescherm. Pokémon Trainer heeft het slagveld verlaten, maar in zijn plaats is het aantal Pokémon wel verhoogd. In ruil krijg je een aantal vechters met een unieke speelstijl. Shulk uit Xenoblade Chronicles verandert bijvoorbeeld zijn eigen attributen, terwijl Little Mac uit Punch-Out! een meter heeft die oplaadt naarmate hij slaat, en resulteert in een enorm krachtige uppercut.
Elke arena heeft ook een Omega-versie gekregen. Dit transformeert het slagveld in de ultieme vechtarena, zonder bewegende platformen, items of bijkomstige gevaren. Enkel de vaardigheid van je tegenstander is dodelijk. Al deze veranderingen zorgen ervoor dat de game nu opnieuw perfect het midden vindt tussen party game en fighting game. Het genre van Super Smash Bros. for Nintendo 3DS is maar net wat je ervan maakt.
Deze positieve veranderingen beperken zich echter tot het brawlen zelf. De singleplayer content is sinds de originele Nintendo 64-versie niet meer zo karig geweest. De belangrijkste single player modus is 'Zoek-en-Smash'. Deze voor Nintendo 3DS exclusieve modus vraagt eerst dat je in een doolhof onder tijdsdruk stickers verzamelt . Vervolgens worden die stickers omgezet in attributen zoals snelheid of kracht, en neem je het op tegen drie rivalen. De modus is echter onnodig complex en verschilt amper van een normale brawl.
Graaf je wat dieper in de onduidelijk benoemde submenu's, dan vind je ook een Klassieke Mode en een All-Star Mode. Een equivalent van de Adventure Mode uit Melee is echter niet terug te vinden, iets grootschalig als de Subspace Emissary uit Brawl al helemaal niet. Hit The Target is ook verdwenen en vervangen door een veel eenvoudigere bommensmash dat eerder een variant is op de reeds aanwezige honkbalsmash,. Dit terwijl Hit The Target de manier bij uitstek was om ieder personage onder de duimen te krijgen.
Omdat alle personages erg snel en gemakkelijk vrij te spelen zijn, ben je vrij snel klaar met de singleplayer. De enige reden om die modi dan nog te spelen, is het verzamelen van de unieke karaktertrofeeën. Het magere aanbod is vooral een probleem op de Nintendo 3DS, want laat dit nu net het systeem zijn met de grootste barrière om multiplayer te spelen tegen drie vrienden. Elke speler heeft namelijk een Nintendo 3DS nodig met een eigen versie van de game.
Maar er zijn meer factoren die afdoen aan de speelervaring op de handheld. Zo is zelfs het scherm van de Nintendo 3DS XL te klein om het overzicht te behouden wanneer het er echt wild aan toe gaat. Daarbij is de besturing niet optimaal. De Circle Pad is als bewegingsinput net niet nauwkeurig genoeg terwijl de hele gameplay daar net op gebouwd is. De besturing is tevens maar beperkt aan te passen. Knoppen kunnen enkel van functie wisselen. Je twee schouderknoppen gebruiken om te springen en één van de twee springknoppen gebruiken om een grab uit te voeren, is dus onmogelijk. Een onnodige beperking in een game waarin je verder wel alles naar believen kan aanpassen.
Het enige wat Super Smash Bros. for Nintendo 3DS echt verhindert een klassieker te worden, is dus de handheld zelf. Dat er dit jaar nog een identieke versie op de Wii U uitkomt zonder de inherente beperkingen van de Nintendo 3DS-versie, geeft een dubbel gevoel. Hoe vaak grijp je nog naar de draagbare variant terug zodra je met vier spelers op de bank aan de slag kan op het grote scherm en met ergonomischere controllers? Zeker aangezien je spelvoortgang en statistieken niet gedeeld worden tussen beide systemen. De tijd zal het leren.
Toch is Super Smash Bros. for Nintendo 3DS een aanrader voor wie enkel een Nintendo 3DS in huis heeft. Ondanks dat er in de nabije toekomst een Smash Bros. lonkt die mogelijks minder beperkt wordt door zijn thuisplatform, blijft deze versie de complete multiplayer-ervaring bieden die je verwacht, met een goede balans tussen fighter en party game. En dat is een hele prestatie.