The Legend of Zelda: Link's Awakening review - Droomgame
Een link naar het verleden.
In deze The Legend of Zelda: Link's Awakening-review probeert Randolf opnieuw de Wind Fish te wekken om antwoord te vinden op de vraag: is deze droom bedrog, of komen dromen met deze remake voor de Nintendo Switch toch uit?
Met de beperkte ruimte van de originele Game Boy-cartridges blijft het tot de verbeelding spreken dat sommige titels er destijds überhaupt op pasten. Pokémon Gold en Silver bijvoorbeeld, waarin behalve Johto ook nog de hele regio uit Red en Blue verscholen zat. The Legend of Zelda: Link's Awakening is destijds geboren uit dezelfde drang om de hardware tot het maximum te pushen. Als we een volwaardige Zelda-game op de Game Boy willen, hoe ver kunnen we dan gaan? Heel ver, zo weten we nu. Wat begon als een experiment, groeide uit tot een van de meest geliefde Zelda's aller tijden. Nu een kwarteeuw later de remake voor de Nintendo Switch lanceert, kan een hele nieuwe generatie daarvan genieten.
De oorspronkelijke ontwikkelaars zijn er altijd eerlijk over geweest dat ze eigenlijk maar wat aanmodderden. Kijken wat de oude Game Boy werkelijk in zich had, dat was het doel. Dat het resultaat misschien ooit wel te koop zou zijn, was bijzaak. Het verklaart deels waarom Link's Awakening nog altijd zo'n vreemde eend in de bijt is, die zich geregeld niet aan de traditionele Zelda-regels houdt.
Link spoelt aan op Koholint Island, waar hij acht instrumenten moet verzamelen om de legendarische Wind Fish mee te wekken. Elk instrument is in een dungeon met een bepaald thema verstopt. De puzzels daarin los je vaak op met het item dat je daar vindt. Vervolgens versla je er in de laatste kamer ook de baas mee. Een vertrouwde basis dus, maar de invulling is dat allerminst.
Zo komt het geregeld voor dat het bekende bovenaanzicht voor een zijaanzicht wordt ingeruild, en de game dan ineens een platformer wordt. Je stuit dan op onder andere Mario-vijanden als Goomba's en piranhaplanten, die je niet in een Zelda-game verwacht. Het ene moment praat je met een vrolijk schilderende alligator, het andere dool je door een kerker waar skeletten op lugubere wijze aan het plafond hangen. Link's Awakening is een mengelmoes van stijlen die op papier niet altijd logisch aansluiten, maar dat is juist de grote kracht ervan. De game valt zelden in herhaling en heeft constant iets nieuws voor je in petto. Daarnaast waardeer je de diversiteit des te meer naarmate het verhaal vordert en bepaalde plotwendingen zich voordoen.
Bij de aankondiging van de remake was de nieuwe grafische stijl voor liefhebbers van het origineel even slikken. De schattige insteek lijkt in eerste instantie haaks te staan op de sombere ondertoon die de game altijd typeerde. Toch went dat heel snel, omdat er duidelijk veel liefde in de omgevingen en animaties is gestoken. Links huppeltje voor hij een drafje inzet bijvoorbeeld, laat iedere keer weer je hart smelten. Kleine details zoals rondfladderende vlinders en het glinsterende water geven Koholint een heerlijk knus eilandgevoel. Dat alles brengt de Nintendo Switch slechts moeizaam stabiel in beeld. Geregeld kakt de framerate flink in, wat zelden echt problemen oplevert maar niettemin storend is.
Aan het spelverloop is verder niets veranderd, gezien het origineel 1-op-1 is nagebouwd. Dat is overigens geen nadeel, want Link's Awakening heeft een bepaalde flow die nog steeds ontzettend lekker wegspeelt. Recente Zelda-games hielden je geregeld iets te graag bij het handje, terwijl Breath of the Wild je helemaal vrijliet. Link's Awakening vindt een perfecte balans tussen deze twee speelstijlen. Waar je precies naartoe moet, wordt zelden voorgekauwd. Maar als je vastzit, kun je voor hints altijd bij de bewoners van het eiland terecht.
De controls zijn wel op de schop gegaan. Zo zijn de Power Grip voor het oppakken van rotsen en de Pegasus Boots voor een snelheidsboost nu aan A en L gebonden. Ze nemen niet meer een item-slot in, waardoor je minder tijd aan het managen van je inventaris verspilt. Het is een zeer welkome aanpassing waardoor deze remake effectieve meerwaarde biedt.
Eén aspect dat helemaal nieuw is, is de optie om je eigen dungeons - zogenaamde Chamber Dungeons - te ontwerpen. Wie echter een toolset van Mario Maker-achtige proporties verwacht, komt bedrogen uit. De mogelijkheden zijn namelijk erg beperkt. Je kunt alleen kant-en-klare kamers plaatsen, die rechtstreeks uit bestaande dungeons zijn geplukt. Zelf puzzels verzinnen zit er niet in. Ook de inhoud van kistjes en de plaatsing van vijanden worden vooraf bepaald. Feitelijk bedenk je enkel remixes van de kerkers die je al kent.
Hoewel het prijzenswaardig is dat Nintendo wat replay value aan de game wil geven, voegt deze extra feature bar weinig toe en raak je er snel op uitgekeken. Het bouwen heeft te weinig om het lijf en het spelen van andermans creaties valt door de voorgebakken obstakels snel in herhaling.
Niettemin is de rest van de game door de jaren heen niets van zijn charme verloren. Ruim 25 jaar geleden lieten de bedenkers van The Legend of Zelda: Link's Awakening hun fantasie de vrije loop. Ze zagen de grenzen van de Game Boy niet als een beperking, maar als een uitdaging. Het resultaat bleek een game die zijn tijd ver vooruit was. De Switch-remake gaat enigszins onder een wankelende framerate gebukt en de nieuwe Chamber Dungeons houden de aandacht slechts kort vast. Maar de kern van het avontuur is hetzelfde gebleven, met een stroomlijning op de juiste plaatsen en een nieuwe vertederende grafische stijl. Of je hem nu voor het eerst speelt of opnieuw op Koholint ontwaakt, Link's Awakening is een tijdloze publiekslieveling.
Voor deze The Legend of Zelda: Link's Awakening review speelde Randolf op een Nintendo Switch.