The Callisto Protocol review - Oneven, frustrerend, en af en toe geniaal
Gaat zijn boekje te weinig te buiten.
The Callisto Protocol review van Carl neemt je mee naar Black Iron Prison om zombies tot moes te slaan.
Je kunt er niet omheen: The Callisto Protocol-bedenker Glen Schofield heeft vroeger ook een befaamde sci-fi-horrorreeks op poten gezet. De gelijkenissen zijn onmiskenbaar. Van de setting tot de presentatie en narratieve thema’s… het mag duidelijk zijn dat The Callisto Protocol op veel vlakken een spirituele opvolger is. Hoewel de formule vertrouwd overkomt, introduceert The Callisto Protocol toch ook nieuwe elementen. Het eindresultaat is echter bijzonder oneven en vaak frustrerend - al geven flarden genialiteit ook hoop voor de toekomst.
Als ruimtepiloot Jacob Lee stort je op noodlottige wijze neer op de planeet Callisto, waar ‘toevallig’ ook de ruimtegevangenis Black Iron Prison gevestigd is. Na nog geen kwartier in de game barst de hel echter los en peuzelen ondode versies van de gevangenen alles en iedereen op. Qua screenplay wint The Callisto Protocol zeker geen prijzen. Het verhaal is bijzonder rudimentair en de drijfveren van het handvol personages zijn standaard sci-fi-voer. Ook qua ‘worldbuilding’ is dit een zwakke poging, met nietszeggende collectibles die Black Iron Prison en het wijdere universum amper uitdiepen. Hoofdacteurs Josh Dushamel en Karen Fukuhara slagen erin om vonken van het scherm te doen spatten wanneer ze de bühne delen, maar deze momenten zijn te schaars. Het is dan ook opvallend hoe weinig verhaal de game weet te brengen over een speelduur van ongeveer tien uur.
De gameplay zelf volgt een bekende formule waarin je lineaire, claustrofobie opwekkende omgevingen uitkamt op zoek naar sleutels en resources, en onderweg met ranzige monsters op de vuist gaat. Dat mag je letterlijk nemen: The Callisto Protocol drukt zijn eigen stempel op de formule door een nadruk op ‘melee’-gevechten te leggen. De impact van je wapen op de vijanden voelt heerlijk zwaarwichtig aan. De controls vergen weliswaar gewenning en steunen volledig op de linkerstick. Beweeg je achteruit, dan blokkeer je. Beweeg je naar links en rechts, dan kun je aanvallen ontwijken. Het is cruciaal om dit systeem onder de knie te krijgen, want na ongeveer drie rake klappen leg je al het loodje. Het systeem werkt heerlijk tijdens een-op-eengevechten. Zo ontwijk je met gespannen bilspieren aanvallen en slaak je een zucht van opluchting wanneer je nog maar eens op het nippertje overleeft.
Die methodische aanpak van de combat vliegt echter de vuilnisbak in wanneer je met meerdere vijanden wordt geconfronteerd - wat constant gebeurt. Zowel het aanvallen als het ontwijken is namelijk overduidelijk ontworpen met een-op-eengevechten in het achterhoofd. Naar links of rechts bewegen om een aanval te ontwijken, stelt je immers extra bloot aan andere vijanden. Je aanvallen hebben ook geen wijde radius en raken daardoor zo goed als nooit meerdere vijanden. Vooral de grote setpieces waarbij je door een dozijn vijanden belaagd wordt, zijn door de klungelige, inadequate combat tergend frustrerend en vormen brutale ‘difficulty spikes’. Controls die je in de steek laten wanneer je ze het meeste nodig hebt; dát is pas horror.
The Callisto Protocol worstelt in het algemeen met het vinden van een goed tempo. Het wordt na een tijd moeilijk om de vele gevechten en visueel gelijkaardige donkere omgevingen van elkaar te onderscheiden. Je beweegt bovendien erg traag doorheen de extreem lineaire omgevingen, terwijl de vele ventilatieschachten en dunne gangen je reeds trage bewegingssnelheid nog verder naar beneden halen. De erg beperkte inventaris die je nodeloos heen en weer doet lopen naar verkoopterminals is de druppel die de emmer doet overlopen. Je eerste vijf uren in The Callisto Protocol zijn slopend traag.
Maar The Callisto Protocol herpakt zich gaandeweg op indrukwekkende wijze. Na eindeloze donkere gangen, bewandel je eindelijk het bloedmooie oppervlak van de planeet. Je krijgt door narratieve redenen ook meer health en een grotere inventaris waardoor je je vlotter een weg doorheen de game baant. En tot slot krijgt het verhaal een broodnodige boost, met eindelijk meer plot dan enkel ‘ontsnap de gevangenis’. Met een speelduur van ongeveer tien uur is The Callisto Protocol zeker niet lang. En toch voelt het aan alsof de eerste helft aanzienlijk kon worden getrimd.
The Callisto Protocol blinkt uiteindelijk vooral op visueel vlak uit. De Unreal Engine tovert prachtige, genuanceerde belichting op het scherm die perfect tot zijn recht komt in het vele staal van de industriële omgevingen en het desolate, besneeuwde oppervlakte van de planeet Callisto. De game schittert ook in de implementatie van ‘gore’. Vijanden verliezen hectoliters bloed en ledematen vliegen in het rond als ware het boombladeren tijdens de herfst. De cutscenes waarin je het loodje legt, zijn al helemaal huiveringwekkend, zoals wanneer een vijand je kaken openspert tot je gezicht openscheurt. Wel een aandachtspunt is ‘motion blur’: dat is standaard ingeschakeld maar werd vreemd geïmplementeerd en maakt de omgeving tot een wazige brij. ‘Motion blur’ uitschakelen maakt dan ook een wereld van verschil. De planeet Callisto en de Black Iron Prison zijn gruwelijke locaties, maar wel het zien waard.
Het oor wil ook wat, en ook hier maakt The Callisto Protocol een bijzonder sterke beurt. Zo word je op een heerlijke soundscape van stalen geschraap, nerveuze voetstappen en allerlei vieze, natte geluiden. Het is een absolute must om met een headset te spelen aangezien je op die manier subtiele auditieve details hoort, zoals zompige voetstappen wanneer je net uit het water stapt. Een horrorgame is niks zonder goede audio, en dat beseft The Callisto Protocol maar al te goed.
The Callisto Protocol is een game vol tegenstellingen. De combat heeft bakken potentieel, maar laat qua controls steken vallen. De plot start flauw en laat in de eerste helft flink te wensen over, maar wordt uiteindelijk toch gedragen door sterk acteerwerk en een tempoversnelling in de tweede helft. Enkel de audiovisuele presentatie weet over de hele lijn te overtuigen. Wanneer je op het oppervlak van de planeet Callisto wandelt en behalve torenhoge bergen en flitsende bliksem in de verte geen hand voor ogen ziet, dan voel je dat er iets speciaals mogelijk is met deze nieuwe IP. The Callisto Protocol is oneven en frustrerend, maar vormt wel een sterk fundament voor een mogelijke sequel.
The Callisto Protocol review vond plaats op de PlayStation 5.