The Last Of Us Part 1 review - Visueel verbluffende maar volledig overbodige remake
Last-ig.
The Last Of Us Part 1 review van Carl gaat weer op stap met Joel en Ellie - maar deze keer nog wat mooier én wat duurder.
The Last Of Us is één van de meest geliefde games ooit. Het verhaal van Joel en Ellie, en hun tocht door de Verenigde Staten is een moderne klassieker. De game kwam op de PlayStation 3 uit, maar kreeg op de PlayStation 4 een sterke remaster die de game technisch eer aandeed. En toch brengt Sony de game nu nóg eens uit, met de insteek dat dit een volledige remake is. Een waardevol project, of een bedenkelijke investering van geld en tijd voor ontwikkelaar Naughty Dog? En is de game überhaupt jouw zuurverdiende 80 euro waard?
Grafisch is The Last of Us Part 1 heropgebouwd op basis van de engine van de tweede game. Hoewel de eerste game al knap was, zijn zo goed als alle elementen in deze remake effectief veel mooier. De belichting springt het meest in het oog: die is nu wat koeler, maar dynamischer en genuanceerder. Vuur en vlammen werpen misschien wel de mooiste gloed en schaduwen dan in eender welke game. De gezichten van de personages en hun haar vormen ook een immense upgrade. De omgevingen hebben vaak subtiele extra details zoals meer begroeiing, terwijl andere locaties een drastische make-over hebben gekregen (bijvoorbeeld het stadhuis van Boston). Tijdens de gameplay zelf merk je vooral dat de extreme ‘gore’ van deel twee hier nu ook aanwezig is. Je shotgun schiet met gemak armen en benen aan flarden, en explosieven doen vijanden in een mist van bloed en ingewanden uiteenspatten. Zombies kruipen daarbij soms nog even rond met hun onderlijf volledig weggeblazen. Visueel maakt deze remake dus zijn beloftes waar: de eerste game was al mooi, maar dit is zeker een enorme upgrade.
Qua gameplay merk je echter enkel kleine wijzigingen in The Last Of Us Part 1. Ja, rondbewegen is vloeiender. Zo merk je dat de rigide richtingen van het origineel plaats hebben gemaakt voor een veel preciezere controle. Ook de menu's zijn gewijzigd naar de stijl van deel twee. Het meest belangrijke element is dat de indrukwekkende AI van deel twee geïncorporeerd lijkt te zijn. Vijanden reageren namelijk erg anders dan in het origineel. Zo spotte een menselijke vijand tijdens een ‘encounter’ het lijk van zijn laatst overblijvende collega. Daarna spurtte hij naar de uitgang en bewaakte die met getrokken wapen, zeker dat ik daar zou passeren. Het is een sterk staaltje realisme dat de stealthsegmenten nieuw leven geeft, zelfs voor wie de eerste game al meermaals heeft uitgespeeld.
Maar daar blijven de betekenisvolle gameplaywijzigingen in The Last Of Us Part 1 ook bij. Het feit dat de betere controls en AI uit deel twee werden overgenomen, benadrukt net hoe andere innovaties van de sequel schitteren in afwezigheid. Je kunt niet volledig neerliggen op de grond (‘prone’ gaan). De ‘dodge’-beweging met L1 om vijanden of geweervuur te ontwijken schittert ook in afwezigheid. Die ontbrekende elementen zijn niet enkel bizar vanwege hun inclusie in deel twee, maar gaan ook deels in tegen de beloftes van Sony: de remake zou namelijk ‘gemoderniseerde’ gameplayfeatures hebben. Wanneer je ook bedenkt dat de geweldige multiplayermodus ‘Factions’ van het origineel volledig ontbreekt, is dit een zeer mager totaalplaatje.
Andere toevoegingen of wijzigingen aan The Last Of Us Part 1 zijn hoogstens oppervlakkig. Zo zijn er nu Permadeath- en Speedrun-modi. De eerste betekent dat je de game helemaal opnieuw moet beginnen als je sterft, terwijl de tweede tot in detail je tijd bijhoudt (inclusief per hoofdstuk). Beide zijn echter bedoeld voor de meest ‘hardcore’ spelers en vormen geen substantiële toevoegingen. Ook de ondersteuning voor de DualSense wordt als een unieke feature naar voren geschoven, maar maakt niet bijzonder veel indruk. Ja, wanneer je pijl en boog gebruikt, dan voel je in de triggers weerstand. Ook de revolver vergt bij het afvuren extra knijpwerk. En de shotgun brengt met gedetailleerde vibraties het gevoel van herladen over. Het is echter weinig nieuws onder de zon, en het komt allemaal over als ‘gimmicks’ in plaats van waardevolle toevoegingen.
Uiteindelijk is de grootste overwinning van The Last Of Us Part 1 de toevoeging van een enorme ‘toegankelijkheidssuite’. De gedetailleerde moeilijkheidsopties van deel twee worden overgenomen: je kunt instellen hoe moeilijk of gemakkelijk stealth is, hoeveel resources je in de omgeving vindt, en meer. Maar Naughty Dog gaat nog veel verder. Je kunt bijvoorbeeld een ‘auto lock-on’, of een Camera Assist, of zelfs slow motion aanzetten als je moeite hebt met sommige controls. Je kunt bepaalde kleurenschema’s activeren die de game duidelijker maken voor wie een visuele beperking heeft. En de DualSense kan tijdens dialogen vibreren zodat dove personen de nuances van dialogen kunnen waarnemen. Het is een heuse triomf qua inclusiviteit.
The Last Of Us Part 1 verdient een dikke pluim voor zijn uitgebreide toegankelijkheidsopties en de verregaande visuele make-over. Dit is een bloedmooie game, die dankzij de overname van de ‘feel’ en AI van deel twee beter speelt dan ooit. Maar tegelijk is dit een erg halfslachtige remake. Andere elementen van deel twee ontbreken, en toevoegingen als de Permadeath- en Speedrun-modi en DualSense-ondersteuning zijn hoogstens niemendalletjes. Ook het ontbreken van de multiplayermodus ‘Factions’ is een bittere pil om te slikken. The Last Of Us Part 1 lanceert tegen een peperdure adviesprijs van 80 euro, maar doet te weinig om dat te verantwoorden.
The Last Of Us Part 1 review vond plaats op de PlayStation 5. De game komt later naar de pc.