The Centennial Case: A Shijima Story review - Honderd jaar eerzaamheid
Phoenix Wrong.
Voor deze The Centennial Case: A Shijima Story review kruipt Michiel in de huid van een Japanse detective, maar zelfs met zijn beste vergrootglas vindt hij weinig interessante gameplayelementen.
Weinig andere genres hebben de afgelopen jaren zo’n indrukwekkende comeback gemaakt als FMV-games. Eind jaren 90 stierf het gebruik van full motion video - oftewel vooraf opgenomen filmbeelden - nog een stille dood. Door beperkte budgetten raakten veel ontwikkelaars vaak niet verder dan amateuristische greenscreenopnames met knullige acteerprestaties. Dat had een zekere charme, maar het gebrek aan interessante gameplayelementen en de opkomst van 3D-games gaven het genre uiteindelijk de doodsteek. Sinds 2015 heeft het genre echter zijn tweede adem gevonden. Games als Her Story en Telling Lies combineren voortreffelijke filmopnames met innovatieve gameplay. Op het vlak van opnamekwaliteit doet Square Enix het met deze The Centennial Case: A Shijima Story zelfs nog een stuk beter, maar de gameplay blijft in de jaren 90 steken.
In The Centennial Case onderzoek je een reeks moorden in de familie Shijima in een verhaal dat qua opbouw de nodige inspiratie bij Phoenix Wright heeft gehaald. Elke moord vormt een op het eerste zicht afzonderlijke puzzel, maar al snel blijkt dat er onderhuids meer aan de hand is. De verschillende moordzaken in The Centennial Case zijn van een enorm hoog narratief niveau. De schrijvers slagen er steeds opnieuw in om de moordenaar en zijn of haar modus operandi met de nodige plottwists lang genoeg verborgen te houden, zonder dat de finale onthulling ooit geforceerd aanvoelt. Telkens opnieuw slaag je er met het nodige bewijsmateriaal - en enkele al dan niet subtiele hints van de game - in om tot een bevredigende aha-erlebnis te komen.
De cases komen bovendien tot leven door uitstekende acteerprestaties en ronduit indrukwekkend camerawerk. Square Enix beroept zich op een beperkte cast van een tiental Japanse acteurs die in elke tijdsperiode en moordzaak andere rollen vertolken. Die mix van rollen per acteur leidt echter nooit tot verwarring, want elke rol wordt op een geloofwaardige manier neergezet. Ondanks de serieuze ondertoon van het verhaal slagen de acteurs er bovendien perfect in om het voor FMV-games typerende gevoel van overacting in hun rollen te incorporeren. Ook het camerawerk en de productiekwaliteit van de filmpjes zijn van voldoende hoog niveau om met de doorsnee Netflix-reeks te concurreren. De filmpjes van tien tot vijftien minuten die aan elke moordzaak voorafgaan, zijn dan ook een plezier om naar te kijken.
Van zodra de game jou de touwtjes in handen geeft, blijkt echter al snel hoe ondoordacht en ronduit saai de gameplay van The Centennial Case is. Na het bekijken van een introductiefilmpje moet je aanwijzingen met elkaar verbinden om zo tot de ware aard van de zaak te komen. Dat ‘verbinden’ van aanwijzingen mag je vrij letterlijk nemen, want in feite komt het neer op het al dan niet op goed geluk verslepen van hints naar een corresponderende veronderstelling. Gezien de vele aanwijzingen die je in een filmpje krijgt, is dat telkens een traag, manueel en weinig uitdagend proces dat al snel 20 tot 30 minuten in beslag neemt. Dat alles speelt zich bovendien af in een saaie interface die verbleekt in vergelijking met de productiekwaliteit van de FMV-opnames.
Ook wanneer je vervolgens je hypotheses gebruikt om de ware aard van de zaak te ontdekken, blijkt al snel hoe gebrekkig de gameplay van The Centennial Case is. Nadat je Hercule Poirot-gewijs alle verdachten in de kamer hebt geroepen, is het tijd om met het verzamelde bewijsmateriaal en je hypotheses de dader te vinden. Concreet krijg je tijdens het filmpje regelmatig de keuze tussen een drietal verschillende antwoordmogelijkheden. Als je de juiste hypothese voorlegt, gaat het filmpje verder. Maak je een verkeerde keuze, dan wijzen de verdachten je op de fout in je redenering, waarna je onherroepelijk terug naar de onderzoeksinterface wordt gestuurd. Daar valt meestal echter weinig nieuws te ontdekken, waardoor je vaak ettelijke keren nodeloos terug naar dat menu wordt gekatapulteerd. Zeker gezien de lange laadtijden van de game op de PlayStation 4 leidt die vreemde designkeuze snel tot frustratie.
Qua productiewaarde en acteerprestaties zet Square Enix eenvoudigweg een nieuwe standaard in het FMV-genre. Elke moordzaak getuigt van oerdegelijk schrijfwerk en wordt door getalenteerde acteurs tot leven gebracht. Die hoge standaard wordt echter niet doorgetrokken naar de saaie gameplay en onintuïtieve interface, waardoor het oplossen van zaken een traag en weinig uitdagend proces is. Wanneer de slechterik na het nodige zoekwerk uit de schaduw treedt en zijn of haar plan minutieus uit de doeken doet, overheerst dan ook eerder een gevoel van frustratie dan voldoening. The Centennial Case: A Shijima Story heeft zeker potentieel als film of serie, maar schiet als game ruimschoots tekort.
Voor deze The Centennial Case: A Shijima Story review speelde Michiel op een PlayStation 4 Slim.