The Amazing Spider-Man Review
Van het grote scherm naar het kleine.
Momenteel kan de nieuwe Spider-Man film volop de concurrentie aangaan met niets minder dan de laatste episode in de Dark Knight-trilogie. Niet enkel werd Tobey Maquire gedumpt voor Andrew Garfield, om duidelijk een gooi te doen naar het cinemabezoekend publiek die gek loopt van het Robert Pattinson-type (beide acteur delen zelfs hetzelfde kapsel), maar ook het tijdloze achtergrondverhaal van Spider-Man werd door de bankschroef gehaald met desastreuze gevolgen als resultaat voor de verhaalark van Peter Parker wanneer hij leert omgaan met zijn nieuw gewonnen krachten. Nee, zo'n grote fan van de nieuwe Spider-Man film ben ik persoonlijk niet, maar dat sluit niet uit dat ik deze game geen kans we geven. Integendeel.
The Amazing Spider-Man is natuurlijk gebaseerd op de gelijknamige film maar start onmiddellijk heel goed door niet zomaar de gebeurtenissen uit de film te volgen. De game vangt aan waar de film eindigt. Spider-Man heeft The Lizard verslagen (spoiler alert voor de mensen die nog nooit een superheldenfilm gezien hebben) en deze laatste verandert opnieuw in Curt Connors. Connors wordt opgesloten in een mentaal ziekenhuis en Alistair Smythe zet zijn werk verder. Voor mensen die bekend zijn met de Spider-Man canon zal deze naam al zeker enkele belletjes doen rinkelen.
Wanneer Gwenn Stacy verneemt dat het cross-species onderzoek (waarbij verschillende diersoorten met elkaar gekruist worden) wordt verder gezet na het vorige incident, neemt ze Peter Parker mee om dit alles uit te pluizen. Echter worden ze ontdekt door Smythe, die er blijkbaar geen graten in ziet dat deze twee in de topgeheime labo's zijn binnengedrongen. Het noodlot slaat toe, en enkele van de cross species exemplaren breken los en infecteren de stad waaronder ook Gwenn. Spider-Man moet dus een remedie zoeken voor dit virus en wie kan hem beter helpen dan de voormalige expert op vlak van cross species genetica, Curt Conners?
Na een kort introductielevel wordt Spider-Man in Manhattan gedropt. Vanuit deze open wereld kun je de verhaalmissie, alsook een aantal zijmissies en verzamelopdrachten aangaan. Op het eerste zicht lijkt Manhattan vrij groot, maar na een tijdje merk je toch dat je snel alles gezien hebt. Dit komt door de wijze waarop Spider-Man zich doorheen de wereld kan verplaatsen. Via zijn webslingeren kun je de webkop probleemloos door de stad navigeren. Een wijze recensent zei ooit dat een sandbox game maar zo goed is als de manier waarop je met je personage door de wereld kan verplaatsen. En op dit vlak scoort The Amazing Spider-Man goed. Webslingeren is enorm bevredigend en zou als een eigen minigame/extreme sport kunnen doorgaan.
Naast het slingeren is er ook nog de webrush, waarmee Spider-Man even de tijd kan stilzetten om van één punt naar een ander te springen. Echter brengt deze move een groot nadeel met zich mee. Het zorgt er voor dat je voortbewegen net iets te makkelijk wordt. Wat maar al te duidelijk wordt bij de raceuitdagingen die vrijwel allemaal gewonnen kunnen worden door van de ene checkpoint naar de andere te webrushen. Deze vaardigheid, hoewel logisch dat Spider-Man ze bezit, ontneemt de speler dus de mogelijkheid om te groeien in het webslingeren, en door oefening beter te worden.
Natuurlijk moet je als Spider-Man ook je (spin)mannetje kunnen staan, zeker wanneer een virus mensen veranderd in bloeddorstige hagediswezens en jij de enige superheld bent die hen kan stoppen. De combatgameplay is opgedeeld in twee delen. Voor de mensen die één van de recente Batman-games gespeeld hebben, zal de combat heel vertrouwd aanvoelen, aangezien The Amazing Spider-Man een Amazing copy-paste heeft uitgevoerd. Slaan gebeurt met één knop. Wanneer er lijntjes (de Spideysence, voor de comicexperts onder ons) boven Spider-Mans hoofd verschijnen, betekent dit dat een vijand hem wil aanvallen. Op dat moment moet je snel reageren en de 'dodge knop' indrukken. Dit zorgt dat de gevechten zeer gestroomlijnd aanvoelen, wat snel zal resulteren in enorm lange combo's voor de gamer met snelle reflexen.
Een tweede manier om vijanden uit te schakelen is al sluipend. Opnieuw goed afgekeken van grootmeester Batman himself. Hoewel, niet helemaal. In Batman: Arkham Asylum en Arkham City kon je met Batman vijanden onopgemerkt uitschakelen vanop precieze punten op het speelveld zoals de waterspuwers. Spider-Man heeft natuurlijk zijn superkrachten die hem toestaan om zich vast te houden aan zowat elk oppervlak. Een Stealth takedown is dus mogelijk vanop elke plaats op het plafond, als de vijand zich recht onder Spidey bevindt welteverstaan. Dit maakt de game wel vrij eenvoudig. Word je gespot tijdens één van je takedowns (door de redelijk lange animatie die sommige hebben) dan hoef je slechts wat snel heel en weer te webrushen totdat de vijanden je niet meer zien. En dan kan het sluipen van meet af aan beginnen. Weinig uitdagend dus. Dat The Amazing Spider-Man soms toch heel hard Batman wil zijn, valt dus wel wat op. Als de combat, die één van de hoofdonderdelen van de game is, het nog niet duidelijk genoeg maakte, wordt Batman ook tijdens de eerste 20 minuten spelen bij naam genoemd. Letterlijk.
Ook loopt de game over van andere verwijzingen naar popcultuur, alsof ontwikkelaar Beenox naast een Spider-Mangame ook een drinkspelletje aan het ontwerpen was. De iPhone krijgt een plug door de OSPhone (OS, verwijzende naar Oscorp), de Avengers krijgen een verwijzing, "Don't taze me bro", een Star Wars-citaat, de Occupy beweging (Spider-Man wordt benoemd als "de held van het proletariaat", en dit verzin ik dus echt niet, eerlijk...Het wordt gezegd tijdens één van de raceuitdagingen), Facebook, zelfs het laadmenu heeft een soort Twitterapp waar mensen in de stad berichten achterlaten van wat er gebeurt tijdens het verhaal van de game. Je zou bijna beginnen denken dat Spider-Man zelf niets interessant te bieden heeft, dat hij de mosterd bij andere franchises en producten moet gaan halen. Het gebrek aan subtiliteit is afleidend.
Grafisch is de game niet bepaald van wereldniveau. De open stad lijkt bij momenten redelijk leeg en je zal je herhaaldelijk afvragen of je dat ene gebouw niet twee minuten geleden ook voorbij geslingerd bent. Wel leuk is dat het kostuum van Spider-Man na grote gevechten scheuren en gaten zal gaan vertonen. Maar opnieuw is de invloed van de Batman-games onmiddellijk merkbaar, aangezien dat daar ook het geval was.
Wat we ook opvallend vonden, is het stemmenwerk in de game. Aangezien we deze game losjes een movie tie-in kunnen noemen, zou je verwachten dat Andrew Garfield de stem van Spider-Man zou inspreken. Niets in immers minder waar. Sam Riegel, die al heel wat voiceovers op zijn naam heeft staan, spreekt de stem van onze held in. En vreemd genoeg verzorgen Emma Stone (Gwenn Stacy) en Rhys Ifans (Dr. Conners/ Lizard) ook niet het stemmenwerk van hun filmpersonages.
Al bij al is The Amazing Spider-Man wel een functionele game. De gevechten zijn vlot, alhoewel de moeilijkheidsgraad van de hele game wel iets hoger mocht liggen. Vooral het webslingeren zal mensen kunnen entertainen. Één van de betere movie tie-in games die we hier al gespeeld hebben.
De review van The Amazing Spider-Man doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu verkrijgbaar op de PC, PS3 en Xbox 360. Deze versie verschilt van de gelijknamige game die verkrijgbaar is voor de Wii, Nintendo 3DS en Nintendo DS.