The Legend of Zelda: Skyward Sword HD review - Bereikt nieuwe hoogtes
Geen zwart schaap meer.
In de The Legend of Zelda - Skyward Sword HD review zet Sander opnieuw zijn eerste stappen in de oorsprong van de Hyliaanse legendes, en vindt ditmaal een veel betere game.
Een goede eerste indruk maken is cruciaal, maar The Legend of Zelda: Skyward Sword overtuigde bij zijn lancering op de Wii menigeen niet. De verplichte motioncontrols, de betuttelende toon en irritante 'hand holding' schoten bij velen in het verkeerde keelgat. Links kompaan Fi, die gekscherend ook wel 'Navi in het kwadraat' werd genoemd, fungeerde als kopstuk van deze frustraties. Of het nou een goede game was of niet: Skyward Sword werd beoordeeld op zijn gebreken, niet op zijn kunnen. Nintendo is zich goed bewust van de kritiek en wilt met Skyward Sword HD op de Switch de game naar een hoger niveau tillen. Dat is absoluut gelukt, al is een belangrijk pijnpunt niet helemaal opgelost.
In Skyward Sword HD komt de artstijl van de Wii-game volledig tot zijn recht. De hoge resolutie en het slim gebruik van 'depth of field' geeft de aquarelstijl perfect weer. Ook al zijn sommige textures duidelijk verouderd, het levendige kleurenpalet trakteert je op een visueel meesterwerk. De divers ontworpen omgevingen spatten van je scherm, waardoor je altijd wel iets te bekijken hebt. De game wijkt nauwelijks van zijn 60 frames per seconde af, ook niet tijdens actievolle momenten. Skyward Sword HD is daardoor mooier en responsiever dan zijn bronmateriaal.
Het is nu mogelijk om Skyward Sword zonder motioncontrols te spelen, maar de uitwerking ervan is lang niet altijd optimaal. Omdat het zwaaien met je zwaard volledig op de rechterstick zit, moet je L ingedrukt houden om met diezelfde stick de camera te bewegen. Dat druist tegen gewenning in en zorgt ervoor dat je soms niet alleen tegen een Bokoblin maar ook tegen de game zelf vecht. Met je zwaard zwaaien gaat makkelijk door de stick vlug aan te tikken, maar soms doet de gevoeligheid je onbedoeld Links draaiaanvallen uitvoeren. Daardoor kom je op onhandige en onbedoelde momenten zonder stamina te zitten. Frustrerend genoeg heb je wel vrije camerabesturing op de rechterstick wanneer je met de originele motioncontrols speelt. Het systeem went uiteindelijk, maar enkel na een extreem frustrerende leercurve.
Ook de andere controls zijn niet altijd even handig. Potten gooien of rollen zit ook op de rechterstick, alsook alle andere bewegingsgevoelige subwapens. De zweep, die met motioncontrols slechts een vlugge zwaai met je pols vraagt, is nu een van de irritantste subwapens. Tijdens een baasgevecht waarin de zweep je primaire wapen is, trok ik bijna de haren uit m'n hoofd. Acties die voorheen een stoot van de nunchuck vereisten, activeer je nu door de linkerstick in te drukken. Daar vallen dus onder andere de basisacties 'rollen' en 'schild ophouden' onder. Verre van ideaal. Zwemmen en vliegen zitten nu wel op de linkerstick, wat vele malen beter voelt dan de originele motioncontrols. Tijdens het recenseren ben ik meerdere keren van besturingssysteem gewisseld omdat beide besturingen zo zijn eigen plus- en minpunten hebben. Vlees noch vis, dus.
De nieuwe gebruikersinterface is dan weer wel over de hele lijn een verademing. Zo is er nu niet langer een gigantische wii-mote die standaard een kwart van het scherm inneemt. De behulpzame prompts in de standaard UI zijn vele malen compacter. Het is zelfs mogelijk om alle elementen van het scherm te halen, op hartjes en rupees na. Bovendien geeft de game nu slechts één keer een omschrijving van een item wanneer je het oppakt, zelfs wanneer je de game hebt afgesloten. Voorheen werd alles, zelfs hartjes, opnieuw geïntroduceerd en in het geval van craftingmaterialen kreeg je steeds weer te zien waar in je inventaris het item werd opgeslagen. Je tijd en kunde worden hierdoor vele malen meer gewaardeerd en de game komt nu meer in lijn te liggen met elke andere Legend of Zelda-game.
Ook Fi is flink onder handen genomen. In de originele game was zij een onuitputtelijke bron van irritatie, omdat ze je tijdens je queeste onophoudelijk onderbreekt. Ze herhaalde informatie die je precies daarvoor leerde, liet je nauwelijks zelf nadenken en verveelde je met nietszeggende kansberekeningen en onnozele weetjes. Dat is nu allemaal verleden tijd. Fi onderbreekt de gameplay niet langer en komt alleen vanzelf tevoorschijn in cutscenes en andere écht cruciale punten. Mocht je haar inzicht toch nodig hebben, kun je dat handmatig oproepen. Nu ze je niet om de vijf minuten komt vervelen, komt Fi bovendien meer tot haar recht als een belangrijk onderdeel in het verhaal. Een vlugge kansberekening zou haar ongeveer 95 procent minder irritant achten.
Nu zoveel pijnpunten zijn aangepast, is de eigenlijke content van The Legend of Zelda: Skyward Sword ook beter naar waarde te schatten. De kerkers, met name die in de Lanayru-woestijn, zijn uitstekend ontworpen. Hoewel er aardig wat backtracking in de game zit, veranderen de omgevingen dusdanig dat er nooit sleet komt op het herbezoeken van gebieden. De extra wapens zijn creatief en hebben allemaal hun eigen nut in puzzels en verkenning, het verhaal is meeslepend en bevat intrigerende schurken, en de vele side quests zijn van hoge kwaliteit. The Legend of Zelda: Skyward Sword is in de kern een uitstekend deel in de reeks.
Het is Nintendo wonderwel gelukt om The Legend of Zelda: Skyward Sword HD in een uitstekend daglicht te zetten. Weg zijn de betuttelende tutorials, irritante reisgenoten en belerende gebruikersinterface. De besturing blijft echter wel een punt van kritiek, aangezien de nieuwe buttoncontrols tegendraads zijn ontworpen en daardoor een te grote leercurve vormen. Echter is nu wel één ding onomkeerbaar duidelijk geworden: The Legend of Zelda: Skyward Sword was altijd al een uitstekende Zelda-game volgens de klassieke formule. Skyward Sword kan nu eindelijk volledig tot zijn recht komen.
Voor de The Legend of Zelda: Skyward Sword HD review speelde Sander op de Nintendo Switch.