Tactics Ogre: Let Us Cling Together

Het nieuwe jaar is hier, en dus ook een pak nieuwe reviews. Meteen ook een primeur, want voor mezelf is dit mijn allereerste review op Eurogamer België. Ik mocht het spel Tactics Ogre: Let Us Cling Together bespreken. Dit is een (Japans) turnbased strategiespel voor de PSP. De game kwam oorspronkelijk in 1995 uit voor de SNES en de Sega Saturn (en later voor de PlayStation), maar nu is er dus een remake van de hand van Square Enix. Ik kende de game echter niet voor ik aan deze review begon.

Laat ik eerst en vooral beginnen met het grootste minpunt in mijn ogen: het verhaal. Japanse games proberen traditioneel een nogal emotioneel, episch verhaal te brengen en dat is hier niet anders. Je begint het spel als een jonge verzetsstrijder, die samen met zijn zus en zijn beste vriend Vyce een aanslag beraamt op de leider van de Black Knights, Lanselot, die het jaar voordien hun dorp heeft platgebrand (waarbij hun ouders zijn omgekomen). Die Lanselot is nu blijkbaar terug. Al snel blijkt het om een persoonsverwisseling te gaan: het gaat om een andere Lanselot (een huurling). Vanaf hier gaat het verhaal echter ongelooflijk de mist in. Je wordt om de oren geslagen met de namen van verschillende facties en gebieden zodat je door de bomen het bos niet meer ziet.

Als nieuwkomer in de serie werd het verhaal voor mij gewoon één warboel. Dit kan misschien verklaard worden door het feit dat er blijkbaar een heleboel subplots en extra dialogen toegevoegd zijn die niet in het origineel zaten. Na de eerste kennismaking word je op sleeptouw genomen door de huurlingen, en in de eerste drie gevechten volg je hen in een poging om de echte leider van het verzet, een bepaalde graaf, te bevrijden. Die eerste gevechten doen meteen dienst als een magere tutorial. Zelf kun je niets doen, alles wordt je getoond en er wordt uitleg gegeven door middel van tekst. De start is dus een gemiste kans in mijn ogen, vooral omdat er na deze inleidende gevechten nogal wat verwarring blijft over het gevechtssysteem.

1 of 26

Beschrijving

Attribution

Gelukkig zijn er ook positieve dingen over deze game te melden. Eerst en vooral het zeer degelijk, traditioneel gevechtssysteem. In het begin van het spel krijg je zelf een party in je schoot geworpen, die je geleidelijk aan verder mag uitbreiden. Elke traditionele unit is aanwezig. Er zijn mages, healers (clerics en priests), warriors, archers en knights. Een toevoeging zijn de Vartan, een soort engelachtige klasse die met hun vleugels vlug over de map kunnen bewegen en zowel ranged als mêlee kunnen gebruiken. Elke soort heeft zijn eigen sterktes en zwaktes (zo zijn ranged units zeer slecht bij regenweer) en je kunt ze verder upgraden met wapens die je in winkels koopt. "Skills" bepalen dan weer welke wapens of spreuken een unit kan gebruiken. Met de ervaring die je opdoet in gevechten kun je extra slots en andere skills bijkopen. Leuk is dat mages niet gebonden zijn aan één type spreuken, maar dat je steeds vaardigheden kunt bijkopen en ze zo ook een ander type spreuken kunt doen casten.

Nadat je een gevecht gekozen hebt op de world map kies je met welke units je wil vechten en dan kun je beginnen. Meestal is het doel de vijandige leider te verslaan, dus soms kun je de meeste vijanden gewoon negeren en de leider 'rushen'. De gevechten zijn echter goed uitgewerkt en zijn tof om te spelen, als je tenminste eenmaal het systeem doorhebt. Zo raakte ik weleens gefrustreerd in één van mijn eerste gevechten, omdat ik niet wit uit te vissen hoe ik een ander soort spreuken aan mijn mage toewees. Een wat duidelijkere uitleg in het begin was handig geweest. Op de officiële site van de game staat ook te lezen dat 'tarotkaarten' een belangrijke rol spelen in het spel. Inderdaad, deze kaarten zaten in mijn inventory, maar ik had nooit echt de nood om ze te gebruiken.

De graphics geven mij een dubbel gevoel. De PSP moet bijna zeker beter kunnen dan dit, en het voelt aan alsof de ontwikkelaars er niet het maximum uitgehaald hebben. Het geheel heeft echter wel een mooi old-school uitzicht dat doet terugdenken aan oudere titels. De animaties van spreuken tijdens een gevecht en het artwork van de gezichten van de personages tijdens gesprekken zijn dan wel weer top. Ook de lichteffecten mogen er zijn. De AI is degelijk, hoewel computer-gecontroleerde bondgenoten af en toe wel eens een blinde charge op de vijand durven doen.

Qua moeilijkheidsgraad is dit spel (vooral in het begin dan) aan de gemakkelijke kant. Één element daarin is dat je de "boss" vaak gewoon kunt rushen, zoals eerder vermeld. Verder kun je op elk moment in een gevecht terugspoelen naar een vorige beurt met behulp van de L-knop. Een fout is dus nooit fataal. Ook blijven units wiens levensbalk op nul komt te staan gewoon drie beurten lang op de grond liggen zodat je rustig de tijd hebt om ze terug tot leven te wekken. Je AI-gecontroleerde bondgenoten kunnen ook niet sterven (ze teleporteren gewoon weg wanner ze geen levenspunten meer hebben): je moet dus enkel opletten dat je hoofdpersonage niet doodgaat. Verscheidene commentaren op internet gaven aan dat het origineel enorm moeilijk was, maar dat heb ik niet bepaald ondervonden. Of de ontwikkelaar op dit punt ingegrepen heeft kan ik echter niet beoordelen omdat ik het origineel niet ken.

Het feit dat al je units in level stijgen, zelfs al doen ze niet mee aan een gevecht, geeft ook geen aanleiding tot het specifiek sterker maken van bepaalde units, wat je in andere turnbased strategiegames wel moet doen. Echte emotionele betrokkenheid had ik dan ook niet bij mijn personages of units. Buiten de protagonist of zijn bondgenoten zijn de units gewoon dezelfde, karakterloze vechtmachines maar dan met een andere naam. Wat meer betrekking van je party bij het verhaal zou leuk geweest zijn, iets wat er bijvoorbeeld wel het geval was in Fire Emblem op de GBA.