The Crew 2 review - Rijden met de handrem op
Amerikaanse odyssee.
De The Crew 2 review stuurt Carl opnieuw naar de VS voor een roadtrip. Zijn bolide toeft eerst net als in de eerste game lekker weg, maar al gauw blijkt dat er toch iets scheelt onder de motorkap...
The Crew 2 recenseren is een van de pittigste opdrachten in mijn reviewcarrière. Terwijl de game tijdens de eerste paar uren alle fouten van zijn ambitieuze voorganger lijkt recht te trekken, bekruipt je langzaamaan het gevoel dat er iets scheelt. Het duurde een tijdje voor ik eindelijk besefte wat het is. The Crew 2 streeft de ultieme vrijheid na, de Amerikaanse droom in gameformaat als het ware, maar zet zichzelf daarbij zodanig buitenspel dat de hele ervaring stuurloos wordt.
Die eerste paar uren maken nochtans indruk. In een mum van tijd krijg je een racebolide, een offroadvoertuig, een boot en een vliegtuig. Door het briljante Fast Fav-systeem switch je naadloos van een auto naar een vliegtuig, van een vliegtuig naar een boot, kortom, alle mogelijke combinaties die je kunt bedenken. De hele VS ligt aan je voeten. Rivieren, bergen, uitgestrekte velden of stoffige paadjes in de countryside: niks houdt je tegen. Het gevoel van vrijheid en ongedwongenheid dat ontwikkelaar Ivory Tower je voorschotelt, is indrukwekkend.
Bovendien is het nu daadwerkelijk een plezier om je volledige garage aan voertuigen te besturen. Het zweverige rijgedrag van de auto's in de eerste game is namelijk uit het raam gegooid en vervangen door een wegligging die een geweldige balans tussen realisme en arcade vindt. Datzelfde geldt voor de boten, en in iets mindere mate voor de vliegtuigen. Op die manier wordt een van de belangrijkste pijnpunten van de oorspronkelijke game vakkundig opgelost. The Crew 2 levert dus een overtuigend weggedrag af.
Maar na de eerste uren wordt het duidelijk dat The Crew 2 met een groot probleem kampt voor een openwereldgame: je hebt geen reden, noch zin om deze gigantische wereld diepgaand te verkennen. Integendeel, alle races liggen vanaf het begin zowel aan de west- en oostkust als in het zuiden en het noorden. De afstanden tussen events zijn gigantisch, met een trektocht van een halfuur als je van Los Angeles naar New Orleans wilt geraken. Dat zou geen euvel zijn mocht je reis onderweg interessant zijn, maar net daar begaat The Crew 2 zijn allergrootste fout: het wegkieperen van de 'skills' uit de eerste game.
Die honderden superverslavende kleine uitdagingen gaven je XP, geld en loot, en boden je op die manier een heel goede incentive om van event naar event te rijden. Je liet fast travel gewoon links liggen, en leerde zo de stoffige paadjes, bergflanken en snelwegen van de VS intiem kennen. Nu is rondrijden echter zo goed als doelloos geworden. Elke regio heeft maar een tiental challenges, waardoor je ook daarvoor speciaal een omweg van meer dan tien minuten zou moeten maken. Doordat alles zo ver uit elkaar ligt en er onderweg toch niks te beleven valt, ga je met fast travel al gauw van event naar event. De epische roadtrip van de eerste game maakt zo plaats voor cityhopping waarbij je nooit echt een zier geeft om waar je bent.
Ook een concreet gevoel van vooruitgang ontbreekt. Het verhaal van de eerste game had misschien wat weg van een B-film, maar het gaf je tenminste een goed excuus om de hele VS regio per regio te verkennen. Wanneer je eindelijk de westkust bereikte, had je het gevoel dat je een epische tocht had afgelegd. In The Crew 2 krijg je daarentegen alle speeltjes al in het eerste uur aangereikt: je kunt meteen via Fast Fav rijden, vliegen en varen, en bovendien kun je eender waar in de gehele VS fast travellen. Daardoor piekt The Crew 2 vroeg met een gigantische vrijheid, maar blijft de rest van de game volledig vlak. De kolossale omvang en het mythische roadtrippen in de VS worden zo volledig triviaal gemaakt.
En dan zijn er nog talloze andere kleine frustraties. The Crew 2 maakt opnieuw gebruik van de afgrijselijke rubber banding van het origineel. Zo zitten tegenstanders je steeds op de hielen zelfs als je een toprace rijdt, maar betekent een klein foutje meteen dat je geen kans meer hebt om de race ooit nog te winnen. De fotomodus openen betekent een laadtijd van maar liefst tien seconden, waardoor je in een game die om snelheid draait de nochtans krachtige tool al gauw links laat liggen. Ten slotte worden alle races ingeleid door puberale speeches, die bovendien ook lijden onder slechte voice acting. De som van al die kleine elementen leidt tot een game die al te vaak irriteert.
The Crew 2 zet dus grote stappen achteruit tegenover zijn voorganger. Hoewel het rijgedrag op indrukwekkende wijze onder handen is genomen en Fast Fav een heerlijk gestroomlijnd systeem is dat veel vrijheid biedt, faalt deze sequel net waar de eerste game uitblonk: het verkennen van een prachtige digitale weergave van de VS. Door de events her en der over de gigantische wereld te spreiden en geen incentives voor je trektochten te bieden, gebruik je exclusief fast travel. Zo is de meerwaarde van de open wereld volledig zoek. Gekoppeld aan heel wat kleine irritaties en een zo goed als afwezig gevoel van vooruitgang, stelt ontwikkelaar Ivory Tower met deze opvolger teleur. The Crew 2 weet het mythische gevoel van de Amerikaanse snelwegen nog altijd in een game te vatten, maar deze keer ben je de roadtrip al halverwege beu.
Voor deze The Crew 2 review speelde Carl op een PlayStation 4 Slim.