The Last Story Review
De laatsten zullen de ...
Des te meer de levenscyclus van de Wii lijkt te eindigen, des te meer verrassende titels bereiken ons alsnog. Het is een vast gegeven dat de kwaliteit van titels op een console stijgt naargelang de tijd dat de console uit is. Kijk naar Final Fantasy XII. Bij de lancering van de PS2 dacht niemand dat zulk grafisch niveau mogelijk was. Hetzelfde met de laatste Gran Turismo, God of War of Fable uiteraard. Developers krijgen meer ervaring met de eigenschappen van het beestje en het resultaat heeft het potentieel om beter te zijn. Eén van de laatste grote wapenfeiten van de console die indertijd de hele wereld in sneltempo leek te veroveren is een action RPG van de hand van Hironobo Sakaguchi.
Als je net als mij geen Japanse namen kan onderscheiden, het gaat hem hier om de man die eigenhandig Square van de ondergang redde door een nieuw soort RPG te ontwikkelen: Final Fantasy. Vele jaren en versies later is een heel team verantwoordelijk voor de kwaliteit en visie van de reeks, maar toen bezorgde deze man de gamewereld een uitmuntende game die voor een lange tijd heel veel titels bepaald heeft. In het begin van vorig decennium maakte de man terug de overstap naar een eigen bedrijfje, dat na enkele half-geslaagde titels alweer aan de rand van de afgrond bengelt. Zoals hij in de jaren '80 al deed, mag Sakaguchi opnieuw zijn skills bovenhalen om met een RPG zijn bedrijf te redden, de titel van de laatste kans dus.
The Last Story is meteen zijn eerste en laatste RPG-verhaal voor de Wii. Een game die met veel bombastische trailers is aangekondigd, een grafische hoogvlieger zonder gelijke leek het wel. Een game die we nu eindelijk in ons bezit hebben en kunnen testen naar aanleiding van de Europese release. In al haar eenvoud is dit een rasechte RPG met statistieken, items, spreuken, skills, een fantasy setting, grote steden, veel verhaal, bossfights en typische Oosterse personages, stemmen en haarstijlen. Clichés in overvloed, wat kan The Last Story dan nog vernieuwen?
Laten we starten bij het verhaal. Geen rasechte vernieuwing daar, maar via een originele en mysterieuze invalshoek word je toch meegesleurd in het anderzijds typische zwart-wit scenario dat de makers naar voor brengen inclusief boy meets royalty, gets superpowers, saves the world. Je hebt namelijk een erg speciale kracht in je, je kan vijanden laten focusen op je. Niet erg handig in sociale gelegenheden lijkt ons, maar in de wereld van Sakaguchi blijkt het wel te werken. Een groot deel van het verhaal draait om het uitzoeken waarom die kracht er is, en uiteraard hoe je ze aanwend om de strijd tegen malafide personages te winnen.
"The Last Story brengt wel een leuke afwisseling tussen gevechten maar eigenlijk moet je amper echt het onderste uit de kan halen."
Deze skill zorgt voor een erg gefocuste ervaring in de combat. Op je tocht kom je heel veel vijanden tegen, meestal in groepen. Door aan te vallen en skills te gebruiken trek je hun aandacht. Vijanden achtervolgen jou waardoor jij gebruik kan maken van je cover skills om ze bijvoorbeeld vanop afstand te bestoken, of nog beter, door gebieden te laten lopen die je bondgenoten bestoken. In een eerste moment dacht ik aan een vorm van Tower Defense waarbij strategische plaatsing het allerbelangrijkste is, maar de gevechten zijn gelukkig ruimer dan dat. Op elk moment bestoken je teammates de vijand, jij kan ze zelf eventueel specifieke orders geven maar in het grootste deel van het spel is dit gelukkig niet nodig dankzij de degelijke AI. Wanneer je dit wel doet zal je vaak teamskills proberen te gebruiken waarbij verscheidene effecten gecombineerd worden tot superawesome magische explosies met een hoog WTF-gehalte.
Je loopt dus veel rond, vind je een plaats met cover dan kan je om het hoekje knallen met je kruisboog. Je hebt verscheidene types ammunitie, maar de combat is vaak zodanig kalm dat je niet alles hoeft te gebruiken. Je pauzeert het spel om je abilities aan te wenden en wanneer veel vijanden samen staan kan je makkelijk allerlei status effecten toebrengen waardoor ze verzwakt geraken.
The Last Story brengt wel een leuke afwisseling tussen gevechten. Soms kan je los op je vijand afgaan, soms treed je hem tegemoet vanuit de schaduwen. Er zijn tal van mogelijkheden om al enkele vijanden vroegtijdig uit te schakelen of te verzwakken, maar zoals gezegd...eigenlijk moet je amper echt het onderste uit de kan halen. Behalve bij bossfights dan waar er iets meer strategie wordt gebruikt en waar je uiteraard de abilities leert onderscheiden en gebruik maakt van het decor om aanvallen te ontwijken. Niets nieuws dus behalve dan de variatie tussen stijlen.
"Cliché's in overvloed, maar de groep hecht zich aan je en dat is een knappe prestatie die slechts weinig titels neerzetten."
The Last Story is zeker vermakelijk, maar werpt gewoon nooit echt hoge ogen met de combat. Of dit nu aan de moeilijkheidsgraad ligt of aan de kwaliteit van het verhaal is me nog niet volledig duidelijk. Tijdens het spelen keken we telkens uit naar de volgende scène waarin we meer kwamen te weten over de vrolijke groep huurlingen waarmee je op stap trekt. Cliché's in overvloed, maar de groep hecht zich aan je en dat is een knappe prestatie die slechts weinig titels neerzetten. Zelf speelde ik eerder door om meer te leren over de wereld, haar inwoners en hoe de groep ermee omging dan om de gevechten tot een goed einde te brengen. Als je je hierin herkent, is deze titel zeker iets voor jou.
Als je je hier niet in herkent of nog twijfelt, wel...The Last Story is zeker een erg mooie titel die goed gebruik maakt van pracht en praal om de game levendig te houden. De schaduweffecten zijn af, de omgevingen zijn degelijk tot bloedmooi, de animaties verlopen vlot en er zit meer dan voldoende variatie in dit middeleeuws-getinte epos. Daarnaast zijn er een aantal opties om je personage uit te diepen, maar erg ver gaan ze niet (automatische level-ups bijvoorbeeld), de belangrijkste lijkt wel het kleurenpallet dat je hanteert om armor een eigen tintje te geven. Daarnaast is er nog een uitgebreide multiplayer mode waarin je met je een team spelers zware bossfights aangaat, erg leuk en het geeft de game net iets meer variatie in stijl. We vergeten zeker ook niet de uiterst degelijke soundtrack te vermelden, muziek waarbij enkele nummers steevast emotie opwekken als je ze achteraf zonder de game erbij terug beluistert, dat is klasse.
Na een twintigtal uur is de laatste noot uit dit verhaal gezongen, maar je hebt wel een boeiende beleving achter de rug, eentje die consistent een goede indruk nalaat. Deze typische jRPG biedt wat innovatie aan om het geheel boeiend te houden, maar zal vooral herinnerd worden omwille van de weg die je met je team bewandelde. Een knap wapenfeit van Sakaguchi die deze keer niet over de naam, faam en budget van een Final Fantasy beschikt.