The Elder Scrolls Online: Morrowind review - Nostalgietrip met identiteitscrisis
Nostalgietrip met identiteitscrisis.
In 2002 maakte de wereld voor het eerst kennis met het sprookjesachtige eiland Vvardenfell. Vijftien jaar later is het dan ook moeilijk om een glimlach te onderdrukken wanneer je opnieuw in de pittoreske haven van Seyda Neen aanmeert. De immense Silt Striders zien er nog indrukwekkender uit dan destijds. Metropool Vivec is in deze game nog in volle opbouw, maar nodigt nog steeds uit om elke uithoek van de stad te verkennen. Zelfs met die verdomde Cliff Racer-vijanden is het een aangenaam weerzien. Maar de Morrowind-uitbreiding voor The Elder Scrolls: Online slaagt er niet volledig in om dat gevoel van nostalgie over de hele lijn door te trekken.
De grootste verdienste van de uitbreiding is ongetwijfeld de manier waarop het eiland Vvardenfell zelf in beeld is gebracht. Het eiland was destijds al een van de meest unieke spelwerelden ooit met zijn gigantische paddenstoelen, unieke architectuur en intrigerende Dunmer-populatie. ZeniMax heeft dan ook geprobeerd om de spelwereld van destijds zo accuraat mogelijk in The Elder Scrolls Online te implementeren, maar dan 700 jaar eerder. Alle steden, alsook de meeste grotten, zijn precies zoals je je ze herinnert.
De hoofdquest gidst je elegant naar alle uithoeken van het eiland, op zoek naar de oorzaak van een mysterieuze ziekte die de godheid Vivec kwelt. De keuze voor een een-op-eenkopie van de originele Morrowind-map brengt echter enkele grote gebreken met zich mee. Vijftien jaar na datum is de spelwereld van Morrowind vrij klein in vergelijking met meer recente openwereldgames. Je bent op het eiland dan ook vrij snel rond. Bovendien zijn vele grotten en ruïnes (voorlopig) ontoegankelijk, waardoor een pak locaties weinig meer dan een mooi uitzicht te bieden hebben.
Die locaties kun je bezoeken met de nieuwe Warden-klasse. De Warden is een schot in de roos omdat hij een van de meest veelzijdige personages in de game blijkt. Met de vaardigheden in de Animal Companions-tree creëer je een klassiek hunter-personage, ideaal voor sologameplay. Zo krijg je onder andere een 'bear companion' die veel klappen voor jou kan incasseren. Die companion heeft evenwel de vervelende neiging om constant achter obstakels te blijven haperen. Als Green Balance Warden ben je dan weer een kei in het genezen van je metgezellen, terwijl je met de Winter's Embrace-vaardigheden ten slotte extra schilden op je teamgenoten en vertragende effecten op je vijanden cast. Bovendien kun je vaardigheden uit de verschillende talent trees naar eigen inzicht combineren. Je krijgt dan niet de totale vrijheid van skills zoals in de traditionele Elder Scrolls-games, maar dat is een noodzakelijk kwaad om de game op z'n minst gebalanceerd te houden.
Voor deze uitbreiding focust ZeniMax zich duidelijk op de soloquesting-ervaring. De hoofdquest in Morrowind behoort daardoor tot de beste in het MMORPG-genre. Hoewel de meeste opdrachten niet veel verschillen van de gemiddelde fetch quest in een MMORPG, slaagt ZeniMax er als geen ander in om die zo interessant mogelijk te houden door een intrigerend overkoepelend verhaal. Ook het stemmenwerk verdient alle lof. Wat de game echter mist, zijn de talloze optionele quests die de andere games uit de serie zo bijzonder maken. Veel van de aanwezige sidequests halen niet het niveau van de hoofdquest, en voelen eerder aan als een verplichte opvulling van de omgeving in plaats van memorabele, op zichzelf staande avonturen. De eenvoudige MMORPG-mechanics van TESO beletten bovendien dat de quests op vlak van gameplay excelleren. Zo zijn de stealthsecties in de game stuntelig geïmplementeerd.
Bovendien lukt het ZeniMax door de toegankelijkheid van de game zelden of nooit om de mogelijkheden van het MMORPG-genre ten volle te benutten. Het hoofdverhaal en de nevenquests zijn te gemakkelijk en focussen vooral op jouw individuele verhaal, waardoor er weinig stimulans is om die quests samen met andere spelers te voltooien. Initieel maakte TESO nog te overvloedig gebruik van phasing, waarbij spelers die niet in dezelfde fase van een quest chain zitten voor elkaar onzichtbaar zijn. Morrowind helt dan weer te veel naar het andere uiteinde over, waarbij je constant omringd bent door tientallen andere spelers. Die lopen dan ook vaak eerder in de weg dan dat ze je ervan overtuigen dat dit een levende wereld is.
Naast het verslaan van enkele world bosses zijn er dan ook weinig redenen om samen met je vrienden het eiland te verkennen. Ook de nieuwe end-game-activiteiten nodigen hier niet toe uit. Met slechts één nieuwe trial en geen enkele nieuwe group dungeon krijg je op dat vlak een wel heel karig pakket. Enkel de nieuwe PVP-battlegrounds bieden de nodige afwisseling. Het basisidee is dat drie teams van vier personen het tegen elkaar opnemen. Het vooruitzicht om met drie teams elkaar te bekampen in Team Deathmatch, Capture the Flag en Domination biedt zeker potentieel. Momenteel is de matchmaking-tool echter een grotere vijand dan je tegenstanders. Als het al lukt om een wedstrijd te vinden, kegelt die tool je er vaak binnen de kortste keren weer uit, waardoor de PVP-modus zo goed als onspeelbaar is.
The Elder Scrolls Online: Morrowind biedt voor elk wat wils, maar weet geen enkele doelgroep volledig te overtuigen. Morrowind-nostalgici kunnen hun geliefkoosde Vvardenfell met betere graphics herontdekken, maar vinden verder een game die de diepgang van het oorspronkelijke Morrowind mist. Doorwinterde MMORPG-fanaten zijn dan weer snel uitgekeken op de game door een gebrek aan end-game-inhoud. Desalniettemin biedt de Morrowind-uitbreiding voor TESO een intrigerende hoofdquest, en een blij weerzien met een wondermooie, bevreemdende wereld.
The Elder Scrolls Online: Morrowind is vanaf 6 juni beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.