The Elder Scrolls Online preview
De eerste indrukken van Tamriel.
Fans van de Elder Scrolls-serie speculeren al druk over The Elder Scrolls Online (TESO) sinds de aankondiging in mei 2012. Velen vrezen dat TESO hun favoriete rollenspel verloochent door het te beperken tot het keurslijf van een MMORPG. Nu krijg ik de kans om de eerste vijftien levels van het spel uit te proberen. Ik besluit te beginnen als een Dark Elf Nightblade, die aangesloten is bij het Ebonheart Pact.
Wanneer je als studio de titel 'The Elder Scrolls' gebruikt voor je nieuwe game, creëer je diepgewortelde verwachtingen. De RPG-serie staat in de eerste plaats bekend voor een spelervaring vol vrijheid en exploratie. Neem Skyrim: na een korte inleiding komt het avontuur je als het ware vanzelf tegemoet. MMORPG's bieden doorgaans een veel gestuurdere ervaring. Het level van de speler bepaalt welke zones en opdrachten hij al dan niet aangaat. De weg naar het hoogste level is voornamelijk een lange tunnel waarbinnen de spelerkeuzes beperkt blijven. De eerste uren en levels van TESO zijn wat dit betreft niet anders en daarin staat de game alvast haaks op wat je zoekt in een Elder Scrolls-game.
Het begint nochtans allemaal spetterend met een ontsnapping uit de kerkers van Coldharbour, Molag Bal's eigen rijk in Oblivion. Na een klassieke introductie van fundamentele spelelementen en hoofdpersonages word je als lid van het Ebonheart Pact wakker op Bleakrock Island, een desolaat eiland aan de kust van Skyrim.
Deze zone is behoorlijk beperkt, zowel in omvang als in keuzevrijheid. Je vertoeft hier ongeveer vijf levels of omgerekend twee speluren, waarin je verplicht wordt om bepaalde opdrachten te vervullen. Deze quests proberen met wisselend resultaat dynamischer te zijn dan het beruchte MMO cliché van 'dood vijf wolven' of 'verzamel tien edelstenen.' Een hoogtepunt blijkt een infiltratiemissie in een vijandig kamp waarbij je eigen sluiptalenten combineert met vermommingen. Toch ontkom je ook niet aan de meer basale taken, zoals het verzamelen van runenstenen.
Toch zie je op Bleakrock Island al de eerste Elder Scrolls-invloeden. Verkennen wordt beloond met schatkisten en speciale craftingrecepten. De dichtheid aan vijanden, gaande van klassiekers als bloeddorstige wolven tot Daedra scamps, is relatief beperkt en je kan ze door te sluipen vaak flankeren of gewoonweg ontwijken. Al snel denk je: “Zou het Zenimax echt gelukt zijn een online Elder Scrolls game te maken? Ik kan niet wachten tot ik van dit eiland kan.”
Des te groter is de teleurstelling wanneer blijkt dat hierna een gelijkaardig beperkende zone volgt. In Bal Foyen leven Argonian en Dark Elf op gespannen voet samen onder het toeziende oog van Fort Zeren, dat op het moment van je aankomst zwaar onder aanval ligt door de Daggerfall Covenant. Ook hier wordt je langs een vast pad gedwongen en is er weinig te beleven buiten het pad van het hoofdverhaal. De moed om verder te spelen zinkt je stilaan in de schoenen. Het MMO-stramien lijkt te primeren boven de typische Elder Scrolls vrijheid.
Eens Fort Zeren voorbij begint TESO zijn ware gelaat te tonen. De plaatsen waar je kan gaan en staan, blijven deels beperkt door je level. In een MMORPG is dit nu eenmaal onvermijdelijk. Eens in Morrowind krijg je echter voor het eerst het gevoel dat je een Elder Scrolls game aan het spelen ben. Exploratie wordt in beperkte mate aangemoedigd. Even geen zin om het verhaal te volgen? Geen probleem, neem een quest aan van één van de gildes of loop gewoon een richting uit. De kans is groot dat je een onverkende kerker tegenkomt. In combinatie met het vinden van steeds betere loot en het aanscherpen van je vaardigheden vormt dit een verslavende cocktail, het beste recept voor een succesvolle MMO-game.
Het vechtsysteem is een interessante hybride van de actiegerichte gameplay van de Elder Scrolls-games en het vaardigheden-systeem van de meeste online RPG's. Muisklikken dienen om aan te vallen en te verdedigen, terwijl je actiebalk met sneltoetsen de speciale acties weergeeft. Je sluipt perfect achter vijanden, verlam ze met een verrassingsaanval en melk het laatste van hun leven uit een spreuk. Je voelt je te allen tijde baas over je personage.
Enkel projectielwapens zoals de boog pakken minder voordelig uit, omdat de pijlen automatisch op vijanden afvliegen. Richten is dus helemaal overbodig en je voelt je niet langer betrokken bij de actie. Desondanks ziet het vechtsysteem van TESO er veelbelovend uit, dankzij de actieve rol van de speler en de flexibiliteit van het skill-systeem.
Je actieve en passieve skills zijn verdeeld over verschillende categorieën. Je klasse heeft drie afzonderlijke paden, maar ook elk soort wapen, pantser en zelfs elke gilde heeft zijn eigen unieke vaardigheden. Deze combineer je vrij in combinaties van vijf actieve skills en één ultieme vaardigheid.
Dit biedt veel flexibiliteit en aangezien je niet al je skills tegelijk kan gebruiken, word je gedwongen om weloverwogen en tactische beslissingen te maken. Speel je als een kwetsbare sluipmoordenaar die op korte tijd veel schade doet of kies je het pad van levenszuigende magie? Is er misschien een manier om deze twee te combineren? Een deel van het plezier in de eerste vijftien levels is dan ook het bedenken en uitproberen van nieuwe combinaties.
Net als in andere Elder Scroll games level je deze skills door ze te gebruiken. Heb je bijvoorbeeld drie vaardigheden van een bepaalde categorie in je actiebalk, dan stijgt deze sneller dan de andere. Hetzelfde geldt voor pantser: hoe meer stukken van hetzelfde type je draagt, des te beter je ermee wordt. Andere skill-categorieën stijgen enkel door bepaalde opdrachten te vervullen of zoals bij de Mages Guild door op zoek te gaan naar lore-boeken. Dit level systeem zorgt ervoor dat je steeds feedback en beloningen krijgt voor je speelstijl. Elder Scrolls fans kennen dit al langer, en het past goed in de context van een MMO-game.
Tenslotte is er nog de Player versus Player (PvP)-component. Cyrodill vormt het slagveld waar de drie speelbare fracties tegen elkaar strijden voor de controle over burchten, tempels en de Elder Scrolls zelf. Allemaal om te bepalen wie er op de Ruby Throne in Imperial City mag zetelen. Tijdens de twee PvP-evenementen in de bèta is echter meteen duidelijk dat nog niet iedereen de fijne knepen van het aanvallen en verdedigen van burchten onder de knie heeft. De meeste spelers zijn te laag in level om een belangrijke impact te maken en lopen vooral rond als een kip zonder kop.
Het is nooit een goed idee om een kasteel aan te vallen vanuit het oosten wanneer je versterkingen uit het westen komt. Misschien is het ook niet verstandig om een 30-tal katapulten op te stellen met je rug naar de vijand toe. En natuurlijk zijn er de helden die zich doelloos op de vijandige linies storten om dan vast te stellen dat niemand hen volgt. De PVP ontaard zich al vlug in een hilarisch frustrerend schouwspel van geklungel en chaos.
De uitgebreide mogelijkheden voor het kopen van siege wapens of upgrades voor de burchten hinten wel naar een potentie voor tactiek en samenwerking, maar die pas tot zijn recht komt wanneer genoeg spelers zichzelf er op toeleggen na de officiële release.
En dat geldt eigenlijk voor alles tijdens deze bèta van The Elder Scrolls Online. In de eerste plaats blijft het een klassieke MMORPG die tijdens de eerste speluren nauwelijks wijkt van de clichés van het genre. Gaandeweg probeert Zenimax dan toch risico's te nemen om meer in het rijtje van de andere Elder Scrolls games te staan. Het is afwachten hoe dit zich ontspint voorbij level vijftien en of het blijft boeien. De game lijkt alvast een eerlijke kans te verdienen, zowel van fans van de serie als van de doorgewinterde MMO-speler.
The Elder Scrolls Online is vanaf 4 april 2014 beschikbaar voor pc en Mac, en vanaf juni voor PlayStation 4 en Xbox One.