The Bridge Review
Waan je in een kunstwerk van Escher.
Weinig klassieke kunstwerken spreken zo tot de verbeelding als de die van de Nederlander M.C. Escher. Zijn onmogelijke constructies - denk aan iconische lithografen als het Trappenhuis, of de Waterval - prikkelen de hersens omdat ze zo haaks staan op onze eigen realiteit. Wat is boven, en wat is onder? Als ik deze trap volg, waarom kom ik daar dan uit? En waarom loopt daar iemand ondersteboven? Dat kan toch helemaal niet?
Die vragen staat aan de grondslag van The Bridge, een surrealistische puzzelgame van het tweemansteam Ty Taylor en Mario Castañeda. Hierin kun je zelf voelen hoe het is om een mannetje te zijn in een Escher-schilderij. Je bestuurt daarbij niet alleen je personage, maar ook de wereld om je heen: met de schouderknoppen draai je de wereld letterlijk om zijn as en dan is links ineens rechts en loop je zomaar op het plafond. Dat is flink wennen en het duurt zeker een tijdje voor je brein is afgesteld op deze nieuwe werkelijkheid.
De game volgt desondanks een vertrouwd stramien. Puzzels bestaan uit afgesloten ruimtes waarin je de uitgang moet bereiken. Meestal zijn daar een of meerdere sleutels voor nodig, of moet je zorgen dat een knop ingedrukt blijft. Daarbij moet je dodelijke obstakels ontwijken, maar bij sterfgevallen hoef je enkel de tijd terug te spoelen om jezelf weer in veiligheid te brengen. Denk Braid, en je bent een eind op weg.
Daar waar die game je perceptie van tijd op de proef stelde, flikt The Bridge hetzelfde trucje met zwaartekracht en perspectief. En er zijn meer gelijkenissen met het indie-meesterwerkje van Jonathan Blow. Zo is The Bridge ook opgedeeld in hoofdstukken met ieder een eigen thema, waarbij je telkens moet wennen aan een nieuwe realiteit. Net als je denkt de puzzels te begrijpen, krijg je een nieuw concept voorgeschoteld waardoor je voorgaande kennis vrij letterlijk weer op de kop wordt gezet.
De geest van Escher is vooral terug te zien in de verwrongen perspectieven, waarmee je keer op keer op het verkeerde been wordt gezet. De leukste momenten zijn ongetwijfeld diegene waarbij je eindelijk doorhebt hoe je van punt A naar B moet komen, omdat je ogen je eerder voor de gek hielden. Waarbij je nét even anders moet kijken dan je gewend bent. Gezichtsbedrog is vaak je grootste vijand in The Bridge, en de 'a-ha!' momenten die daaruit voort komen vormen de hoogtepunten van de ervaring.
Helaas slagen de makers er niet altijd even goed in nieuwe elementen helder te introduceren. Ze worden vluchtig getoond maar nauwelijks uitgelegd. Daardoor heb je bij latere puzzels wel eens het idee dat je de oplossing niet kan vinden, puur omdat je de spelmechanieken niet doorhebt. Immers, nergens heeft gestaan wat nu daadwerkelijk de bedoeling is. En zo modder je meer dan eens maar wat aan tot je per ongeluk de juiste oplossing vindt, zonder dat je daadwerkelijk doorhebt waarom die ene sleutel nu daarheen glijdt of waarom die bal in een tegenovergestelde richting rolt dan je zou verwachten.
Ondanks die ergernis is de game consistent een genot om naar te kijken. De levels zitten vol bizarre details en komen tot leven in smaakvolle zwart-wit tinten. De animaties zijn daarbij simpel maar doeltreffend. Vooral de krioelende schetslijntjes ademen leven in het naamloze hoofdpersonage, waar verder weinig binding mee is. Het is extra knap dat alles is getekend door slechts één persoon. De game mocht dan drie jaar in ontwikkeling zijn, esthetisch mag het resultaat er zeker zijn.
Al met al ben je ongeveer vier uurtjes onderweg voor je het eerste einde hebt bereikt. Daarna speel je een hogere moeilijkheidsgraad vrij, waarbij je de levels in gespiegelde variant en met extra hindernissen opnieuw kan spelen. Het venijn zit hem zeker in de staart, want deze puzzels zijn flink pittig en verantwoorden qua speelduur het prijskaartje net wat beter.
The Bridge is beter gelukt als interactief schilderij dan daadwerkelijk als puzzelgame, maar dat neemt niet weg dat het geheel knap in elkaar zit en een unieke ervaring biedt. Het spel is een geslaagd eerbetoon en het is de makers gelukt om nóg een extra dimensie aan het werk van Escher toe te voegen. The Bridge is niet zonder gebreken, maar is toch een aanrader voor zowel de fans van de kunstenaar als gamers die op zoek zijn naar een nieuwe hersenkraker.
Als je na de recensie zin hebt om The Bridge te spelen, dan moet je nog even geduld hebben. De game is vanaf 22 februari verkrijgbaar op Steam.