Super Smash Bros. Ultimate review - Fanservice ten koste van kwaliteit
Ongegeneerd meer van hetzelfde.
De Super Smash Bros. Ultimate review van Sander onderzoekt of de gigantische hoeveelheid vechters en ontelbare kleine aanpassingen aan het vechtsysteem echt voor de ultieme versie van Smash Bros. zorgen
Als je de ultieme versie van je geliefde reeks wilt maken, schept dat verwachtingen. Nintendo heeft drie Direct-video's uitgeweid aan Super Smash Bros. Ultimate, de gigantische hoeveelheid personages, de herbalancering van het vechtsysteem en de gloednieuwe singleplayermodus, om zo aan te tonen dat deze nieuwe game de naam 'Ultimate' waard is. En hoewel Super Smash Bros. Ultimate zeker een plek op de Nintendo Switch verdient, kun je maar weinig elementen oprecht 'ultiem' noemen.
Super Smash Bros. Ultimate biedt een waslijst aan kleine updates en tweaks, maar er zijn twee noemenswaardige 'quality of life'-aanpassingen die de game enorm ten goede komen. Zo is er een portaal in het hoofdmenu waar je periodiek nieuwe vechters kunt ontgrendelen, indien het je bij de eerste ontmoeting niet is gelukt om ze te verslaan. Nog belangrijker is de nieuwe mogelijkheid om de regelsets voor gevechten op te slaan als een preset, in plaats dat je steeds opnieuw door de vele instellingen moet klikken. Deze eenvoudige aanpassingen hebben een grote impact voor alle spelers en hoewel balansaanpassingen belangrijk zijn, zijn het dit soort vernieuwingen die de game het beste dienen.
Eveneens geslaagd zijn de nieuwe vechters. Ze zijn met zorg ontwikkeld en voegen nieuwe dimensies aan de gameplay toe. De Inkling heeft een inkttank op zijn rug die soms opgevuld moet worden, Simon Belmont gebruikt zijn iconische wapens om het gehele slagveld te domineren en Incineroar voegt met zijn worsteltechnieken een volledig nieuwe vechtstijl toe. Het is daarom enorm vervelend dat Super Smash Bros. Ultimate je aanvankelijk alleen de acht vechters uit de oorspronkelijke game geeft. De rest moet ontgrendeld worden via een uitputtende grind die gemakkelijk de eerste zeven uur van je gamesessies in bedwang houdt. Hoewel de voorwaarden voor het ontgrendelen zeer coulant zijn, moet je diep graven en lang wachten voordat je echt iets nieuws tegen het lijf loopt.
World of Light is de nieuwe singleplayermodus in Super Smash Bros. Ultimate, maar maakt uiteindelijk weinig indruk. Deze modus staat bol van unieke gevechten die gebaseerd zijn op de meest uiteenlopende videogames, zoals Metal Gear Solid, Pikmin en Project Zero. Als je wint, krijg je een Spirit, passieve buffs in de vorm van een gamepersonage dat je op je vechter plaatst. Hoewel Spirits het hart van een verzamelaar sneller doen kloppen, ondermijnen ze ook de uitdaging van World of Light. Spirits hebben namelijk een power level dat je kunt ophogen en speciale vaardigheden die de bijzondere omstandigheden van de gevechten volledig trivialiseren. De belangrijkste trekpleister van de singleplayermodus ondermijnt zo zichzelf en maakt de modus alleen interessant voor degene met een heftige verzameldrang.
De kern van de reeks ligt in de gevechten en daar laat Super Smash Bros. Ultimate weliswaar geen steken vallen. Het tempo ligt ditmaal hoger en dat maakt de game vooral een stuk agressiever dan zijn voorgangers. Toevoegingen zoals de Final Smash-meter geven zwakkere spelers ook de mogelijkheid om hun meest vernietigende moves uit te voeren, terwijl restricties op defensieve acties zoals het trager worden van je dodge roll de actie constant hoog houden. Traditiegetrouw zijn gevechten tot in de kleinste details aan te passen, zoals de lengte van de timer of de aanwezigheid van items. Die flexibiliteit zorgt ervoor dat iedereen van de game kan genieten, of je nu van de totale chaos of juist meer van bedachtzaam spelen houdt.
De game moet het vooral van zijn bakken fanservice hebben en daar komt het woord 'Ultimate' het meest tot zijn recht. De reusachtige soundtrack is goed verzorgd, het grote aanbod aan vechters heeft voor elke speler iets te bieden en de Spirits in World of Light zijn een gigantische nostalgietrip voor iedereen die in de afgelopen dertig jaar met een videogame in aanraking is gekomen. De ware kracht van de serie is de titanenstrijd tussen de favoriete personages van jou en je vrienden en dat is ook waar Super Smash Bros. Ultimate schittert.
Het grote probleem van Smash Bros. Ultimate is dat het gevoel je onvermijdelijk bekruipt dat je dit allemaal al een keer hebt gezien. De grootste pluspunten van Super Smash Bros. Ultimate zijn in de meeste gevallen ook in andere iteraties van de reeks te vinden, en de unieke toevoegingen aan de game tillen het ook niet naar een nieuw niveau. Zelfs de grote hoeveelheid fanservice geeft Super Smash Bros. Ultimate geen streepje voor op zijn oudere broertjes, die ook al uitblonken in kwantiteit en kwaliteit.
Super Smash Bros. Ultimate lijkt op de meest ultieme versie van de vechtgame, vanwege de grote hoeveelheid vechters en de Spirits die naar de geschiedenis van videogames verwijzen. Als je echter begint te spelen, wordt het snel duidelijk dat de game weinig nieuws te bieden heeft. Vooral World of Light draagt bij aan de teleurstelling. Waar de singleplayermodus aanvankelijk gevarieerde gevechten en mechanische diepgang met de Spirits belooft, zorgen diezelfde Spirits dat de modus zijn pit verliest. Het totaalplaatje is uiteindelijk verre van ultiem.
Voor de Super Smash Bros. Ultimate review speelde Sander op de Nintendo Switch. De onlinefuncties van de game waren tijdens het schrijven niet beschikbaar.