The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D
De definitieve versie.
Ik heb drie exemplaren van Ocarina of Time in huis, en evenredig met hun ouderdom worden de dragers waarop het spel staat steeds kleiner. Het eerste exemplaar, te vinden op een gouden cardrigde, laat me de originele versie die dertien jaar geleden voor de Nintendo 64 verscheen spelen. Vijf jaar later haalde ik zonder het eigenlijk goed te beseffen Ocarina of Time opnieuw in huis toen ik The Wind Waker kocht. Het spel zat op een klein schijfje gepropt dat ik in m'n GameCube kon stoppen, waardoor de N64 voorgoed in een donker hoekje verdween. Opniew vijf jaar later besloot ik om de klassieker voor derde keer in huis te halen via de Virtual Console van de Wii, waardoor ook mijn GameCube verhuisde naar het kerkhof der consoles op de zolder. Het eerste 3D-avontuur van Link heeft letterlijk alle TV-consoles die Nintendo in de laatste veertien jaar heeft uitgebracht verrijkt met "de beste Zelda ervaring ooit" - of dat is tenminste wat zogenaamde kenners me vertellen.
De discussie rond de kwaliteit van Ocarina of Time tegenover andere Zelda games laat ik aan me voorbijgaan. Ik bekijk elke titel met Link in de hoofdrol afzonderlijk, en maak me daarom ook helemaal geen zorgen over de al dan niet met elkaar verbonden tijdslijnen binnen de langlopende reeks. Het voornaamste is dat er telkens wanneer ik opnieuw met Ocarina of Time aan de slag ga, er opnieuw een meesterlijk avontuur op me wacht. Dat Nintendo er deze keer voor zorgt dat ik me ook on the go aan deze queeste kan vergrijpen maakt het allemaal des te leuker.
The Legend of Zelda: Ocarina of Time is namelijk aangekomen op de 3DS, een handheld die ondanks het feit dat 'ie ondertussen al bijna vier maanden verkrijgbaar is nog steeds fris aanvoelt. Dat komt voornamelijk doordat er nog niet zo gek veel titels voor verschenen zijn waarmee je langer dan enkele uurtjes bezig kan blijven. De komst van een Zelda game voelt alleen daardoor al aan als eindelijk dat ene grote pakje onder de kerstboom mogen openen, waarna de rest er eigenlijk gewoon als verspilling van ruimte op de vloer uitziet.
In hoeverre ik het verhaal van deze game nog uit de doeken moet doen hangt waarschijnlijk af van je leeftijd, maar voor de jongere lezers vat ik het graag eventjes samen. Jij bent Link, een jongetje dat trots in het groen gekleed leeft in Kokiri Forest. Op een mooie dag maakt het elfje Navi hem wakker in opdracht van The Great Deku Tree, de Vader van het bos waar onze held woont. Hij geeft Link de taak om Ganondorf op te sporen, een kwaadaardige man die de macht over Hyrule - het land waarin Ocarina of Time zich afspeelt - kost wat kost voor zijn rekening wil nemen. Om dat te doen zal hij de legendarische Triforce nodig hebben, een driedelig artefact dat de eigenaar ervan goddelijke krachten geeft. Link zal hier een stokje voor moeten steken, maar voordat het zover is zullen er heel wat kerkers overwonnen moeten worden.
Ocarina of Time zet de formule die Nintendo met A Link to the Past helemaal juist had netjes verder. Je laat Link een grootse wereld verkennen, krijgt gaandeweg een hele hoop nieuwe voorwerpen en ontmoet een stuk voor stuk memorabele personages. Of het nu Princess Zelda of de klungelige Talon van de Lon Lon Ranch is die je tegenkomt, Nintendo laat mij nu al voor de vierde keer zien dat ze tijdens de ontwikkeling van Ocarina of Time een pot met sterrenstof op kantoor hadden staan. Elk element binnen dit spel klopt gewoon, van het uitmuntende tempo waarop je nieuwe dingen ontdekt, tot die allereerste keer dat je een schatkist openmaakt en de ondertussen wereldberoemde jingle begint te spelen.
Maar ik geef zonder problemen toe dat al het bovenstaande een gevoel zou kunnen zijn dat alleen gamers voelen die ondertussen al denken aan het stichten van een gezinnetje (of er een hebben). Nintendo mikt met de 3DS-uitgave van Ocarine of Time ongetwijfeld op deze nostalgische doelgroep, maar het spannendste vooruitzicht is dat een gloednieuwe generatie met deze game aan de slag zal gaan. Een generatie die de wanhoop nog moet meemaken wanneer ze aankomen in de bikkelharde Water Temple, of die tijdens onbewaakte momenten niet opeens "Zelda's Lullaby" beginnen neuriën. Wel, die generatie heeft geluk, want de 3DS-versie van The Legend of Zelda: Ocarine of Time is meteen de beste die Nintendo ooit uitgebracht heeft. En laat me even vertellen waarom dat zo is.
Om meteen een misvatting uit de wereld te helpen: het avontuur dat je op je handheld beleeft is bijna voor de volle honderd procent identiek aan dat op de Nintendo 64. Hier en daar heeft ontwikkelaar Grezzo - de studio die Nintendo inhuurde om deze versie te coderen - enkele kleine dingen aangepast om de game een tikkeltje makkelijker te maken, maar enkel mensen die nog steeds slapen met een knuffel van Epona in hun bed zullen het merken. Zo loop je in de reeds aangehaalde frustrerend moeilijke Water Temple bijvoorbeeld minder snel verloren aan de hand van een simpel kleurensysteem. De rest van de toevoegingen hebben meer te maken met het opkrikken van de gebruiksvriendelijkheid van het spel.
Wat meteen in het oog springt zijn de meer stabiele framerate en de verbeterde textures waardoor Hyrule als nooit tevoren tot leven komt. Omgevingen zien er een stuk scherper uit dan op de Nintendo 64 en zelfs de GameCube, terwijl je op momenten dat er meerdere vijanden op je scherm te zien zijn je haast nooit te maken krijgt met slowdowns. De grafische sprong voorwaarts merk je natuurlijk pas echt wanneer je de 3D-slider naar boven schuift.