The Legend of Zelda: Spirit Tracks
De spirituele opvolger.
Immersie is in dergelijke epische queestes erg belangrijk en dan val je altijd terug op een aantal vaste kerneigenschappen waaronder plot. Nintendo trekt zich hier keihard niks van aan, want het verhaal van Spirit Tracks is amper die naam waardig. De demonenkoning Malladus is opgesloten in een toren, maar dreigt weer vrij te komen wanneer deze toren bijna letterlijk van de aardbodem verdwijnt. Ondertussen wordt Zelda betoverd waardoor ze een geest wordt. De twee moeten met elkaar samenwerken om de vrede in Hyrule weer te herstellen. Deze samenwerking komt vooral tot uiting in de toren waar Malladus is opgesloten. Deze kerker fungeert als een centraal punt waar je telkens naar terugkeert wanneer je een dungeon hebt uitgespeeld.
Dit principe vertoont verdacht veel gelijkenissen met de Temple of the Ocean King uit de Phantom Hourglass, maar gelukkig wel zonder de enerverende tijdsdruk. Als Link drie items kan vinden, kan hij Phantoms, onverslaanbare ridders als het ware, beslechten met zijn zwaard en dan neemt de koninklijke deerne doodleuk het lichaam van deze metaalverzamelaars over. De leukste stukjes van Spirit Tracks zitten overduidelijk bij deze samenwerking en vooral de laatste twee subdungeons doen je terugwanen aan de goede, oude Zelda-tijd. Wanneer Zelda een Phantom is kan je haar een bepaalde richting uitsturen en zo moet je samen puzzels oplossen en vijanden verslaan. Later wordt het nog interessanter als Zelda in Phantom-vorm kan warpen.
Spirit Tracks is qua grootte vergelijkbaar met zijn voorganger op het gebied van aantal dungeons, maar deze keer zijn er wel wat meer sidequests en vind je onderweg wat meer interessante locaties. Helaas voelt het spel wel heel erg gefragmenteerd aan. De toren van de demonenkoning fungeert als een centrale hub waar je telkens naar terugkeert en Hyrule is mooi verdeeld in vier thematische werelden: sneeuw, bos, water en vuur. Dit voelt toch een beetje geforceerd aan en bij Nintendo hebben ze toch genoeg ervaring en inspiratie om met iets originelers dan dit af te komen. Anderzijds steken deze thematische werelden prima in elkaar en kan je uitstekend leven met het accurate gebrek aan originaliteit. Fun primeert nog altijd boven originaliteit en Spirit Tracks scoort op dit terrein gelukkig heel erg hoog.
Een ander punt van kritiek is de trein waar Link en zijn geestelijke gezelschapsdame zich mee verplaatsen. Dit principe is hetzelfde als de stoomboot uit Phantom Hourglass, maar deze keer heeft men in Japan propositielogica gestudeerd en is men erg enthousiast over grafen en bomen. Of anders gezegd: je bent ertoe verplicht om een voorgedefinieerde route te selecteren en je kan enkel de richting bepalen waar je naartoe wil reizen. Het pendelen tussen de verscheidene locaties kan al gauw een paar minuten duren en helaas is er niet bijster veel te beleven op zo'n treinspoor. Met je kanon kan je vijanden neerknallen of objecten die je route belemmeren verpulveren. Daar houdt het bij op. Soms moet je een aantal locaties achter elkaar aandoen en dit zijn met grote voorsprong de meest saaie stukken uit deze game.
Net zoals in Phantom Hourglass, is deze titel uitgerust met een multiplayer mode waar tot vier spelers met elkaar kunnen spelen in een zoektocht om zoveel mogelijk Force Gems te vinden. Deze spelmechaniek is leuk voor eventjes, maar kan je bezwaarlijk een volwaardige multiplayer mode noemen. In tegenstelling tot het vorige spel, is er bij Spirit Tracks geen mogelijkheid om via wifi te spelen, dus moet je het doen met drie collega's in je buurt. Er is ook nog een mogelijkheid om items te ruilen, maar met het verdwijnen van de wifi-mogelijkheid, is dit ook niet meer dan een overbodige bonus. De multiplayer mode is in dit spel een verplicht nummertje, maar de eerste gamer die een Zelda-game speelt omwille van de multiplayer mode, zal nog geboren moeten worden. De volgende keer mag Nintendo de multiplayer mode gewoon weglaten, niemand zal er een traan om laten.
Het gebeurt niet veel dat een spel zoveel op het principe van dualisme leunt als in The Legend of Zelda: Spirt Tracks. Deze game is ontegensprekelijk leuker en uitdagender dan Phantom Hourglass, maar heeft dan weer te kampen met diens erfenis waardoor elementen zoals speluniversum, figuurtjes en gameplay wel heel erg vertrouwd aanvoelen bij momenten. Daardoor voelt dit spel eerder als een uitbreiding aan dan een volledig nieuw spel en dat is een gevoel dat je tijdens het hele spel blijft meesleuren. Als je echter voorbij deze déjà-vu façade kijkt, ontdek je een heel leuk en divers spel.