The Legend of Zelda: 35 jaar aan herinneringen

The Legend of Zelda: A Link to the Past

The Legend of Zelda: A Link to the Past leerde me een belangrijke les: die van zelfvertrouwen. Destijds was ik het gewend dat games enkel van Link(s) naar rechts speelden, je hoefde in feite nooit na te denken over hoe je verder moest. In Hyrule daarentegen kon je gaan en staan waar je wilde. Je wist ongeveer waar je heen moest, maar hoe kwam je daar? Zelf had ik lang geen Super Nintendo, maar m'n beste vrienden wel. En al gauw werden ze horendol van me. Alsmaar bleef ik vragen 'waar moet ik nu heen?' Dat wilden ze dan niet zeggen, omdat 'het leuker is als je daar zelf achter komt!' Wat was ik dan chagrijnig op ze. 'Zeg nou gewoon!' Maar nee, ze hielden de lippen stijf op elkaar.

Maar goed ook, want uiteindelijk begreep ik waarom. Hoe trots was ik toen ik eindelijk de ingang van de Skull Woods vond. Of spontaan achter een waterval keek en (verrek!) flippers kreeg voor de moeite, waardoor er nóg meer plekken aan m'n voeten lagen. Dus bedankt, A Link to the Past en de vrienden die het me op hun SNES lieten spelen. Daardoor leerde ik dat je best op je eigen benen kunt staan, je hoeft niet telkens bij het handje te worden gehouden. Vertrouw op je eigen nieuwsgierigheid en oplossingsvermogen, dan is elke prinses te redden.

- Randolf Bouwma

The Legend of Zelda: Phantom Hourglass

Het is geen geheim dat ik graag een lans breek voor de buitenbeentjes in de Zelda-reeks. Zo steek ik Capcom telkens weer een veer in de reet voor zowel de Oracle-games als voor The Minish Cap. Ook Phantom Hourglass is zo'n steengoede 'vergeten' Zelda. Als directe sequel op The Wind Waker biedt de Nintendo DS-game een groots zeeavontuur in zakformaat.

Je kunt er niet omheen dat je een DS-game speelt, want Phantom Hourglass gebruikt elke gimmick van de handheld ten volste. Zo bestuur je Link niet met de D-pad, maar gebruik je - met wisselend succes - de stylus om het groen geklede ventje door de World of the Ocean King te loodsen. Ook moet je in de microfoon blazen om kaarsen in de game te doven, en ga zo maar verder.

Het moment dat me echter het meest bijblijft, is wanneer je een stempel op een formulier moet drukken. Je ziet de stempel op het bovenste DS-scherm en je formulier op het onderste. Je probeert eerst op het onderste scherm te tikken. Er gebeurt niks. Daarna probeer je al fronsend eens te blazen. Weer niks. Dat gaat zo een half uur door tot je je DS schuimbekkend op je stylus wilt spiezen. Uit frustratie klap je je DS dicht, en dan gebeurt de magie. Daardoor heb je namelijk de stempel op het formulier gedrukt. Het is zo duivels eenvoudig, en ik voelde me achteraf zo slim. (Ook al was het niet verdiend.) Dank je voor de vele fijne herinneringen, Nintendo!

- Bert Van der Hoogerstraete

The Legend of Zelda: Majora's Mask

Majora's Mask is een verbazend donker deel in de Legend of Zelda-reeks. Link komt terecht in Termina, een land met een boos uitziende maan die elke minuut dichterbij komt. Welgeteld drie dagen heeft Link om de koers van de maan om te keren en rampspoed te voorkomen. Dankzij de Ocarina of Time kan Link de tijd terugdraaien en de laatste drie dagen van Termina steeds opnieuw beleven. Telkens kom je meer te weten over het afschuwelijke lot van Termina en wat je kan doen om de wereld te redden.

Talloze keren ziet Link Termina vergaan, en met Termina alle inwoners. Het jonge koppel dat je net voor het einde herenigt, een vader en dochter die toenadering vinden, de Zora-zangeres wiens eitjes gestolen zijn en door het trauma haar stem verloor, de Goron die als geest ronddwaalt omdat hij het gevoel heeft dat hij zijn volk faalde, de Deku-butler wiens zoon vermist is,… Nooit is er genoeg tijd om iedereen een afscheid te gunnen tijdens de apocalyps.

Ik was 13 toen Majora's Mask uitkwam en de derde dungeon, Great Bay Temple, riep al snel mijn PTSD van Ocarina of Time's Water Temple op. Ik deed er mijn beklag over in de kleedkamers van mijn school. Hoe ergerlijk ik het veranderen van het waterpeil vond, en hoe weinig geduld ik had met dergelijke puzzels. Het was luid genoeg zodat Glenn het hoorde, iemand met wie ik nog nooit eerder gesproken had maar die wel meteen vertelde dat hij inmiddels voorbij die dungeon was en dat hij me er wel doorheen kon loodsen. Het was de start van een onbreekbare vriendschap die vier consolegeneraties stand hield. Tot hij op 25-jarige leeftijd de diagnose kreeg die ook van hem een inwoner van Termina maakte.

In het jaar dat hij stierf, 2015, verscheen op de Nintendo 3DS een remaster van The Legend of Zelda: Majora's Mask. Enthousiast maakte ik me klaar om de game te herbeleven. Maar toen het tijd werd om Great Bay Temple aan te pakken lukte het me niet. Nog steeds staat Link bevroren in mijn eerste en enige save game op de cartridge. In Zora Cape kijkt hij uit over de zee, met een onaangeroerde Great Bay Temple aan de horizon. Hij beseft dat dit een wereld is die niet meer te redden valt.

Toen Glenn te horen kreeg dat zijn levensverwachting minder dan zes maanden was, zei hij me gefrustreerd dat het toch wel moest lukken dat Nintendo nét de release van Breath of the Wild had uitgesteld tot het volgende jaar. The Legend of Zelda. Die serie doet wat met een mens.

- Jasper Segers