The Eye of Judgment: Legends

Ik vraag me af hoeveel mensen het volle potentieel uit The Eye of Judgment voor de PlayStation 3 gehaald hebben. Sony bracht met deze titel namelijk een erg experimenteel stukje software uit dat eigenlijk vooral als marketing tool dienst deed om de PlayStation Eye te promoten. De gameplay draaide rond card battles, vergelijkbaar met het principe dat Magic: The Gathering volgt. Spelers moesten kaarten in de winkel kopen om deze vervolgens in te scannen met de PlayStation Eye, waarna er op het scherm een avatar op de kaart verscheen. Vervolgens kon je deze wezens ingame met elkaar laten vechten. Ongetwijfeld een interessant concept, was het niet dat de kostprijs van The Eye of Judgment erg hoog lag doordat nagenoeg iedereen samen met het spel de vereiste camera moest kopen. Tel daarbij op dat je ook nog eens afzonderlijk – als je het spel tenminste fatsoenlijk wou spelen - booster packs moest aanschaffen en je komt tot de conclussie dat The Eye of Judgment een dure aangelegenheid was. En zeg nu zelf, wanneer haal je die PlayStation Eye nog eens boven? Een camera voor consoles is zo 1999...ohw damn, Natal...

De bovenstaande inleiding is nodig om te begrijpen waar The Eye of Judgment: Legends voor de PSP opeens vandaan komt. Het zou me niet verwonderen dat heel wat onschuldige consumenten zijn die niet eens weten dat dit een opvolger is voor een PS3-game. Het verhaal van het spel maakt het er alvast niet makkelijker op. Al meteen vanaf het introfilmpje vraag je je af wat er precies gaande is. De ontwikkelaar neemt blijkbaar aan dat je bepaalde personages die men bovenhaalt al kent of enkele geschiedenisboeken rond The Eye of Judgment uit je hoofd hebt geleerd alvorens je met deze PSP-game aan de slag gaat. De verhaallijn is kortom erg rommelig en na een half uurtje spelen ga je het waarom al snel negeren. Erg spijtig gezien de tussenfilmpjes uitermate knap in beeld komen, met handgetekende karakters die in ware stripstijl allerlei stoere high fantasy-dingen te vertellen hebben.

Wat je best doet is je gewoon toespitsen op de aanwezige gameplay, want die is best te pruimen. In The Eye of Judgment: Legends draait het net zoals bij zijn grote PS3-broer om gevechten die plaatsvinden tussen jezelf en een veelheid aan tegenstanders. Elk mag je met behulp van een deck dat bestaat uit door jou uitgekozen speelkaarten aan de slag gaan. Het speelveld waarop je je kaarten plaatst bestaat uit negen vakjes waarop elk één kaart past. De vakjes kunnen deel uitmaken van één van de vijf verschillende elementen: Vuur, Water, Bos, Aarde of Biolith. Alle kaarten die in The Eye of Judgment terug te vinden zijn – meer dan driehonderd in totaal – zijn eveneens uitgerust met een bepaald element. Komt het element van je kaart overeen met dat van het vakje, dan wordt het monster dat op de kaart afgebeeld staat voorzien van extra levenspunten.

Maar het gaat verder dan dat. Zoals dat bij cardgames gaat staan er op elke kaart ook statistieken en aanvallen die het afgebeelde monster kan uitvoeren. Ook de slagkracht en hoeveel bescherming je kaart heeft kun je perfect op voorhand aflezen. Het voornaamste om in het oog te houden zijn echter de mana points. Dit zijn punten die je bij de aanvang van elke beurt automatisch in tweevoud krijgt. Om kaarten op het speelveld te mogen plaatsen heb je een bepaald aantal mana points nodig. Zo vereisen de minder sterke kaarten bijvoorbeeld slechts twee mana points, terwijl het grote geschut vaak vijf of meer punten nodig heeft om in de vakjes te mogen verschijnen. Je mana zorgvuldig beheren is dus van erg groot belang, alsook je kennis van de kaarten die je in je hand hebt.

Hoewel je je deck helemaal zelf samen mag stellen heb je geen controle over welke kaarten je in je hand krijgt tijdens de confrontatie met de vijand. De computer kiest helemaal zelfs welke zes kaarten je actief mag gebruiken, wat matches steeds weer onvoorspelbaar maakt. Je moet ten alle tijden klaar zijn om moeilijke beslissingen te nemen en risico's afwegen, wat The Eye of Judgment: Legends erg spannend maakt. Spijtig genoeg leer je het spel – mocht je nog niet bekend zijn met de reeks – pas echt kennen door de trail and error speelstijl te hanteren. Er is een tutorial aanwezig waarin men de meest simpele principes uit de doeken doet, maar het meeste leer je door gewoon dingen uit te proberen. Dit kan voor frustratie zorgen omdat je zeker tijdens de eerste matches als een gieter zult afgaan. Bijt je door en doe je je best om alle informatie op de kaarten te snappen, dan blijft er een redelijk diepgaande gameplay over die opvallend verslavend werkt.

Weet je tijdens de verhaalmodus een paar card battles tot een goed einde te brengen, dan verdien je geld. Hiermee kun je dan meer kaarten in de winkel gaan kopen waardoor je deck sterker kan worden. De kaarten zelf zijn voorzien van leuke artwork, maar de monsters die eruit tevoorschijn komen zien er dof, kleurloos en ongeïnspireerd uit. In The Eye of Judgment voor de PS3 waren de animaties en effecten met wat moeite best indrukwekkend te noemen, maar op de PSP zul je – buiten de tussenfilmpjes – zelden momenten vinden waarop het spel grafisch weet te overtuigen.

The Eye of Judgment: Legends gaat vooral leuk worden wanneer je een vriend kunt vinden die het tegen je wilt opnemen met zijn of haar eigen selectie kaarten. Dit kun je zowel on- als offline doen, via WiFi of ad-hoc. Ook het onderlinge ruilen van kaarten is mogelijk, wat ons met een kleine traan in het oog doet terugdenken aan de tijden waarin wij nog Pokémon kaarten met onze vriendjes gingen ruilen. We zijn vooral blij om het feit dat de PSP-versie ons op geen enkel moment voorstelde om naar de winkel te lopen om daar tastbare kaarten aan te kopen die we vervolgens met onze PSP Camera moesten inscannen. Maak je geen zorgen, alle kaarten zijn meteen in het spel aanwezig zonder enige vorm van extra kost.