The Elder Scrolls Online review - Met alle uitbreidingen
Update: High Isle beoordeeld.
Sinds de release in 2014 is de wereld van The Elder Scrolls Online beetje bij beetje verder uitgebreid. Fans konden de afgelopen jaren aan de slag met tal van chapters en andere DLC die nieuwe uithoeken van Tamriel aan de MMORPG toevoegen.
Net zoals elke andere MMORPG die al lange tijd meedraait, is het soms moeilijk om het overzicht te behouden tussen de basisgame en alle uitbreidingen. Een review van jaren geleden is niet altijd nog even toepasselijk na vele updates. Daarom verzamelen we onze Elder Scrolls review samen met al onze Elder Scrolls uitbreidingen reviews op één pagina. Zo hoef je niet langer het halve internet te doorzoeken om te ontdekken hoe de game er momenteel voor staat.
Op deze pagina:
- The Elder Scrolls Online review - Molag Bal(en)
- The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited review
- The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited - Orsinium review
- The Elder Scrolls Online: Morrowind review - Nostalgietrip met identiteitscrisis
- The Elder Scrolls Online: Summerset review - weinig nieuws onder de zon
- The Elder Scrolls Online: Elsweyr review - Zand erover
- The Elder Scrolls Online: Greymoor review - Coole calvarietocht
- The Elder Scrolls Online: Blackwood review - Smeulend vuurtje
- The Elder Scrolls Online: High Isle review - Routineus met één grote troefkaart
The Elder Scrolls Online review - Molag Bal(en)
Deze review is gebaseerd op The Elder Scoll Online versie 1.0.8.
De erfenis van een bekende naam is vaak zowel een zege als een vloek. The Elder Scrolls Online (TESO) teert op de rijke geschiedenis van één van de meest geliefde RPG series van de laatste jaren. Fans dromen al jaren om met vrienden Tamriel te verkennen. Het samen ontdekken van plaatsen en personen die je voordien enkel kende uit de folklore is een spannend vooruitzicht.
Maar net als kinderen van rocksterren of topatleten vindt TESO moeilijk zijn eigenheid. Zenimax Online kan niet kiezen aan de succesvolle formule van Oblivion en Skyrim trouw te blijven of volledig voor het MMORPG genre te gaan. Het resultaat is een game met een chronische identiteitscrisis.
In TESO speel je een held die op zoek is naar zijn eigen ziel. Jouw personage is één van de vier basisklassen. Deze lijken aanvankelijk erg klassiek met een standaard opdeling tussen vechtersbazen en sluipmoordenaars of wapenspecialisten en magiërs, maar bieden een grote mate aan diepgang en flexibiliteit. In andere MMORPG's bepaalt je klasse welke uitrusting en wapens je gebruikt. Hier word je echter vrij gelaten om deze combinaties zelf te bedenken.
Een magiër met een gigantische bijl en zware bepantsering? Een vechter in een lichte tuniek met een staf? Een dief die Daedra oproept als hij ontdekt is? De mogelijkheden worden enkel beperkt door je eigen creativiteit. Hierdoor krijgt je personage een uniek karakter als in een singleplayer game, wat de immersie enkel ten goede komt.
Op andere fronten werkt de game dit inlevingsvermogen echter actief tegen. Een overvloedig gebruik van phasing maakt het erg lastig om samen met een vriend op avontuur te gaan. Bij phasing worden spelers opgedeeld in verschillende vormen van de spelwereld naargelang hun beslissingen en acties. Samen doelen bereiken is bijgevolg is niet mogelijk: ieder moet afzonderlijk de juiste voorwerpen verzamelen of knopjes drukken.
Is je vriend wat sneller dan jij, dan verandert hij in een zwevend pijltje in jouw versie van de wereld. Ondertussen verschijnen en verdwijnen rondom jou voortdurend andere spelers, allemaal bezig met hun eigen versie van hetzelfde avontuur. In TESO verhelp je niet samen de problemen uit de wereld, maar allemaal keurig naast elkaar en liefst met zo weinig mogelijk interactie.
Je zou denken dat een dergelijk systeem ook zijn voordelen heeft, bijvoorbeeld bij het doorkruisen van één van de talrijke kerkers of grotten. Net als in Skyrim op je eigen tempo de geheimen van deze plaatsen ontdekken is nog altijd een aanlokkelijk vooruitzicht. Hier wordt phasing echter juist net niet gebruikt. Niets brengt je zo uit de game dan talrijke lijken van dezelfde eindbaas op de grond te zien terwijl een groepje spelers klaarstaat om zijn volgende reïncarnatie meteen de kop af te hakken. Zeker niet als de confrontatie met deze eindbaas doorheen een lange ketting van opdrachten wordt aangekondigd als het ultieme kwaad.
Zo eindigt een avontuur te vaak met een anticlimax of een sisser, waardoor je je na een tijdje toch vragen stelt bij het nut van je ondernemingen. De spanning verdwijnt uit het avonturieren en de opdrachten worden bezigheidstherapie. De game hamert constant op je heldenrol, maar in de praktijk voel je jezelf een eenzame zwerver omringd door vreemdelingen met hetzelfde lot.
Nochtans zijn er momenten in TESO waarin je jezelf wel een held voelt. De grote verhaallijnen rond Molag Bal en de gildes speel je wel doorgaans in je eentje. Op deze unieke locaties vecht je het uit met interessantere vijanden dan die uit de doorsnee queestes. Een vroeg voorbeeld is een heks die je niet verslaat tot je begrijpt dat je haar vernietigende spreuken moet ontwijken door in magische lichtbundels te schuilen. Of een titaan van beenderen waarbij je creatief met je vaardigheden omgaat om hem weg te houden van helende lava.
Dergelijke gevechten die je uitdagen om net dat ietsje langer na te denken, zie je ook in de kerkers. Met een team van vier spelers trotseer je plaatsen waar je je enkel door teamwork en slim gebruik van je verschillende vaardigheden doorheen worstelt. Hoe slecht uitgewerkt het samenspel in de gewone avonturen soms is, zo goed is het in de groepskerkers.
Dat ze daarbij tot de visuele hoogtepunten van TESO behoren, is een extra pluspunt. Maar er zijn weinig redenen om de dungeons meer dan één keer te doorkruisen. De specifieke quest is maar één keer te vervullen en de baasgevechten leveren weinig echt nuttige uitrusting op.
Nadat je ze een handvol keren hebt gespeeld en de quests over het hoofdverhaal hebt uitgespeeld, ben je dus verplicht om terug te keren naar het saaie avonturieren tot je opnieuw vijf levels bent gestegen. Hierdoor wordt de verleiding erg groot om weinig aandacht te besteden aan wat je nu precies aan het doen bent, met als gevolg dat je zo snel mogelijk door de game wilt rushen.
Of je test je vaardigheden in de oorlog om de keizerstroon. Tijdens de player-versus-player (PvP) gevechten in Cyrodiil bloeit TESO echt op. Je maakt er deel uit van grote legers, dat onder leiding van ondernemende spelers burchten aanvalt of verdedigt. Het liefst met zoveel mogelijk belegeringswapens als katapulten en ballistae. Of een kleinere groep die achter vijandige linies een guerrilla oorlog voert.
Momenten waarbij de drie fracties elkaar rond belangrijke locaties treffen zijn niet alleen indrukwekkend, maar geven je ook echt het gevoel deel uit te maken van iets groots en belangrijks. De PvP-actie is bovendien zo gebalanceerd dat niet steeds het grootste aantal manschappen wint, maar laat voldoende ruimte voor slimme tactieken en spelervaardigheid.
Dit is vooral te danken aan het uitstekende vechtsysteem. Te allen tijde beschik je over twee vrij uitwisselbare wapens met elk vijf vaardigheden. Je combineert deze wapens en skills naar eigen creativiteit, maar het is vooral de manier waarop je met ze speelt die niet snel gaat vervelen. Vooral de mêlee-wapens zijn een plezier dankzij de mogelijkheid om actief te verdedigen.
Anders dan in veel andere MMORPG's houd je niet cooldowns in het oog maar heb je echt aandacht voor de gedragingen van de vijanden. Hoe goed je speelt hangt niet volledig af van je uitrusting of je level, maar juist van je talent om de vijand te lezen en zijn vechtstijl te dwarsbomen. Niets is zo frustrerend als een krijger die je spreuken steeds opnieuw onderbreekt met een slag van zijn schild. Of een boogschutter die je een magische duw geeft telkens als je dichtbij dreigt te komen.
Het overgrote deel van de inhoud rond dit amusant en creatief vechtsysteem spreekt echter weinig tot de verbeelding. Hoewel veel van de omgevingen nochtans grootsheid suggereren en vaak ook indrukwekkend zijn om naar te kijken, zijn ze vaak niet meer een dunne façade voor matigheid.
Je komt stukken ongerepte natuur tegen, maar er wordt enkel van je verwacht om wat stenen te verzamelen en op de juiste plaats te leggen. Je ziet een idyllisch havenstadje dat belegerd wordt door piraten, maar na een tiental minuten heb je de kapitein al op zijn knieën gedwongen. Aan de horizon verschijnt een eiland bezaaid met eeuwenoude torens, maar er is niets te doen. De diversiteit van de omgevingen wordt niet weerspiegeld in de speelbare inhoud.
Dit is symptomatisch voor een game die dankzij een gebrek aan visie nooit echt zichzelf vindt. Door steeds op zoek te gaan naar een compromis tussen het singleplayer-RPG en MMORPG genre, krijg je een manusje van alles die in niets echt uitblinkt.
Baal je niet zo van kleurloosheid of zoek je een MMORPG met een uitstekend vechtsysteem en geslaagde grootschalige PvP gameplay, dan is The Elder Scrolls Online wellicht iets voor jou. Verwacht je bij het zien van de naam 'The Elder Scrolls' dezelfde grootsheid en immersie als Skyrim, dan ligt teleurstelling op de loer: deze erfgenaam is enkel groots in zijn matigheid.
The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited review
Wanneer je aan The Elder Scrolls denkt, dan denk je aan een grote open wereld. Ontdekkingsreizen doorheen idyllische landschappen, onherbergzame asvlaktes en besneeuwde bergtoppen. Een queeste om de wereld te redden. Een speeltuin waarin je kunt doen wat je wilt. Voor The Elder Scrolls Online heeft ontwikkelaar ZeniMax Online een lijstje gemaakt van typische kenmerken, om deze daarna op het geraamte van een MMORPG toe te passen. Het resultaat is een game die aan een identiteitscrisis lijdt.
The Elder Scrolls Online heeft een moeilijk verleden achter de rug. De game komt oorspronkelijk uit in mei 2014, vergezeld van gemiddelde reviews en maandelijkse abonnementskosten. Die kosten verdwijnen in januari 2015, terwijl de PlayStation 4- en Xbox One-versies vermist bleven. Veertien maanden nadat de game lanceerde voor de pc zijn de consoles nu eindelijk aan de beurt met The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited.
Naar ware Elder Scrolls-traditie begin je de game in gevangenschap. Duistere krachten werken samen om Tamriel te veroveren en jouw zieltje is onwillig opgeofferd om het proces te versnellen. Alleen en beroofd van je ziel word je wakker in Coldharbor, het grimmige rijk van de Daedra-prins Molag Bal. Die wil maar wat graag Tamriel aan zijn bezittingen toevoegen en het is aan jou om hem tegen te houden. Je ontsnapt uit zijn gevangenis en komt in de wijde open wereld terecht.
Dat klinkt bekend voor iemand die Skyrim, Oblivion en andere Elder Scrolls-games gespeeld heeft. Het grote verschil is dat je in die games alleen speelde, waardoor de illusie dat jij de grote held bent staande kon worden gehouden. In The Elder Scrolls Online word je omringd door andere spelers die dezelfde taken als jij vervullen, maar die voor andere belangrijke personages in het verhaal gewoon onzichtbaar zijn. Samen met enkele medeavonturiers ga je een monster aan het einde van een grot te lijf. Nog voor de eindbaas goed en wel de grond heeft geraakt, staat er al een nieuwe partij strijders klaar die geduldig moet wachten tot de snoodaard herrijst.
De game doorbreekt op die manier constant de illusies die het probeert op te roepen. Sinds de oorspronkelijke pc-release heeft ZeniMax Online veel nieuwe functies aan de game toegevoegd, zoals stelen. Wanneer je een stad binnenkomt merk je onmiddellijk een handvol medespelers op die zich onhandig achter een hoekje hebben verstopt in de hoop een stuk harnas van een rek te graaien. Wanneer een van hen onvermijdelijk betrapt wordt, gaan de bewakers hen te lijf, maar jij kunt slechts toekijken of van de afleiding gebruik maken om zelf met een wapen aan de haal te gaan.
Je kunt vrienden uitnodigen om samen te spelen, maar daar zijn wel enkele voorwaarden aan verbonden. Je moet tot dezelfde alliantie behoren en daarnaast moet je ook op dezelfde megaserver spelen. Je moet dus op voorhand met je vrienden op andere werelddelen afspreken welke megaserver je gaat gebruiken, want personages kunnen niet van de ene server naar de andere verplaatst worden. Ook de Guilds waar je kunt toetreden zijn op dezelfde manier beperkt. Er is een systeem waarmee je nieuwe spelers vindt , maar met vrienden spelen blijft toch leuker.
Een typisch MMO-kenmerk is het chatvenster. Wegens gebrek aan een toetsenbord bieden de consoleversies in plaats daarvan een hele resem voice chat-kanalen aan. Het 'omgeving'-kanaal staat standaard op 'aan', maar het wordt nauwelijks gebruikt. Wanneer een enkeling vergeet dat zijn microfoon aanstaat kan dat voor irritatie zorgen: beeld je in dat je eenzaam door een vulkaangebied trekt wanneer je plots een andere speler luidop tegen zijn moeder hoort roepen met de vraag wat de pot vanavond schaft. Je kunt de chat uitzetten, maar daarvoor moet je iedere keer weer het menu induiken.
De hoofdqueeste is het grote voorbeeld van de dualiteit in Elder Scrolls Online. Deze missies zijn enkel in je eentje te spelen en de personages gaan enkel met jou om. Toch zie je vaak ook andere spelers rondlopen die dezelfde acties uitvoeren of dezelfde grotten binnengaan, om dan opeens magisch te verdwijnen. De missies zijn ook bijna allemaal hetzelfde: een lange tocht die eindigt met een eindbaas. Af en toe wordt het patroon onderbroken om wat meer verhaal te vertellen, maar dergelijke missies zijn zeldzaam en meestal snel voorbij.
Het vlak waarop The Elder Scrolls Online echt uitblinkt, is de besturing. Die zijn volledig aangepast om de sterktes en zwaktes van een controller volledig te benutten. Ze zijn ook stukken beter dan de besturingen in voorgaande Elder Scrolls-games op consoles. Je hebt een heleboel hotkeys tot je beschikking, die je kunt invullen met welke vaardigheid je ook maar wilt. De grotere variatie en snellere combat is een positieve evolutie ten opzichte van Skyrim.
De vijanden spelen hier alleen niet op in. In ware MMO-stijl absorberen de meesten gewoon schadepunten tot ze dood neervallen. Naarmate je meer vaardigheden vrijspeelt, worden je manieren om met vijanden om te gaan wel steeds sneller en stijvoller. Denk maar aan een schokgolf generende sprong recht in het midden van een groep vijanden. Zelfs dat kan echter niet vermijden dat de combat uiteindelijk eentonig is. Je kunt ook je eigen wapens en harnassen maken, maar de materialen zijn vaak moeilijk te vinden, waardoor het systeem nogal saai is. Wanneer een andere speler het materiaal voor jou bereikt, kan hij het ook recht voor je neus wegnemen, waardoor jij weer verder mag zoeken.
The Elder Scrolls Online lijdt aan een gespleten persoonlijkheid. Aan de ene kant wil het een Elder Scrolls-game zijn, maar het 'Online' gedeelte houdt dat vaak tegen. Uiteindelijk is de game meer MMO dan Elder Scrolls. Het biedt typische Elder Scrolls-kenmerken, rechtstreeks van een checklijstje geplukt en zonder teveel na te denken over de gevolgen ervan in de game gedropt. De wereld is groots en de besturing is erg goed aan een controller aangepast, maar de twee persoonlijkheden van de game botsen te vaak om een coherent geheel te vormen.
The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited - Orsinium review
Koning Kurog van de Orcs vertelt in geuren en kleuren over zijn favoriete maaltijd alvorens ten strijde te trekken. De Orc-hoogheid besluit samen met jou te vechten, hoewel je nog maar vijf minuten in zijn nieuw veroverde land vertoeft. Terwijl je eindeloos nest na nest aan harpijen uitmoordt, zie je af en toe een andere speler voorbij lopen, met een zwerm vliegend ongedierte en een denkbeeldige koning Kurog in zijn kielzog. Samen in een wereld, maar toch helemaal apart. Het is The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited - Orsinium in een notendop.
De wereld van The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited blijft maar groeien. Nadat een eerdere uitbreiding het interieur van de Imperial City aan de game toevoegde, krijg je nu de kans om een bezoek te brengen aan Orsinium, de pas gebouwde Orc-hoofdstad. De verhaallijn begint zonder veel ceremonie. Er verschijnt een nieuwe quest in je log en je kunt onmiddellijk naar een wayshrine buiten de stad teleporteren. Eenmaal aangekomen, vind je een dode koerier met een uitnodiging op zak die net toevallig voor jou bestemd is. Koning Kurog van de Orcs zoekt sterke buitenstaanders om zijn eer te verdedigen en roept je op naar Orsinium.
De Orcs zijn vaak de zielepoten van het The Elder Scrolls-universum. Keer na keer bouwen ze hun hoofdstad op en keer na keer wordt die door hun vijanden weer gesloopt. De stad bevindt zich in het onherbergzame Wrotgharian-gebergte, een gebied dat je ook grotendeels kunt verkennen. Uniek voelt het echter nooit aan, want alles doet je aan Skyrim denken. Zelfs de architectuur van de Orcs lijkt verdacht veel op die van de Nords. Je krijgt het gevoel dat je het allemaal wel al eens gezien en gedaan hebt.
De uitbreiding voegt ook maar enkele quests toe, met een verhaallijn die niet bijster interessant is. Er wordt weinig gedaan om de Orcs een persoonlijkheid te geven, buiten Kurog's liefde voor eten. De missies zijn ongeïnspireerd en vragen meestal niet meer dan naar een bepaalde locatie te reizen en daar alle vijanden uit te schakelen. Soms bemoeilijkt een baas de boel. Zelfs de twist in het verhaal voelt geforceerd en onbevredigend.
Het is een groot halfjaar geleden sinds consolespelers hun eerste stappen konden zetten in het Tamriel van The Elder Scrolls Online. De pc-versie draait al langer mee. Veel van de meer gematigde spelers zijn ondertussen naar andere games overgestapt. Ontwikkelaar ZeniMax online beseft dit ook en heeft daarom geen minimumlevel op de gebeurtenissen in Orsinium geplakt. Je wordt geschaald naar een level net onder dat van de uitbreiding zelf. Dat betekent echter dat de grote meerderheid van je vijanden veel klappen kunnen incasseren voor ze tegen de vlakte gaan.
Je wordt vaak omsingeld door sterke vijanden waar je een halve minuut op moet slaan voordat ze achterover keilen. Alle klassieke tactieken en vaardigheden zijn nog intact en brengen wat variatie, maar verhinderen niet dat het vechten in Orsinium saai en monotoon wordt. De meeste vijanden kun je daarnaast ook gewoon voorbij lopen. Na een kort eindje geven ze de achtervolging op en rennen ze terug naar hun spawnlocatie. Daardoor gebruik je die tactiek na een tijdje meer dan het gewone vechten.
Het is dan ook de verkeerde keuze dat een groot deel van de uitbreiding zich op combat richt. Diep in de bergen kan je een mysterieus portaal naar de Maelstrom Arena vinden. Dat is een strijdtoneel waarin je het in je eentje opneemt tegen golven van vijanden. Je krijgt waardevolle beloningen als je de beproeving overleeft, zoals zwaarden en bogen met unieke effecten. Als je sterft, moet je echter weer van nul beginnen. De sterkere vijanden daar lachen je simpelweg uit wanneer je met je zwaard in hun richting zwaait. Bovendien gooit de ontwikkelaar af en toe een irritant obstakel op het slagveld om je schade toe te brengen. Tijdens de eerste ronde word je bijvoorbeeld achterna gezeten door giftige lichten. De beloningen zijn de frustratie uiteindelijk niet waard.
Je kunt nog steeds je eigen wapens en harnassen maken. In Orsinium krijg je toegang tot een nieuwe designstijl, gebaseerd op die van de oude Orcs. Voor verzamelaars en crafters is het een waardevolle toevoeging. Voor spelers die al met de sterkste wapentuigen en uitrustingen rondlopen, is het minder nuttig. De statistieken verschillen namelijk nauwelijks. Uiteindelijk is de nieuwe uitrusting is enkel relevant als je heel graag eens een andere look wil uitproberen.
Met al die nieuwe speeltjes trek je dan uiteindelijk met vrienden de wereld in. Een groep maken is echter moeilijk, want er zijn maar weinig actieve spelers te vinden. Tijdens de launch van de oorspronkelijke game liep het in de steden overvol met spelers en hun rij- en huisdieren. In Orsinium is dat niet het geval. Af en toe kom je nog eens een vriendelijke speler tegen en wordt het duidelijk dat de game nog altijd niet weet wat het nu eigenlijk wil zijn: een heroïsch solo-avontuur of een groots groepsgebeuren.
In een bepaalde missie met je doorheen een tempel sluipen. Als een bewaker je ziet, worden alle gijzelaars gedood. Je sluipt netjes in de schaduwen wanneer plots een andere speler met vuurballen begint te gooien en de hele boel op stelten zet. Niet dat dat voor jou iets uitmaakt, want jij bent nog altijd verborgen en voor jou zijn de gijzelaars dus nog altijd in leven. Die stuntelige sociale interactie en het effect op de gamewereld breekt de immersie.
Orsinium biedt geen grote veranderingen of interessante verhaallijnen, maar enkel meer van hetzelfde. De nieuwe content is niet per se kwalitatief minderwaardig, maar voelt zo ongeïnspireerd aan dat het al snel gaat vervelen. Ten slotte weet de game ook nog altijd niet hoe het de traditionele solo-ervaring van The Elder Scrolls moet vermengen met de unieke aspecten van een MMORPG.
The Elder Scrolls Online: Morrowind review - Nostalgietrip met identiteitscrisis
In 2002 maakte de wereld voor het eerst kennis met het sprookjesachtige eiland Vvardenfell. Vijftien jaar later is het dan ook moeilijk om een glimlach te onderdrukken wanneer je opnieuw in de pittoreske haven van Seyda Neen aanmeert. De immense Silt Striders zien er nog indrukwekkender uit dan destijds. Metropool Vivec is in deze game nog in volle opbouw, maar nodigt nog steeds uit om elke uithoek van de stad te verkennen. Zelfs met die verdomde Cliff Racer-vijanden is het een aangenaam weerzien. Maar de Morrowind-uitbreiding voor The Elder Scrolls: Online slaagt er niet volledig in om dat gevoel van nostalgie over de hele lijn door te trekken.
De grootste verdienste van de uitbreiding is ongetwijfeld de manier waarop het eiland Vvardenfell zelf in beeld is gebracht. Het eiland was destijds al een van de meest unieke spelwerelden ooit met zijn gigantische paddenstoelen, unieke architectuur en intrigerende Dunmer-populatie. ZeniMax heeft dan ook geprobeerd om de spelwereld van destijds zo accuraat mogelijk in The Elder Scrolls Online te implementeren, maar dan 700 jaar eerder. Alle steden, alsook de meeste grotten, zijn precies zoals je je ze herinnert.
De hoofdquest gidst je elegant naar alle uithoeken van het eiland, op zoek naar de oorzaak van een mysterieuze ziekte die de godheid Vivec kwelt. De keuze voor een een-op-eenkopie van de originele Morrowind-map brengt echter enkele grote gebreken met zich mee. Vijftien jaar na datum is de spelwereld van Morrowind vrij klein in vergelijking met meer recente openwereldgames. Je bent op het eiland dan ook vrij snel rond. Bovendien zijn vele grotten en ruïnes (voorlopig) ontoegankelijk, waardoor een pak locaties weinig meer dan een mooi uitzicht te bieden hebben.
Die locaties kun je bezoeken met de nieuwe Warden-klasse. De Warden is een schot in de roos omdat hij een van de meest veelzijdige personages in de game blijkt. Met de vaardigheden in de Animal Companions-tree creëer je een klassiek hunter-personage, ideaal voor sologameplay. Zo krijg je onder andere een 'bear companion' die veel klappen voor jou kan incasseren. Die companion heeft evenwel de vervelende neiging om constant achter obstakels te blijven haperen. Als Green Balance Warden ben je dan weer een kei in het genezen van je metgezellen, terwijl je met de Winter's Embrace-vaardigheden ten slotte extra schilden op je teamgenoten en vertragende effecten op je vijanden cast. Bovendien kun je vaardigheden uit de verschillende talent trees naar eigen inzicht combineren. Je krijgt dan niet de totale vrijheid van skills zoals in de traditionele Elder Scrolls-games, maar dat is een noodzakelijk kwaad om de game op z'n minst gebalanceerd te houden.
Voor deze uitbreiding focust ZeniMax zich duidelijk op de soloquesting-ervaring. De hoofdquest in Morrowind behoort daardoor tot de beste in het MMORPG-genre. Hoewel de meeste opdrachten niet veel verschillen van de gemiddelde fetch quest in een MMORPG, slaagt ZeniMax er als geen ander in om die zo interessant mogelijk te houden door een intrigerend overkoepelend verhaal. Ook het stemmenwerk verdient alle lof. Wat de game echter mist, zijn de talloze optionele quests die de andere games uit de serie zo bijzonder maken. Veel van de aanwezige sidequests halen niet het niveau van de hoofdquest, en voelen eerder aan als een verplichte opvulling van de omgeving in plaats van memorabele, op zichzelf staande avonturen. De eenvoudige MMORPG-mechanics van TESO beletten bovendien dat de quests op vlak van gameplay excelleren. Zo zijn de stealthsecties in de game stuntelig geïmplementeerd.
Bovendien lukt het ZeniMax door de toegankelijkheid van de game zelden of nooit om de mogelijkheden van het MMORPG-genre ten volle te benutten. Het hoofdverhaal en de nevenquests zijn te gemakkelijk en focussen vooral op jouw individuele verhaal, waardoor er weinig stimulans is om die quests samen met andere spelers te voltooien. Initieel maakte TESO nog te overvloedig gebruik van phasing, waarbij spelers die niet in dezelfde fase van een quest chain zitten voor elkaar onzichtbaar zijn. Morrowind helt dan weer te veel naar het andere uiteinde over, waarbij je constant omringd bent door tientallen andere spelers. Die lopen dan ook vaak eerder in de weg dan dat ze je ervan overtuigen dat dit een levende wereld is.
Naast het verslaan van enkele world bosses zijn er dan ook weinig redenen om samen met je vrienden het eiland te verkennen. Ook de nieuwe end-game-activiteiten nodigen hier niet toe uit. Met slechts één nieuwe trial en geen enkele nieuwe group dungeon krijg je op dat vlak een wel heel karig pakket. Enkel de nieuwe PVP-battlegrounds bieden de nodige afwisseling. Het basisidee is dat drie teams van vier personen het tegen elkaar opnemen. Het vooruitzicht om met drie teams elkaar te bekampen in Team Deathmatch, Capture the Flag en Domination biedt zeker potentieel. Momenteel is de matchmaking-tool echter een grotere vijand dan je tegenstanders. Als het al lukt om een wedstrijd te vinden, kegelt die tool je er vaak binnen de kortste keren weer uit, waardoor de PVP-modus zo goed als onspeelbaar is.
The Elder Scrolls Online: Morrowind biedt voor elk wat wils, maar weet geen enkele doelgroep volledig te overtuigen. Morrowind-nostalgici kunnen hun geliefkoosde Vvardenfell met betere graphics herontdekken, maar vinden verder een game die de diepgang van het oorspronkelijke Morrowind mist. Doorwinterde MMORPG-fanaten zijn dan weer snel uitgekeken op de game door een gebrek aan end-game-inhoud. Desalniettemin biedt de Morrowind-uitbreiding voor TESO een intrigerende hoofdquest, en een blij weerzien met een wondermooie, bevreemdende wereld.
The Elder Scrolls Online: Summerset review - weinig nieuws onder de zon
In deze The Elder Scrolls Online: Summerset review trekt Michiel naar het thuisland van de Altmer. Weet de uitbreiding te overtuigen met zijn kleurrijke omgevingen, of kom je van een kale reis thuis?
Vorig jaar teerde The Elder Scrolls Online met zijn Morrowind-uitbreiding sterk op de nostalgie die vele fans koesteren voor de gelijknamige game uit 2002. Met Summerset keert ontwikkelaar Zenimax nog verder terug in de tijd naar de setting van de originele The Elder Scrolls: Arena. Deze keer krijg je echter geen een-op-eenkopie van de oude map, maar een volledig nieuw geconstrueerd eiland dat uitnodigt om elke uithoek te verkennen. Ondanks de prachtige nieuwe setting en intrigerende hoofdplot slaagt de uitbreiding er niet in om voldoende interessante elementen toe te voegen aan The Elder Scrolls Online.
Op bevel van koningin Ayrenn stellen de High Elves van Summerset hun thuisland voor het eerst open voor buitenlanders. Daar aangekomen merk je echter dat niet alle Altmer even opgetogen zijn met jouw komst. Veel eilandbewoners zien de plotse instroom van vreemdelingen immers als een bedreiging. Summerset biedt je dan ook een boeiend hoofdverhaal waarin racisme, intrige en verschillende Daedra centraal staan. Net zoals in de Morrowind-uitbreiding slaagt Zenimax er opnieuw in om een sterk singleplayerverhaal neer te zetten waar je urenlang zoet mee bent.
Net zoals in Morrowind is het ontwerp van het nieuwe eiland bijzonder strak. Summerset is een streling voor het oog, en overal vind je interessante side quests, Delves en wereldbazen die om je aandacht smeken. Vooral die laatste twee zijn een stuk frequenter aanwezig dan in Morrowind en zorgen ervoor dat er overal op de map op natuurlijke wijze spelers samentroepen om deze dreigingen het hoofd te bieden. Daardoor heb je steeds de indruk dat je in een levende wereld ronddwaalt.
Toch is Summerset op het einde van de rit een stuk minder memorabel dan Morrowind. Het eiland ziet er dan wel indrukwekkend uit, maar kent weinig variatie. De uitgestrekte grasvlaktes gaan dan ook snel vervelen, en doen je terugverlangen naar de bevreemdende wouden en asvlaktes op Vvardenfell. En hoewel de eilanden van beide uitbreidingen ongeveer even groot zijn, voelt Summerset een stuk kleiner aan. Dat komt vooral door het ontbreken van een gigantisch natuurfenomeen in het midden van de map zoals de Red Mountain in Morrowind, waardoor je steeds verplicht was om een omweg te nemen. In Summerset trek je daarentegen probleemloos van de ene kant van de map naar de andere, waardoor je snel alles gezien hebt.
Naast het eiland zelf introduceert Summerset de Psijic Order als grote nieuwigheid. Die Guild geeft je toegang tot een nieuwe reeks skills waarmee je de tijd manipuleert. Zo laat de vaardigheid Undo je toe om de tijd vier seconden terug te draaien. De vaardigheden van de Psijic Order behoren tot de creatiefste in de game en vormen zowel in PvP als PvE een sterke aanvulling op je bestaande skills. Het verwerven van die vaardigheden heeft echter een prijs. De quests van de Psijic Order zijn veelal de meest langdradige en afstompende van de hele game. Om de krachtigste skills vrij te spelen, dwaal je dan ook ettelijke uren hersenloos door heel Tamriel heen. Bij het voltooien van die quests slaak je dan ook in de eerste plaats een zucht van opluchting.
Afgezien van Summerset en de Psijic Order schotelt de uitbreiding je weinig nieuws voor. Met jewel crafting krijg je toegang tot een nieuw beroep, maar dat verschilt weinig van de bestaande professions. Op vlak van PvP heeft Summerset al helemaal niets nieuws te bieden. Voor PvE-spelers is er dan wel weer een nieuwe Trial, maar dat alleen is te weinig om Summerset als een cruciale toevoeging aan The Elder Scrolls Online te bestempelen.
Summerset geeft je toegang tot een wondermooie wereld waarin je uren kunt verdwalen. Vooral de nieuwe hoofdplot behoort tot de beste quests in heel Tamriel. Afgezien daarvan introduceert de uitbreiding echter te weinig nieuwigheden om echt lang bij te blijven. De nieuwe vaardigheden van de Psijic Order zijn dan wel innovatief, maar worden gegijzeld door een afstompende quest line. Summerset is daardoor een frisse en kleurrijke vakantiebestemming voor een kort uitstapje, maar biedt te weinig vernieuwingen om op lange termijn interessant te blijven.
The Elder Scrolls Online: Elsweyr review - Zand erover
Voor onze The Elder Scrolls Online: Elsweyr review vervoegt Michiel de karavaan van honger en dorst doorheen het land van de Khajiit op zoek naar lekkere nieuwe content. Die vult de maag, maar is zeker geen koningsmaaltijd.
Na Morrowind en Summerset lijkt ontwikkelaar ZeniMax Online Studios vastbesloten om het volledige universum van The Elder Scrolls aan hun intussen gigantische MMORPG toe te voegen. In de nieuwste uitbreiding Elsweyr is het gelijknamige thuisland van de Khajiit aan de beurt. ZeniMax toont zich opnieuw meester in het construeren van aantrekkelijke omgevingen die uitnodigen om elke uithoek te verkennen. De nieuwe content die je in die uithoeken aantreft, haalt echter niet hetzelfde niveau van afwerking en aantrekkingskracht.
Net zoals in de vorige twee uitbreidingen is het opnieuw de toevoeging van een nieuwe regio die de show steelt in Elsweyr. Hoewel het land van de Khajiit beperkt is qua omvang, biedt deze toch meer dan voldoende variatie om je van begin tot eind te intrigeren. De game gidst je deze keer doorheen dorre steppevlaktes, uitgestrekte ravijnen en indrukwekkende steden zoals Rimmen. Opnieuw krijg je een vermakelijke speeltuin boordevol entertainende delves, world bosses en side quests voorgeschoteld. Zo spendeer je met plezier uren aan bijvoorbeeld het rekruteren van enkele totaal onbetrouwbare en incompetente dieven om samen met hen een overval te plannen.
Hoe entertainend die side quests ook zijn, zo teleurstellend is het hoofdplot. Dat draait deze keer rond een invasie van Imperials, de terugkeer van de draken en enkele obligatoire familieruzies. Ondanks enkele intrigerende nieuwe personages slaagt ZeniMax er nooit helemaal in om al die verschillende elementen op een elegante manier samen te brengen. Door de korte duur van de main quest krijgen de verschillende personages bovendien onvoldoende diepgang. Al snel wordt het hoofdplot dan ook eerder een last dan een lust om je in de richting van de volgende interessante side quest te sturen.
Ook de introductie van draken in de wereld van Tamriel weet niet te overtuigen. Aangezien ze een van de gemakkelijkste manieren zijn om aan loot en experience te komen, wordt elke draak al snel door tientallen spelers opgejaagd en overrompeld. De op papier heroïsche gevechten komen in de praktijk dan ook eerder neer op een halve minuut in leven blijven, om nadien zo snel mogelijk je loot op te pikken en je richting het volgende gevleugelde monster te begeven. Ze zijn daardoor geen afschrikwekkende uitdagingen, maar eerder goedkope piñata's.
Ten slotte laat ook de nieuwe necromancer-klasse je met gemengde gevoelens achter. De necromancer is zonder enige twijfel een van de meest veelzijdige klassen in de game, die zowel als tank, healer of DPS een waardevolle aanvulling voor elke groep vormt. Enkele van je interessantste spreuken laten je bovendien omliggende lijken oproepen of absorberen. Die iconische spreuken zijn echter eerder uitzondering dan regel. Veel andere vaardigheden zijn een pak minder origineel, en voelen eerder als reskins van klassieke magiërspreuken aan. Afgezien van de animatie verschilt het afsturen van een lijk op je vijand bijvoorbeeld weinig van een klassieke vuurbal. Zelfs het oproepen van een gigantische Frozen Colossus laat weinig indruk na wanneer die na enkele luttele seconden opnieuw verdwijnt.
Met Elsweyr voegt ZeniMax Online Studios opnieuw een indrukwekkende hoop content toe aan de sowieso al uitgebreide wereld van The Elder Scrolls Online. Toch weet de nieuwe uitbreiding nooit helemaal te overtuigen. Met tal van interessante side quests en delves is de kersverse regio een plezier om te verkennen terwijl de main quest bij momenten in zijn eigen complexiteit verdrinkt. Ook de draken en de nieuwe necromancer-klasse weten de ambities niet helemaal waar te maken. Voor nieuwe spelers is Elsweyr in afwachting van The Elder Scrolls 6 zonder twijfel een ideaal instappunt , maar doorgewinterde fans op zoek naar originele en gevarieerde nieuwe content blijven deze keer op hun honger zitten.
The Elder Scrolls Online: Greymoor review - Coole calvarietocht
Voor deze The Elder Scrolls Online: Greymoor review trekt Michiel na negen jaar terug naar Skyrim. Ondanks de vriestemperaturen is het een warm weerzien met de noordelijkste provincie van Tamriel.
Sinds ZeniMax Online Studios in 2017 Morrowind toevoegde aan de wereld van The Elder Scrolls Online, heeft de ontwikkelaar de smaak duidelijk te pakken. Sindsdien kun je elk jaar een nieuwe provincie in de game verkennen. Dit jaar neemt ZeniMax echter een groot risico. The Elder Scrolls Online: Greymoor voegt immers het westelijke deel van de geliefde provincie Skyrim toe, de plek waar het voor veel fans allemaal begon. Slaagt ZeniMax erin om de magie van weleer opnieuw op te wekken, of kom je van een koude kermis thuis?
Wat de omgevingen betreft, kunnen we je alvast geruststellen. Skyrim is nog even adembenemend als negen jaar terug. Hoewel The Elder Scrolls Online zich 900 jaar voor de gebeurtenissen in The Elder Scrolls 5: Skyrim afspeelt, zijn er voldoende herkenningspunten die herinneringen oproepen. Wachters dragen de typische vikingoutfits, de iconische Dragon Bridge is nog even indrukwekkend als vanouds en de stad Solitude is bijna steen voor steen heropgebouwd zoals je hem herinnert. ZeniMax teert echter niet alleen op nostalgie. Het ondergrondse Blackreach-grottenstelsel is nu een stuk uitgebreider, waardoor je ook daar urenlang zowel letterlijk als figuurlijk verdwaalt. Die mix van nostalgie en nieuwe elementen zorgt er dan ook voor dat je met veel plezier elke vierkante centimeter van het nieuwe gebied verkent.
Dat gebied zit bovendien boordevol nieuwe quests en andere content. Het hoofdplot heeft naar Elder-Scrollse traditie weinig om het lijf. Het is vooral een excuus om je naar elke uithoek van de provincie te sturen en ondertussen enkele indrukwekkende nieuwe vijanden zoals weerwolven, heksen en vampieren te introduceren. De sidequests blinken daarentegen uit in creativiteit en verrassen je keer op keer. Voor je het weet, spendeer je dan ook enkele uren aan het opheffen van een vloek op de dochter van de lokale Jarl, of trek je samen met terugkerend personage Narsis Dren op avontuur in de hoop een fabelachtige schat te vinden. Reken daar nog de nodige delves, world bosses en verzamelobjecten bij, en je bent opnieuw voor tientallen uren zoet.
De grootste blikvangers zijn echter de nieuwe Harrowstorms: grote, bloedrode tornado's die Skyrim doorkruisen en waar je het samen met andere spelers tegen opneemt. ZeniMax heeft daarbij duidelijk lessen getrokken uit de teleurstellende draken die vorig jaar Elsweyr teisterden. De gevechten met de Harrowstorms zijn nu een stuk dynamischer, want je neemt het tegen een hele reeks vijanden op, gaande van zwakkere monsters tot Abominations, Gargoyles en Vampire Lords. Die gebalanceerde mix geeft de gevechten niet alleen meer variatie, maar laat nieuwe of minder ervaren spelers ook gemakkelijker hun steentje bijdragen als ze op de zwakkere vijanden focussen.
Het nieuwe Antiquities-systeem is dan weer een slimme manier om je ook oudere gebieden te laten herontdekken. Via dat systeem zoek je naar artefacten zoals zeldzame wapens, meubilair en mounts. Aan de hand van een match 3-minigame ontdek je eerst waar een artefact zich ongeveer bevindt, om nadien in een tweede minigame als volleerd archeoloog de bodem te onderzoeken en uiteindelijk de schat op te graven. Beide minigames hebben an sich weinig om het lijf, maar met het vooruitzicht op fenomenale beloningen motiveren ze je om heel Tamriel te doorkruisen.
Greymoor voegt dus opnieuw heel wat content toe aan de game, al valt het op dat geen enkele nieuwigheid je personage verder uitdiept. Terwijl de vorige grote uitbreidingen steeds een nieuwe class of skilltree introduceerden, blijf je deze keer op je honger zitten. Greymoor bevat enkel een grondige herziening van de vampire-skilltree. Die hervorming smaakt echter extra zuur aangezien er geen enkele eenvoudige manier is om zelf een vampier te worden. Daarvoor moet je nog steeds hopen op de hulp van een andere speler, tenzij je bereid bent om extra geld te spenderen in de Crown Store om vampirisme op te lopen.
Afgezien van die ene jammere schandvlek is Greymoor een oerdegelijke uitbreiding. De terugkeer naar Skyrim vormt een hartelijk weerzien met een van de meest geliefde RPG-settings aller tijden. ZeniMax teert niet alleen op nostalgie, maar introduceert ook voldoende nieuwe content om je tientallen uren te boeien. De manier waarop je naadloos van de ene quest in de andere delve terechtkomt, om nadien toch nog maar snel een Harrowstorm of world boss mee te pikken, is zelfs beter dan ooit. Voor je het goed en wel beseft, is het dan ook drie uur 's nachts en ben je nog steeds half versuft enkele vampieren aan het opjagen.
The Elder Scrolls Online: Blackwood review - Smeulend vuurtje
Voor de The Elder Scrolls Online: Blackwood review verkent Michiel naar jaarlijkse gewoonte een nieuwe uithoek van Tamriel. Daar vindt hij deze keer weinig nieuws onder de zon, afgezien van twee vrienden voor het leven.
Hoewel ikzelf vooral mooie herinneringen aan The Elder Scrolls 3: Morrowind heb, is het ontegensprekelijk opvolger Oblivion die de serie tot bij het brede publiek heeft gebracht. De soms ietwat complexe systemen van Morrowind gingen op de schop, waardoor zowel doorgewinterde RPG-fans als nieuwkomers zich in 2006 honderden uren konden verdiepen in de wondere wereld van The Elder Scrolls. Vijftien jaar later doet ZeniMax Online Studios een dappere poging om die verwondering van weleer terug te brengen. Qua nostalgie scoort Blackwood dan ook hoog, op alle andere vlakken is de jaarlijkse uitbreiding dit keer een gemengd resultaat.
We vallen stilaan in herhaling, maar weinig andere studio's weten telkens opnieuw zo'n wondermooie omgevingen neer te zetten als ZeniMax Online Studios. De besneeuwde landschappen uit Greymoor maken deze keer plaats voor charmante bossen en moerassen in het zuiden van Cyrodiil. Hoewel Blackwood zich 800 jaar voor de gebeurtenissen in The Elder Scrolls 4 afspeelt, zijn er heel wat locaties die meteen vertrouwd aanvoelen. Vooral de havenstad en centrale hub Leyawiin is net als in Oblivion opnieuw een architecturaal pareltje. Qua locaties en omgevingen behoort Blackwood dan ook tot het beste wat The Elder Scrolls Online te bieden heeft.
Ook de schrijvers bij ZeniMax verdienen weer alle lof. Zo probeer je in de hoofdquestline te verhinderen dat de volgelingen van de Daedric Prince Mehrunes Dagon vier artefacten oftewel 'ambitions' verzamelen. Op het eerste zicht een heel klassiek verhaal, maar de schrijvers introduceren de ene na de andere plottwist om je aandacht bij de zaak te houden. De echte kracht van The Elder Scrolls zit echter in sidequests, en dat is in Blackwood niet anders. Zo probeer je op een bepaald moment samen met een circusartiest een mysterieuze verdwijning met een wel heel onverwachte afloop op te lossen. De typerende spitsvondigheid en humor van The Elder Scrolls Online is hier dan ook opnieuw sterk aanwezig.
Het zijn echter vooral de nieuwe companions die de uitbreiding meer dan de moeite waard maken. Hoewel er momenteel nog maar twee zijn, tonen ze nu al hun enorme potentieel. Qua mechanics schitteren ze in hun eenvoud. Net zoals elk ander personage heeft een companion verschillende vaardigheden. De positie op de action bar van je companion bepaalt de prioriteit van een vaardigheid, waardoor je heel eenvoudig het gedrag van je metgezel 'programmeert'. Op die manier bouw je dus eenvoudig je eigen pocket healer of tank. Bovendien stelen Mirri en Bastian al snel je hart met eigenzinnige opmerkingen en unieke questlines die je naar alle uithoeken van Tamriel sturen. Hoewel de companions met hun gebrekkige intelligentie in complexere dungeons al snel door de mand vallen, zijn ze om solo te spelen zonder twijfel de meest impactvolle toevoeging sinds jaren.
De nostalgiefactor werkt daarentegen niet altijd even goed. Zo keren de beruchte Oblivion Gates terug. In The Elder Scrolls 4 waren die voor veel spelers al een noodzakelijke verplichting, en ook deze keer schieten ze hun doel voorbij. In Blackwood doen ze dienst als nieuw publiek evenement. Met de Harrowstorms in Greymoor had de ontwikkelaar die evenementen zo goed als geperfectioneerd, maar de Oblivion Gates zijn een duidelijke stap terug. Het zijn een soort publieke dungeons met kamers die gedeeltelijk willekeurig worden gegenereerd. Aangezien het uitzicht van de Deadlands echter sowieso vrij eentonig is, biedt die willekeurige generatie weinig toegevoegde waarde. Integendeel, het zorgt er vaak voor dat je talloze reeds door andere spelers opgekuiste kamers moet doorkruisen om bij de eindbaas te komen. Voor spelers die wel graag de Deadlands bezoeken, is er bovendien nog een extra probleem. In tegenstelling tot eerdere publieke evenementen staan mogelijke spawnpunten van Oblivion Gates namelijk niet aangeduid op je map. Je bent dus meer dan ooit afhankelijk van de info van andere spelers en een portie geluk om een portaal te vinden.
Ook het verkennen van de wereld verloopt net dat tikkeltje minder vlot dan in eerdere uitbreidingen. Daar werd je meestal op zeer natuurlijke wijze richting een volgende sidequest, delve of baas geleid. Ofwel was er een opvallend herkenningspunt in de omgeving dat om je aandacht smeekte, ofwel leidde de ene quest je naadloos naar de volgende. Hoewel Blackwood qua hoeveelheid content niet voor zijn voorgangers onderdoet, heb je deze keer toch regelmatig het gevoel dat je zelf actief op zoek moet gaan naar die content. Te vaak verken je een - toegegeven, wondermooie - locatie die weinig meer is dan mapvulling. In vergelijking met eerdere uitbreidingen gidst Blackwood je dan ook een stuk minder vlot doorheen alle content.
Al bij al biedt Blackwood een gemengd eindresultaat. De Oblivion Gates zijn qua publieke evenementen een flinke stap terug in vergelijking met vorig jaar, en ook het vinden van alle nieuwe content verloopt net dat tikkeltje minder natuurlijk dan in voorgaande uitbreidingen. Die extra inspanningen die je levert, resulteren echter wel in een memorabel avontuur waarin vooral de humoristische sidequests opnieuw charmeren. De introductie van companions is bovendien de meest ingrijpende nieuwe mechanic sinds lang. Blackwood is misschien niet de beste expansie voor de intussen langlopende game, maar The Elder Scrolls Online duikelt nog lang niet de vergetelheid in.
The Elder Scrolls Online: High Isle review - Routineus met één grote troefkaart
De jaarlijkse uitbreidingen voor The Elder Scrolls Online volgen al sinds Morrowind een vast stramien, en ook The Elder Scrolls Online: High Isle wijkt amper van die geijkte formule af. De toevoeging van een nieuw gebied met bijbehorende quests en wereldevents voelt daardoor bij momenten wat routineus en zelfs ongeïnspireerd aan. ZeniMax Online Studios gooit in deze uitbreiding echter één belangrijke nieuwe troefkaart op tafel, want de minigame Tales of Tribute is de meest verfrissende toevoeging aan de MMORPG in jaren.
In High Isle trek je naar The Systres Archipelago, een eilandengroep in het Westen van Tamriel waar de Bretons hun thuisbasis hebben. Op High Isle zelf verken je een typisch middeleeuwse fantasysetting vol kastelen en ridders. Het naburige eiland Amenos zorgt voor de nodige afwisseling als onguur moeras dat lang als openluchtgevangenis dienst deed. Zoals steeds zijn de nieuwe omgevingen een plezier om te verkennen, al weet de game je na zes uitbreidingen nog amper te verrassen. De mainquest gidst je naar alle uithoeken van het eiland waar je de nodige sidequests, delves en bazen vindt. Al die content staat opnieuw garant voor enkele tientallen uren aan nieuwe, zij het ietwat voorspelbare gameplay.
Voor het hoofdverhaal van de uitbreiding kiest ZeniMax Online Studios na de vampieren in Gremoor en de Daedra in Blackwoodd deze keer voor een wereldser plot waarin een mysterieuze groep genaamd The Ascendant Order probeert om de Three Banners War op de spits te drijven. Hoewel de middeleeuwse fantasysetting van de Bretons een frisse nieuwe insteek vormt, is de mix van politieke intrige en een bovennatuurlijke dreiging de afgelopen jaren al net iets te vaak aan bod is gekomen. Hoewel de uitbreiding naast het hoofdverhaal met Ember en Isobel nog twee companions met een interessante achtergrond toevoegt, is High Isle ook op narratief vlak vooral meer van hetzelfde.
De nieuwe minigame Tales of Tribute is daarentegen wel een frisse toevoeging aan The Elder Scrolls Online. Conceptueel onderscheidt Tales of Tribute zich ook enorm van concurrenten zoals Hearthstone of Gwent. Terwijl je in die andere games vooral tegen elkaar speelt, spelen jij en je tegenstander in Tales of Tribute eerder naast elkaar. De bedoeling is om om beurten kaarten te kopen uit de centrale Tavern om je deck te versterken. Met die nieuwe kaarten kun je vervolgens combo’s maken om meer geld, kracht en prestige te verzamelen. Wie als eerste 40 prestige verzamelt en die voorsprong ook minstens één ronde vasthoudt, wint het duel. Tales of Tribute biedt een weelde aan mogelijke strategieën die je zowel tegen NPC’s als tegen andere spelers kunt uitproberen, terwijl daily quests je aanmoedigen om andere gebieden in Tamriel nog eens te bezoeken. Het enige noemenswaardige minpunt is dat het verzamelen van nieuwe decks bijzonder traag verloopt en volledig losstaat van Tales of Tribute zelf. Afgezien daarvan is de minigame echter met voorsprong de beste toevoeging aan The Elder Scrolls Online in jaren.
Al bij al speelt ZeniMax Online Studios met High Isle grotendeels op veilig. De nieuwe gebieden, quests en companions zijn waardevolle maar voorspelbare toevoegingen. Het is echter vooral Tales of Tribute dat de uitbreiding de moeite waard maakt. Door de mix van verfrissende mechanics en het uitgebreide aanbod aan verschillende strategieën ben je hiermee ongetwijfeld zoet tot de volgende uitbreiding in 2023.