The Division 2 review - Op alle vlakken beter
Verdeelt en heerst.
De The Division 2 review van Carl loodst je mee naar Washington D.C. Net zoals in New York heeft een virus de stad platgelegd en opnieuw is het aan jou om orde op zaken te stellen in een wetteloze stad. Copy-paste of een waardige sequel?
Locatie, locatie, locatie. Het is niet enkel het credo van elke vastgoedmakelaar, maar ook van Ubisoft games. De uitgever en diens studios weten steeds verfrissende settings uit te kiezen, die in één adem worden genoemd met de games waarin ze schitteren: geen Far Cry 4 zonder Nepal, geen Ghost Recon Wildlands zonder Bolivië. The Division ging in 2016 echter tegen die trend in, want de monotone besneeuwde straten van New York kregen hevige kritiek. Ook de gameplay van de multiplayer RPG-shooter kon nog wat finetuning gebruiken, met vooral het repetitieve level design als heikel punt. The Division 2 pakt echter elk punt van kritiek op de oorspronkelijke game aan. Het resultaat is een sequel die hoge toppen scheert en een diepe indruk nalaat.
Veel van die indruk is te wijten aan Washington D.C., dat als nieuwe setting voor memorabele momenten bij de vleet zorgt. De hoofdstad van de Verenigde Staten bevat sowieso een rijkdom aan prachtige architectuur en iconische monumenten, en The Division 2 speelt die troef geweldig uit door het hyperdetail van de eerste game nog verder op te drijven. Met een beetje kennis van de stad kun je hier zonder problemen je weg vinden: de National Portrait Gallery met het Spy Museum aan de overkant van de straat, de torens van Smithsonian Castle die je al van ver op de Mall ziet prijken... De kers op de taart is de adembenemende belichting, die van elke straat een klein kunstwerkje maakt. Het Washington D.C. van The Division 2 is virtueel toerisme ten top en een veel meer gevarieerde en memorabele setting dan het monotone New York uit de eerste game.
Over variatie gesproken: Ubisoft Massive gaat tot het uiterste om ook in de gameplay monotonie uit de weg te gaan. Hoewel de gameplayloop al snel duidelijk is, zijn zelfs de simpelste sidequests met veel zorg ontworpen. Een appartementscomplex beveiligen klinkt simpel, maar het design van deze korte missie loodst je door privékamers, door ramen naar binnentuintjes, en eindigt uiteindelijk op de daken. Daar vind je dan plots een absailing touw dat je naadloos terugbrengt naar het steegje waar de missie startte. The Division 2 zit tjokvol met dat soort strak leveldesign, waardoor zelfs de kleinste en schijnbaar minst belangrijke missie toch de moeite is.
Als het geweldige level design geen perfecte motivator is, dan wel de ijzersterke combat. The Division 2 maakt het potentieel van de eerste game volledig waar door het coversysteem en het schieten nog strakker te maken, en dwingt je bovenal om tactischer te spelen dankzij een veel pittigere moeilijkheidsgraad. Standaardvijanden absorberen redelijk wat kogels, lokken je uit cover met granaten en molotovs, en flanken je actief. Doordat het healthsysteem is herwerkt, moet je in cover een consumeerbare resource gebruiken om je armor te herstellen. Dat duurt echter een seconde of drie, zodat vuurgevechten spannende steekspellen zijn waarbij je constant nadenkt over je positionering tegenover de rondbewegende en intelligente vijanden. De nood tot tactiek en voorzichtigheid zorgt ervoor dat je steeds op het scherpst van de snee speelt, en de gevechten zijn zo verslavende uitdagingen.
Net zo verslavend is de constante jacht naar loot. Nieuwe holsters, kogelvrije vesten en handschoenen geven je allemaal een tikkeltje meer bescherming en hebben ook bonusstatistieken die je sneller laten herladen of meer schade laten doen. Je blijft ook consistent nieuwe wapens vinden die net dat tikkeltje beter zijn dan voordien, en elk type wapen voelt geweldig om mee te werken. De 'looter shooter' formule is ondertussen gekend dankzij bijvoorbeeld Destiny en Warframe maar doordat de gevechten in The Division 2 zo uitdagend zijn, is elke miniscule betere statistiek waardevoller dan in die games. Zo wordt het vooruitzicht naar betere loot onweerstaanbaar.
Het enige aspect waar The Division 2 net als zijn voorganger struikelt is op narratief vlak. De set-up is opnieuw flinterdun: jij vecht als elite-burgeragent tegen zwaarbewapende bendes nadat een virus heel Amerika en diens ordediensten heeft lamgelegd. Meer nuance, noch inkleuring moet je echter niet verwachten. Personages geven je opdrachten zonder dat het duidelijk is wie ze precies zijn. De vijandige bendes hebben geen motief of kleurrijke bad guys, waardoor ze allemaal generisch kanonnenvoer blijven. Tot slot wordt de ironie dat je plunderaars neerknalt en tegelijk zelf alles in je pad plundert - inclusief leegstaande winkels - vrolijk uit de weg gegaan. Uiteindelijk is het verhaal eerder afwezig dan ronduit slecht, waardoor je je er nooit te hard aan stoort.
Een andere, kleine irritatie is het arbitraire verzilveren van beloningen in specifieke plekken. Zo kun je Skill points en nieuwe Perks enkel aanschaffen in je afgelegen Base of Operations. De belangrijke Projects kun je dan weer tracken en behalen in de Base, maar de bijbehorende beloningen vallen enkel op te halen in de Settlement die bij de Project hoort. Zo word je gedwongen om te fast travellen naar plekken waar je voorts niet moet zijn, en het haalt je soms uit de heerlijke gameplayloop van verkennen, vechten en looten.
Laat het afwezige verhaal en de arbitraire noodzaak om te fast travellen je echter niet afschrikken. Zelfs na tientallen uren blijven de gevechten in The Division 2 pittig en tactisch, staat het missiedesign als een huis, en kijk je uit naar het volgende stuk sappige loot. De finishing touch van deze geslaagde shooter-RPG hybride is de bloedmooie versie van Washington D.C. waarin het zich afspeelt. Bovendien zijn er nog talloze elementen die in deze review niet aan bod zijn gekomen om de lengte beperkt te houden: de beter uitgewerkte Skills, de geslaagde Settlements, de diepgaande Projects en nog veel meer. Waar het uiteindelijk op neerkomt is dat The Division 2 op zo goed als alle vlakken beter is dan zijn voorganger en je tijd volledig waard is. Ooit al het Witte Huis willen bezoeken? Er is geen beter moment dan nu.
Voor The Division 2 review speelde Carl op een PlayStation 4.