The Chaos Engine review

Remakes zijn helemaal hot. Onlangs is DuckTales Remastered uitgekomen en Castle of Illusion Starring Mickey Mouse is ook sinds kort te downloaden. In deze games zijn de graphics compleet opnieuw vormgegeven en het is duidelijk dat dit niet het doel is van The Chaos Engine. Deze 'remake' is meer een overzetting van het origineel uit 1993, dit keer voor Windows, Mac en Linux.

Victoriaans Engeland, eind 19e eeuw. Met de technologie van een gestrande tijdreiziger wordt een machine gebouwd, de zogenaamde 'Chaos Engine.' Wanneer deze machine bewustzijn ontwikkelt, verslaat het zijn meester en veranderd Engeland in een wereld waar monsters heersen. Het valt op de schouders van zes huurlingen om het land van de ondergang te redden.

Dit is de setting van de Amiga-klassieker The Chaos Engine. Het spel wint destijds meerdere prijzen, waaronder de SEGA Best Game Award van 1994. Daarna wordt de game overgezet naar andere platformen, zoals uiteraard de Super Nintendo, en krijgt drie jaar na het origineel een vervolg. Bijna twintig jaar later brengt het Nederlandse Abstraction Games het spel opnieuw uit, een studio die voornamelijk bekend is van overzettingen als Hotline Miami voor de PlayStation 3 en Vita.

Het spel zelf is nog steeds verslavend en de gameplay staat nog als een huis. Deze is identiek aan het origineel en stelt je zeker voor een uitdaging. Het is zonder meer een ware klassieker, een top-down shooter waarin je met twee huurlingen strijdt tegen de monsters van de Chaos Engine. Dit kan in singleplayer of in multiplayer - lokaal of online via Steam (sorry, GoG.com-kopers, geen online functionaliteit voor jullie!). In de singleplayer-variant neemt de computer de rol van de tweede huurling op zich. Er zijn zes karakters om uit te kiezen en elk heeft zo zijn voordelen.

Na elke twee levels kun je verdiende credits spenderen aan het upgraden van je personage - in die tijd was dat nog vrij uniek. De gameplay is verder wel echt old school: flink pittig, maar je voelt je daarom des te meer trots als je een level eindelijk zonder te veel kleerscheuren (of überhaupt) haalt. En dat is er nu juist zo leuk aan.

Minder leuk is het gebrek aan een save functie. Iedere keer wanneer je één van de vier werelden voltooid, krijg je een password. Met dit password worden de updates van je karakter opgeslagen. Dat deze 2013-versie hier niets aan veranderd heeft is een opmerkelijke keuze. Weet je nog hoe onpraktisch het vroeger was om al die wachtwoorden op te schrijven voor je Nintendo-spellen? Dat ervaar je opnieuw in The Chaos Engine. Nostalgisch is het zeker, maar het heeft geen plaats in 2013.

Mike Montgomery is één van de eigenaren van The Bitmap Brothers, de makers van de originele twee spellen. Hij zegt dat dit de juiste tijd is voor een overzetting: 'Ik wil ervoor zorgen dat het trouw is aan het origineel, zonder dat het zijn charme verliest tijdens het restauratieproces.'

Volgens Montgomery is dat het idee achter de grafische modi 'Classic' en 'Enhanced,' maar toch komt deze opgepoetste versie van The Chaos Engine niet echt uit de verf. De 'enhanced' graphics zijn namelijk nagenoeg hetzelfde als de 'classic' modus. Ook de prestaties van het spel zijn niet denderend. Zo hollen deze achteruit zodra je niet in een venster speelt. In de fullscreen-modus heb je tevens niet de gelegenheid om in hoge resoluties te spelen.