Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate review - Beter goed geleend dan slecht verzonnen
Lauw-abunga.
Voor de Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate review haalde Michiel met plezier zijn nunchaku’s boven.
Belgische lezers zijn waarschijnlijk wel vertrouwd met het concept 'van de Aldi'. Voor de Nederlanders: een product dat sterk lijkt op een hoogwaardig origineel, maar uiteindelijk een stuk minder kwalitatief blijkt. Noem Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate volgens die definitie gerust ‘de Hades van de Aldi’. Die roguelike verlegde zo goed als alle grenzen in het genre met onderhoudende combat, een voortdurend evoluerend verhaal en quasi eindeloze variaties in kamers en vijanden. Splintered Fate doet dat allemaal nog eens dunnetjes over, maar weet zijn overduidelijke inspiratiebron op geen enkel vlak te evenaren.
Het verhaal is vrij eenvoudig: Meester Splinter lijkt ontvoerd door eeuwige ‘bad guy’ Shredder en de Turtles moeten hem redden. Net zoals in Hades ontwikkelt het verhaal zich vooral tussen ‘runs’ door met de introductie van nieuwe personages en dialogen. Vooral de discussies tussen de Turtles-broers toveren regelmatig een glimlach op je gezicht, maar al bij al blijft het verhaal vrij oppervlakkig.
Qua actie zit je met Splintered Fate wel goed. Gevechten zijn snel, intens en straffen elk momentje van onoplettendheid af. De continue dans van ontwijken en aanvallen werkt perfect, en laat net als de beste games in het roguelikegenre de dopamines rijkelijk vloeien. Zeker tijdens de eerste paar runs bekruipt je regelmatig dat heerlijke gevoel van 'nog één keer proberen'.
Dat gevoel is echter tijdelijk, want de variatie aan vijanden, vaardigheden en extra's in Splintered Fate is een stuk beperkter dan inde grote inspiratiebron Hades. Net zoals in die game bestaat elke run uit het doorlopen van dezelfde vier werelden en eindbazen. Na een paar runs begin je echter al dezelfde omgevingen en tegenstanders te zien. Waar Hades eentonigheid vermijdt met voldoende soorten kamers, uitdagingen en de nodige variaties op elke eindbaas, zijn die zaken in Splintered Fate nagenoeg afwezig. Sommige bazen krijgen af en toe een andere elementale kracht, maar dat is onvoldoende om de game interessant te houden. Nadat je je eerste run succesvol voltooid hebt, kun je wel extra uitdagingen aangaan, maar dat houdt de sleur niet uit de game.
Ook de extra krachten en vaardigheden tijdens je run missen de nodige diepgang en afwisseling. Dat begint al met de Turtles zelf. Elk van de vier broers heeft een unieke vaardigheid en een extra tool, maar in de praktijk heeft dat weinig impact op je speelstijl. Opnieuw is de vergelijking met Hades niet ver weg. In die game zorgt je keuze voor bijvoorbeeld een schild of boog als startwapen voor een compleet andere ervaring. Niets van dat in Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate. Je Turtle-keuze heeft weinig impact, tenzij blauw, rood, oranje of paars je uitgesproken lievelingskleur is.
In plaats van de goddelijke zegeningen uit Hades bouw je in Splintered Fate je Turtle tijdens een run met extra elementale Powers of vechtstijlen uit. Zo is de Ninja-kracht vooral gebaseerd op het gooien van shurikens, terwijl de Flame-kracht inzet op ‘damage over time’. Het experimenteren met verschillende combinaties begint leuk, maar ook dit systeem mist de verfijning van zijn inspiratiebron. Zo heeft quasi elke Power wel een eigen variant op ‘damage over time’, waardoor je speelstijl toch telkens op hetzelfde neerkomt.
Waar Splintered Fate wel punten scoort, is de multiplayermodus. De mogelijkheid om lokaal of online met vier spelers te spelen is een geweldige toevoeging. Het narratieve aspect van de game raakt in deze modus dan wel compleet ondergesneeuwd, maar de actie is des te intenser wanneer je samen met drie vrienden door de levels rent en samen bazen verslaat.
Ook qua presentatie doet Splintered Fate het ten slotte niet slecht. De game is gebaseerd op de relatief recente comics van IDW Publishing, en met succes. De personages lijken zo weggelopen uit een stripverhaal, en zelfs na het zoveelste gevecht tegen slechteriken als Bebop en Rocksteady blijf je gecharmeerd door hun design. Met daarbovenop de nodige knipogen zoals het verzamelen van pizzastukken om je hitpoints te herstellen heeft Splintered Fate voldoende charme.
Je kunt Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate nog het beste met een pizza margherita vergelijken: lekker, maar weinig gevarieerd en niet bepaald opwindend. De vergelijking met Hades komt steeds terug, maar dat heeft de game vooral aan zichzelf te danken door quasi de volledige structuur en aanpak over te nemen. In vergelijking met die inspiratiebron oogt Splintered Fate dan ook wat magertjes. Zowel qua verhaal, dialogen, vijanden, vaardigheden en extra’s moet je met heel wat minder genoegen nemen. Desondanks is Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate een solide roguelike-ervaring met een Turtles-sausje eroverheen. En geef toe: af en toe kan zo’n standaard pizza margherita best wel smaken.
De Teenage Mutant Ninja Turtles: Splintered Fate review gebeurde op de pc. De game is daarnaast ook beschikbaar voor iOS en Nintendo Switch.