The Force Unleashed II

Verder doet de game nog aan onnodige naamdropping. Zo huurt Darth Vader, nadat Starkiller ontsnapt is uit de klooninstallatie op Kamino, Boba Fett in. Je weet wel, die beruchte premiejager uit de tijd toen Star Wars films nog goed waren, die Han Solo gevangen had genomen voor Jabba the Hut. Maar Boba Fett doet doorheen de hele game niks. Je zou denken dat er één of ander level in de game zou zitten waarin Starkiller het moet opnemen tegen de perfectionistische premiejager, maar zelfs dat is er teveel aan. Behalve op het einde zien we Slave 1, het ruimteschip van Fett wegvliegen. Nog zo iemand die eenmalig in beeld komt zonder iets constructiefs bij te dragen aan het hele verhaal, is Princess Leia. Ze komt welgeteld eenmaal voor, zegt één iets en dat was het dan. Tip: als je dan toch met bekende personages werkt, geef ze dan een rol in het spel die hun bekendheid eer aandoet. Anders komt dit eenmalige tonen van een karakter enkel om hen te tonen over als een paradeshow, met dezelfde betekenisloosheid en willekeur.

Fundamenteel zit de gameplay wel goed. De forcemoves bezitten een zekere eigenheid en impact wanneer je ze gebruikt. De lightsabergevechten op hun beurt gaan iets sneller vervelen, ook al laat de game je nu aan de slag gaan met twee sabers tegelijkertijd. Dit is echter niet de schuld van de mechaniek die achter deze offensieve speelstijl zit. Het is meer de schuld van de game zelf, die je geen interessante en nieuwe vijanden geeft om tegen te vechten. Al tijdens het eerste levels zul je vrijwel alle soorten vijanden die de game te bieden heeft gezien hebben. Gewone stormtroopers, jettroopers, zwaardere robots... allemaal standaard tuig waar snel mee af te rekenen valt. Maar wanneer de game dan Sith-achtige vijanden op je afstuurt die ook twee lightsabers vasthouden, begin je snel te denken: "is dit het beste wat hun creatieve afdeling te bieden had, vijanden die eigenlijk een zwakke weerspiegeling zijn van de protagonist?"

Er zijn nog enkele aanvullingen aan de gevechtsmechanieken, naast de eerder vermelde aanvulling van een tweede lightsaber. Zo is er, naast de Forcemoves uit de eerste game, één nieuwe forcekracht. De Jedi Mind Trick stelt je in staat om een vijand te beïnvloeden en zich tegen zijn teamgenoten te laten keren. In het begin is dit wel een leuke move, maar na een tijdje betrapten we ons erop dat we enkel terugvielen op de Forcelighting en de Force Repulse. Ook nieuw is de Force Fury, een soort overdrive waardoor Starkiller eventjes in een allesvernietigende woedebui uitbarst. Maar ook deze mode hebben we nooit gebruikt, omdat de game je nooit een degelijke uitdaging voorschotelt. "Wacht," horen we onze trouwe achterban kritische lezers verkondigen: "en de imposante bossfights dan, waar je het bvb. in één level opneemt tegen een torenhoge Gorog? Vormt hij dan geen geduchte tegenstander?" Antwoord: bij het aanvangen van dit gevecht leefde nog een sprankeltje hoop in ons dat de game plots beter zou worden, maar wanneer we de mechaniek om deze buitenaardse King Kong te vellen na enkele seconden onder de knie hadden, verdween alle hoop als sneeuw voor één van de zonnen van de planeet Tatooine. Wat oorspronkelijk voorgesteld werd als een spectaculaire bossfight waarbij Starkiller het onderste uit de kan zou moeten halen, resulteerde in onze protagonist toepassen als een taser totdat de Gorog er genoeg van had en naar de volgende pilaster verhuisde. Wat er absolute teleurstelling.

Qua muziek doet de game wat we al verwacht hadden van een soortgelijk product. De soundtrack van de game werd gecomponeerd door John Williams, terwijl Mark Griskey de ingame muziek verzorgde. Zeker wel een geslaagd iets. Maar wat ons wel opviel tijdens enkele levels was dat de muziek die gespeeld werd niet afkomstig waren uit het Star Wars universum. Zo klonk de muzikale begeleiding tijdens het Kamino-level wel verdacht veel op een streepje muziek uit de film The Lost World: Jurassic Park.

Qua speelduur zul je niet lang aan deze game bezig zijn. We zoefden erdoorheen in een dikke vijf uur. En dit geheel lijkt dan nog eens korter omdat de latere levels gewoon herwerkte versies zijn van de eerste levels. Je kunt wel terugkeren om punten te verzamelen die je kunt gebruiken om je Forcepowers te upgraden, of Holocrons te verzamelen die je speciale vaardigheden geven, maar veel dragen deze twee factoren niet bij tot het eigenlijke spel zelf.

Wel nieuw is Challenge mode. Hier moet je een bepaalde opdracht voltooien volgens vooropgestelde doelstellingen. Je score, of de tijd waarmee je de opdracht voltooide komt dan vervolgens op het wereld wijde web te staan in een lijst. Zo kun je kijken op de hoeveelste plaats jij geclassificeerd staat. Interessante aanvulling, maar zeker geen excuus voor het overige gebrek aan inhoud.