The Elder Scrolls Online: Blackwood review - Smeulend vuurtje
Compagnon de loot.
Voor de The Elder Scrolls Online: Blackwood review verkent Michiel naar jaarlijkse gewoonte een nieuwe uithoek van Tamriel. Daar vindt hij deze keer weinig nieuws onder de zon, afgezien van twee vrienden voor het leven.
Hoewel ikzelf vooral mooie herinneringen aan The Elder Scrolls 3: Morrowind heb, is het ontegensprekelijk opvolger Oblivion die de serie tot bij het brede publiek heeft gebracht. De soms ietwat complexe systemen van Morrowind gingen op de schop, waardoor zowel doorgewinterde RPG-fans als nieuwkomers zich in 2006 honderden uren konden verdiepen in de wondere wereld van The Elder Scrolls. Vijftien jaar later doet ZeniMax Online Studios een dappere poging om die verwondering van weleer terug te brengen. Qua nostalgie scoort Blackwood dan ook hoog, op alle andere vlakken is de jaarlijkse uitbreiding dit keer een gemengd resultaat.
We vallen stilaan in herhaling, maar weinig andere studio's weten telkens opnieuw zo'n wondermooie omgevingen neer te zetten als ZeniMax Online Studios. De besneeuwde landschappen uit Greymoor maken deze keer plaats voor charmante bossen en moerassen in het zuiden van Cyrodiil. Hoewel Blackwood zich 800 jaar voor de gebeurtenissen in The Elder Scrolls 4 afspeelt, zijn er heel wat locaties die meteen vertrouwd aanvoelen. Vooral de havenstad en centrale hub Leyawiin is net als in Oblivion opnieuw een architecturaal pareltje. Qua locaties en omgevingen behoort Blackwood dan ook tot het beste wat The Elder Scrolls Online te bieden heeft.
Ook de schrijvers bij ZeniMax verdienen weer alle lof. Zo probeer je in de hoofdquestline te verhinderen dat de volgelingen van de Daedric Prince Mehrunes Dagon vier artefacten oftewel 'ambitions' verzamelen. Op het eerste zicht een heel klassiek verhaal, maar de schrijvers introduceren de ene na de andere plottwist om je aandacht bij de zaak te houden. De echte kracht van The Elder Scrolls zit echter in sidequests, en dat is in Blackwood niet anders. Zo probeer je op een bepaald moment samen met een circusartiest een mysterieuze verdwijning met een wel heel onverwachte afloop op te lossen. De typerende spitsvondigheid en humor van The Elder Scrolls Online is hier dan ook opnieuw sterk aanwezig.
Het zijn echter vooral de nieuwe companions die de uitbreiding meer dan de moeite waard maken. Hoewel er momenteel nog maar twee zijn, tonen ze nu al hun enorme potentieel. Qua mechanics schitteren ze in hun eenvoud. Net zoals elk ander personage heeft een companion verschillende vaardigheden. De positie op de action bar van je companion bepaalt de prioriteit van een vaardigheid, waardoor je heel eenvoudig het gedrag van je metgezel 'programmeert'. Op die manier bouw je dus eenvoudig je eigen pocket healer of tank. Bovendien stelen Mirri en Bastian al snel je hart met eigenzinnige opmerkingen en unieke questlines die je naar alle uithoeken van Tamriel sturen. Hoewel de companions met hun gebrekkige intelligentie in complexere dungeons al snel door de mand vallen, zijn ze om solo te spelen zonder twijfel de meest impactvolle toevoeging sinds jaren.
De nostalgiefactor werkt daarentegen niet altijd even goed. Zo keren de beruchte Oblivion Gates terug. In The Elder Scrolls 4 waren die voor veel spelers al een noodzakelijke verplichting, en ook deze keer schieten ze hun doel voorbij. In Blackwood doen ze dienst als nieuw publiek evenement. Met de Harrowstorms in Greymoor had de ontwikkelaar die evenementen zo goed als geperfectioneerd, maar de Oblivion Gates zijn een duidelijke stap terug. Het zijn een soort publieke dungeons met kamers die gedeeltelijk willekeurig worden gegenereerd. Aangezien het uitzicht van de Deadlands echter sowieso vrij eentonig is, biedt die willekeurige generatie weinig toegevoegde waarde. Integendeel, het zorgt er vaak voor dat je talloze reeds door andere spelers opgekuiste kamers moet doorkruisen om bij de eindbaas te komen. Voor spelers die wel graag de Deadlands bezoeken, is er bovendien nog een extra probleem. In tegenstelling tot eerdere publieke evenementen staan mogelijke spawnpunten van Oblivion Gates namelijk niet aangeduid op je map. Je bent dus meer dan ooit afhankelijk van de info van andere spelers en een portie geluk om een portaal te vinden.
Ook het verkennen van de wereld verloopt net dat tikkeltje minder vlot dan in eerdere uitbreidingen. Daar werd je meestal op zeer natuurlijke wijze richting een volgende sidequest, delve of baas geleid. Ofwel was er een opvallend herkenningspunt in de omgeving dat om je aandacht smeekte, ofwel leidde de ene quest je naadloos naar de volgende. Hoewel Blackwood qua hoeveelheid content niet voor zijn voorgangers onderdoet, heb je deze keer toch regelmatig het gevoel dat je zelf actief op zoek moet gaan naar die content. Te vaak verken je een - toegegeven, wondermooie - locatie die weinig meer is dan mapvulling. In vergelijking met eerdere uitbreidingen gidst Blackwood je dan ook een stuk minder vlot doorheen alle content.
Al bij al biedt Blackwood een gemengd eindresultaat. De Oblivion Gates zijn qua publieke evenementen een flinke stap terug in vergelijking met vorig jaar, en ook het vinden van alle nieuwe content verloopt net dat tikkeltje minder natuurlijk dan in voorgaande uitbreidingen. Die extra inspanningen die je levert, resulteren echter wel in een memorabel avontuur waarin vooral de humoristische sidequests opnieuw charmeren. De introductie van companions is bovendien de meest ingrijpende nieuwe mechanic sinds lang. Blackwood is misschien niet de beste expansie voor de intussen langlopende game, maar The Elder Scrolls Online duikelt nog lang niet de vergetelheid in.
De The Elder Scrolls Online: Blackwood review van Michiel gebeurde op de pc.