The Evil Within 2 review - Van kwaad tot erger
Van kwaad tot erger.
Horrorgames associeer je niet snel met een open spelwereld. Vaak is er sprake van een strakke regie, zodat de opbouw naar schrikmomenten helemaal juist is afgesteld. Daar is niets mis mee, want dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Toch pakt ontwikkelaar Tango Gameworks het met The Evil Within 2 anders aan. In dit vervolg staan open gebieden en keuzevrijheid voorop, wat des te opvallender is als je de uiterst lineaire voorganger hebt gespeeld. Je wordt niet tot een bepaalde speelstijl gedwongen, maar kiest je eigen pad. Die visie sijpelt in allerlei onderdelen van de game door. Maar met succes?
In The Evil Within 2 speel je weer als detective Sebastian Castellanos, die door de mysterieuze Mobius-groepering opnieuw aan het STEM-systeem wordt gekoppeld. Via die machine duik je op Inception-achtige wijze in het onderbewustzijn van anderen. Dit keer in dat van je doodgewaande dochter Lily, die schijnbaar nog leeft en alleen te redden is door haar in deze droomwereld te vinden. Die neemt de vorm aan van het idyllische en typisch Amerikaanse stadje Union, dat duidelijk betere tijden heeft gekend.
Door de plotse verdwijning van Lily slaat de simulatie echter op hol, met allerlei psychedelische en angstaanjagende gevolgen. Delen van het dorp zweven ondersteboven door de lucht en de meeste inwoners zijn in bloeddorstige zombies veranderd. De setting leent zich wederom goed voor een hoop variatie in de omgevingen, waardoor je telkens benieuwd blijft wat er op je pad gaat komen. Naarmate de game vordert, kom je in telkens spectaculairdere situaties terecht. Die opbouw is knap gedaan.
The Evil Within 2 is geen volledige openwereldgame, maar vervalt wel al snel in de clichés die je met het genre associeert. Er zijn NPC's die je sidequests geven, waypoints om te volgen en checklists om af te werken. Origineel is het allerminst, maar de beloningen zijn de moeite waard. Zo stuit je geregeld op nieuwe wapens, zoals een sluipschuttersgeweer of een pistool met demper. Ook levert het uitkammen van de omgevingen je crafting-onderdelen op, waarmee je onder andere zelf munitie maakt. Gel om upgrades van te kopen is ook weer van de partij, dit keer in combinatie met een uitgebreidere skill-tree.
Ieder hoekje en gaatje van de levels ontdekken en ondertussen Sebastian en zijn wapens telkens sterker maken, is onderhoudend, maar Tango Gameworks speelt het erg op safe. Zulke gameplay-onderdelen heb je al zo vaak in andere games gezien, dat The Evil Within zijn eigen identiteit dreigt te verliezen. Je moet vaak backtracken, wat de game onnodig rekt.
Wanneer je de open gebieden achter je laat en weer in lineaire secties terechtkomt, keert de charme van het origineel weer terug. De verschillende delen van Union zijn door the Marrow met elkaar verbonden, een industrieel gangenstelsel dat Mobius gebruikt om snel tussen de verschillende plekken van het stadje te reizen. Zo krijg je een interessant kijkje achter de schermen van het STEM-systeem. Ook blijkt de game dan nog wel degelijk verrassingen in petto te hebben. Zo kruip je met een gasmasker op door een donker labyrint, ineens vanuit een claustrofobisch eerstepersoonsperspectief. Door een gaslek kun je je wapens niet gebruiken, wat garant staat voor een nagelbijtend intens stukje sluipwerk.
De focus op vrijheid zie je ook terug in de manier waarop je jezelf kunt specialiseren, wat beter uitpakt dan het nieuwe leveldesign. Kies je voor stealth of knal je het liefste ieder monster zo luid mogelijk omver? Beide stijlen zijn geldige opties en op hun eigen manier even bevredigend. Stilletjes achter een vijand sluipen om hem een mes in zijn rug te steken, is telkens weer razend spannend, maar het is ook nooit een straf om je shotgun erbij te pakken. Ieder wapen is een genot om te gebruiken, met lichamen die gewelddadig naar achteren worden geblazen en hoofden die bloederig uit elkaar spatten. Door de schaarse kogels kan ieder schot zomaar eens je laatste zijn. Dat zorgt ervoor dat je bij iedere confrontatie met het hart in de keel zit.
Tijdens de strakker geregisseerde momenten laat de game ook het vaakst zijn meest weerzinwekkende wezens op je los. Dat zijn telkens weer hoogtepunten, met name door het afgrijselijke design van de monsters. Zo verstop je jezelf voor een geest met lange zwarte haren, die al neuriënd door de donkere gangen slentert. Zodra ze je ziet, gilt ze het uit en staat ze in een oogwenk vlak voor je neus. Of denk aan een monster dat uit samengeklonterde lichamen bestaat, al grinnikend met een enorme cirkelzaag rondzwaait en als een woeste Hulk op je afrent zodra hij je ziet. Aan lugubere fantasie bij de ontwikkelaars geen gebrek.
Verwacht van de graphics verder niet teveel. De vorige game was al geen schoonheid, en dit tweede deel is niet veel beter. The Evil Within 2 draait op een aangepaste versie van de id Tech 5-engine, die je onder meer kent van Dishonored 2 en de recente Wolfenstein-games. Met name de textures komen er bekaaid vanaf, als ze al op tijd inladen. Ook bugs komen regelmatig voor, met vijanden die op knullige wijze achter obstakels blijven hangen of er juist ineens dwars doorheen glitchen. Zulke foutjes nemen niet de overhand, maar vallen wel net iets te vaak op.
Dat Tango Gameworks het aandurft om volop met de vertrouwde formule te experimenteren, is toe te juichen. Door elementen van openwereldgames te introduceren, probeert de ontwikkelaar The Evil Within 2 een hedendaags gezicht te geven. Maar de studio overtuigt op dit vlak het minst, omdat te duidelijk een stramien wordt gevolgd dat inmiddels behoorlijk uitgekauwd is. Toch is dat maar een deel van het verhaal. Wanneer de game weer naar zijn lineaire aanpak overschakelt, worden je weer vakkundig de stuipen op het lijf gejaagd. De sterke mix van stealth en actie sluit dan goed aan op de typerend Japanse horrorstijl, vol griezelige momenten die je nog lang bijblijven.