Tales of Hearts R review
Zure appel.
Tales of Hearts R is een game die zijn doelgroep begrijpt. Tales-regisseur Hideo Baba maakt er geen geheim van dat het de fans zijn geweest die Bandai Namco overhaalden de Japanse RPG toch naar het Westen te brengen. Ook hier heerst een oneindige honger naar het genre. En zo staat de game na bijna zes jaar te trappelen om ook het hart van de rest van de wereld te veroveren.
Er zit duidelijk veel tijd, moeite en liefde in deze remake van een Nintendo DS-game uit 2008. Je herkent het origineel als remaster voor de PlayStation Vita bijna niet terug. 2D-sprites zijn vervangen door 3D-modellen en het 2D-vechtsysteem is op de schop gegaan om het 3D-systeem van de consolegames uit de serie na te bootsen. En vrijwel alle dialogen zijn ingesproken, door de originele Japanse stemacteurs zelf. Zoals de anime-kijkende doelgroep van de game dat het liefste hoort.
De game sprankelt daarbij op het OLED-scherm van Sony's handheld. De kleurrijke personages springen door hun aantrekkelijke design in het oog en afwisselende omgevingen volgen elkaar in hoog tempo op. Combineer dat met een rotsvaste framerate die zelfs tijdens de meest chaotische gevechten overeind blijft en je hebt een titel die technisch weinig steken laat vallen.
Zodra je voet op de wereldkaart zet, imponeert de schaal van de game direct. Zelfs de consolegames uit de serie doen al niet meer aan wat ooit een JRPG-standaard was. Maar Tales of Hearts R flikt dat toch maar mooi. Kosten noch moeite zijn gespaard om een overtuigende fantasiewereld neer te zetten, die volledig aan je voeten ligt. Maar je merkt wel degelijk dat je eigenlijk met een Nintendo DS-game te maken hebt.
In Tales of Hearts R bewegen NPC's niet, maar staan ze voor eeuwig op dezelfde plek stil. Het zijn standbeelden die pas tot leven komen als je ze aanspreekt. Maar alleen om een tekstballonnetje af te spelen. Je komt ook in een hoofdstad terecht, die zogenaamd 'de grootste markt van de hele wereld' huisvest. Het ronde plein blijkt uit vier kraampjes te bestaan, waar je in twintig seconden doorheen rent. Binding met de spelwereld krijg je maar moeilijk, omdat het vaak net is alsof je door een poppenkast loopt.
Regisseur Baba geeft elke Tales-game een thema mee en wil dat zijn games niet alleen leuk zijn om te spelen, maar je ook een belangrijke levensles leren. Een nobel streven, ware het niet dat het verhaal en de personages in Tales of Hearts R erg doorzichtig en stereotiep zijn.
Karakterontwikkelingen vinden wel degelijk plaats, maar ze zijn erg voorspelbaar. Plotwendingen worden zo duidelijk aangekondigd dat je ze vaak van mijlenver ziet aankomen. De personages zelf hebben ondertussen niks in de gaten, waardoor je al snel niet meer met ze meeleeft.
Degenen waarvan je direct vermoedt dat ze je gaan verraden, doen dat ook steevast. Hoofdrolspeler Kor Meteor is daarnaast een kluns met een hart van goud en streeft altijd naar gerechtigheid. Het meisje Kohaku dat hij per toeval ontmoet, sleurt hem mee in een wereldbedreigend complot. Zodra Kor op haar verliefd wordt, wordt hij constant op de huid gezeten door haar overbezorgde broer. Maar uiteindelijk worden ze dikke vrienden. En een rondborstige dame gooit constant haar charmes in de strijd om te verbergen wie ze werkelijk is. Zo blijven de clichés zich opstapelen. Als je wel eens een animeserie kijkt, weet je exact wat te verwachten.
In je zoektocht naar de uiteengespatte emoties van Kohaku bezoek je dorpjes, waar telkens een bepaalde emotie is gehuisvest. Iedereen is er boos, heel verdrietig of heel onzeker. Je trekt naar een kerker om de baas te verslaan die de emotie heeft gegijzeld. Daarna is iedereen weer normaal en ga je naar het volgende dorpje. Dat ritme houdt toch zeker de eerste vijftien uur van de game aan. Dan pas wordt duidelijk dat er een groter kwaad broedt, maar de kans bestaat dat je dan al hebt afgehaakt.
Dat komt mede door het vechtsysteem, dat net zo moeizaam van de grond komt. Je wordt gebombardeerd met Artes, Skills, Soma's, aanvalsformaties, combo's, een Chase-systeem, een Limit-systeem en meer zaken die de schijn van diepgaande gevechten hooghouden. Maar daar prik je al snel doorheen, omdat de game urenlang zo gemakkelijk blijft dat je ieder gevecht wint door er simpelweg op los te hakken.
De AI van je teamleden is tot in de kleinste details af te stellen, maar dat is nergens voor nodig als je al je ervaringspunten in aanvalsstatistieken stopt en je overal overheen walst. Laat ze gewoon hun normale gang gaan en je hoeft je nergens zorgen om te maken. De enige afweging die je werkelijk maakt, is of iemand zich moet concentreren op aanvallen of op helen.
De omschakeling vindt pas na uren spelen plaats. Het verhaal raakt dan in een stroomversnelling en er begint werkelijk iets op het spel te staan. Langzaam maar zeker waardeer je de verregaande opties die het vechtsysteem je biedt. Het web van vaardigheden breidt zich uit en je gaat telkens meer experimenteren om de systemen naar je hand te zetten.
Tales of Hearts R wordt zo mondjesmaat telkens iets aantrekkelijker. De game kabbelt urenlang voort en toont zijn ware gelaat wel erg laat. Al die tijd valt echter nooit te ontkennen dat je een remake speelt die met veel liefde tot stand is gebracht. Van een haastklus is geen sprake en op de PlayStation Vita komt de titel goed tot zijn recht. Bijt je door de zure appel heen, dan vind je een titel die je honger naar een uiterst traditionele JRPG kan stillen. Zolang je het geduld er maar voor opbrengt.
Tales of Hearts R is vanaf vandaag verkrijgbaar voor de PlayStation Vita.